Προς σίγουρη χρεοκοπία

Δεν υπάρχει περίπτωση πλέον η Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία, από τη στιγμή που οι Γερμανοί τόσο σε επίπεδο πολιτικής όσο και τραπεζικής ηγεσίας φαίνεται ότι αποφάσισαν να προχωρήσουν στο βήμα αυτό πριν από τον Ιούνιο του 2013, αλλάζοντας τη γραμμή που είχαν μέχρι τώρα. Το βέβαιο είναι πως η χρεοκοπία αυτή, τους όρους και τη χρονική στιγμή της οποίας θα καθορίσει το Βερολίνο, θα γίνει πιο οργανωμένα από όσο φαντάζονται πολλοί και σίγουρα όχι με ηλεκτρονικά μηνύματα διαφόρων αγγλοαμερικανών κερδοσκόπων σαν αυτή τη γελοία, αλλά χρυσοφόρα πιθανότατα για τους οργανωτές της, ιστορία που αναστάτωσε την Τετάρτη την Ελλάδα.

Παίζονται πολύ χοντρά παιχνίδια στην πλάτη της χώρας μας, με πλήρη πολιτική συνενοχή ή ενοχή της άκρως επικίνδυνης κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι Γάλλοι και οι Βρετανοί είναι έξαλλοι εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου και του υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, μαζί με τη στενή ομάδα του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος που χαράζει την οικονομική πολιτική της χώρας. Την περασμένη εβδομάδα ανακάλυψαν οι Αγγλογάλλοι, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται, ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διεξάγει ήδη μυστικές συνομιλίες με την κυβέρνηση της Μέρκελ για να συμφωνήσει μαζί της τους όρους της χρεοκοπίας! Εννοείται ότι το Παρίσι και το Λονδίνο δικαίως φοβούνται ότι αν επιτρέψουν στην Αθήνα να διαπραγματευθεί τη χρεοκοπία μόνο με το Βερολίνο, τότε θα διασφαλιστούν μεν σίγουρα τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα του γερμανικού κράτους και των γερμανικών τραπεζών, αδιαφορώντας για τα αντίστοιχα συμφέροντα των γαλλικών και βρετανικών τραπεζών. Όταν λοιπόν βγαίνουν οι γάλλοι υπουργοί με επικεφαλής την υπουργό Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ και τάσσονται δημοσίως κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίιου χρέους, το κάνουν όχι γιατί τους νοιάζει αν θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αλλά για να καθυστερήσουν την πτώχευση όσο μπορούν, να κερδίσουν χρόνο και έτσι να μπορέσουν να κατοχυρώσουν και τα γαλλικά τραπεζικά συμφέροντα.

Στο μεταξύ, ενόψει της ελληνικής αναδιάρθρωσης τόσο οι γερμανικές όσο και οι γαλλικές τράπεζες «ξεφορτώνονται» ελληνικά κρατικά ομόλογα, τα οποία δίνουν στην ΕΚΤ. Όπως είναι ευνόητο, η ΕΚΤ παίρνει κατά προτίμηση ελληνικά ομόλογα π.χ. από τη γερμανική Ντόιτσε Μπανκ ή τη γαλλική Κρεντί Αγκρικόλ παρά από την Εθνική. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι οι γερμανικές τράπεζες να κατέχουν αυτή τη στιγμή ομόλογα του ελληνικού κράτους αξίας μόνο 16(!) δισεκατομμυρίων ευρώ και οι γαλλικές, που τις θεωρούμε υπερεκτεθειμένες στην ελληνική αγορά, ακόμη λιγότερα, κάτω από 14 δισεκατομμύρια ευρώ! Δεν χρειάζεται ...Νομπέλ Οικονομίας για να καταλάβει ο καθένας ότι όσο λιγότερα κρατικά ελληνικά ομόλογα έχουν οι γερμανογαλλικές τράπεζες, τόσο λιγότερη ζημιά, ουσιαστικά ασήμαντη, θα υποστούν σε περίπτωση «κουρέματος» ή κάθε άλλης μορφής αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Σε πολιτικό επίπεδο, αυτές οι εξελίξεις στον τραπεζικό τομέα εξηγούν και την αλλαγή της στάσης της Γερμανίας στο θέμα της ελληνικής αναδιάρθρωσης.

Τη χρεοκοπία της Ελλάδας πάντως την προεξοφλούν πλέον οι πάντες. «Η αναγκαία αναδιάρθρωση της Ελλάδας» ήταν π.χ. ο τίτλος κύριου άρθρου της γερμανικής εφημερίδας Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε την Τετάρτη. «Με μια πιο νηφάλια εξέταση των γεγονότων, δεν υφίσταται καμία σοβαρή αμφιβολία για την αναγκαιότητα να επιδιώξει η Ελλάδα μια αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της από κοινού με τους δανειστές της» υποστηρίζει ευθύς εξαρχής το άρθρο αυτό. «Είναι κάτι παραπάνω από πεντακάθαρα τα σημάδια των πληθυσμών των πλούσιων χωρών της ευρωζώνης ότι δεν είναι διατεθειμένοι να θέτουν στη διάθεση των οικονομικά υποβαθμισμένων χωρών της περιφέρειας ολοένα και περισσότερα χρήματα των φορολογουμένων» προσθέτει κατηγορηματικά. Στο μεταξύ, με μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στο Βήμα της περασμένης Κυριακής, βγήκε και ο... Κώστας Σημίτης(!) να εκμεταλλευθεί την κατάσταση υποστηρίζοντας την ανάγκη άμεσης αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, προκαλώντας πανικό στην κυβέρνηση. Όχι φυσικά γιατί ο Γ. Παπανδρέου φοβήθηκε την επιρροή του Κ. Σημίτη, αλλά γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτή η υπερπροβολή του πρώην πρωθυπουργού συνιστούσε κίνηση μόνο του Σταύρου Ψυχάρη ή αν αποτελούσε τμήμα ευρύτερου σχεδίου ισχυρών οικονομικών κύκλων με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα φαίνεται ότι ισχύει η πρώτη εκδοχή της μεμονωμένης κίνησης, οπότε στην κυβέρνηση ησύχασαν από αυτή τη σκοπιά, εκτιμώντας ότι δεν άνοιξε ακόμη το εσωτερικό μέτωπο ανατροπής του Γ. Παπανδρέου από την αστική τάξη, το οποίο φυσικά θα του έδινε τη χαριστική βολή.

Τόσο αντεργατικά μέτρα δεν έχει πάρει ποτέ καμιά ελληνική κυβέρνηση, δημοκρατικά εκλεγμένη ή και δικτατορική. Μέσα σε ελάχιστους μήνες άλλωστε ο Γ. Παπανδρέου έριξε τους μισθούς και τις συντάξεις σχεδόν δέκα χρόνια πίσω, στα επίπεδα του 2003, όπως εκτιμά ακόμη και η Τράπεζα της Ελλάδος. Και έπεται συνέχεια επιστροφής στις δεκαετίες του 1980 και του 1970...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

http://www.prin.gr

Δύο σενάρια και ένα εφιαλτικό ενδεχόμενο για την ελληνική οικονομία

Το ενδεχόμενο της μη επιστροφής της χώρας στις ελεύθερες αγορές κεφαλαίων πριν από το τέλος του 2012 είναι πλέον ένα σοβαρό σενάριο, το οποίο εξετάζεται από τα αρμόδια τραπεζικά επιτελεία, τα οποία σχεδιάζουν την χρηματοπιστωτική πολιτική για τους επόμενους μήνες. Με βάση την έως τώρα πορεία των spreads, τα οποία προεξοφλούν αναδιάρθρωση του χρέους και όχι απλή επιμήκυνση του δανεισμού, το επικρατέστερο σενάριο είναι αυτό το οποίο κάνει λόγο για ένα "κούρεμα" της τάξης του 30% με 35%, το οποίο, όπως είναι φυσικό, θα φοβίσει και θα απομακρύνει τους πιστωτές από τη χώρα.
Η λογική αυτής της εξέλιξης είναι απλή, στα όρια της απλοικής: Ποιος θα δεχθεί να δανείσει μια χώρα, όταν γνωρίζει ότι υπάρχει πάντα ο σοβαρός κίνδυνος ενός "κουρέματος"; Κι αν αποφασίσει να το κάνει, με τι επιτόκιο θα δεχθεί να δανείσει τα χρήματα του; Το πιθανότερο, με ...τοκογλυφικά. Κατά συνέπεια, η χώρα θα μπει στο περιθώριο, από το οποίο πολύ δύσκολα θα βγει. Όλα τα παραπάνω, λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, όπως και το γεγονός, από την άλλη, ότι κορυφαία στελέχη της ΕΕ απορρίπτουν μετά βδελυγμίας ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Χθες το βράδυ ήταν ο Γιούγκερ, ο οποίος πήρε τη σκυτάλη και σήμερα μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Την ίδια ώρα, όμως, στην αγορά, τα ελληνικά ομόλογα διακινούνται με ένα haircut της τάξης του 40% με 45% γεγονός το οποίο αποδεικνύει στην πράξη ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Γι αυτό και για πολλούς η τελευταία ευκαιρία της χώρας είναι το υπό κατάρτιση Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα για την περίοδο 2012-2015. Αν η κυβέρνηση κερδίσει αυτό το στοίχημα και πείσει την τρόικα των ελεγκτών που έρχεται την ερχόμενη εβδομάδα, για το περιεχόμενο του, τότε η αντίστροφη μέτρηση για την έξοδο από την κρίση μπορεί και να αρχίζει. Αν το χάσει,, κανείς δεν θέλει να σκέφτεται ποια μπορεί να είναι η επόμενη μέρα...

http://www.newscode.gr

«Οι κερδισμένοι από την ελληνική τραγωδία»

Για τον τζόγο στις αγορές με στοίχημα την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους αναφέρεται σημερινό δημοσίευμα της γερμανικής έκδοσης των Financial Times με τίτλο "Οι κερδισμένοι από την ελληνική τραγωδία" .

Το άρθρο αναφέρεται στις αγορές και στις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων, και προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα, «εάν οι κερδοσκόποι εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να αυξήσουν τα κέρδη τους, διότι τελικά γι’ αυτούς τα πράγματα δεν θα είναι τόσο άσχημα».
Υπογραμμίζεται επίσης ότι πολλοί αναλυτές (από την LBBW και την Deutsche Bank) δεν αναμένουν νωρίτερα από το «πρώτο εξάμηνο του 2013» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, υπολογίζοντας ότι θα παρέμβει ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης του ευρώ.

«Έτσι», σημειώνει η εφημερίδα, «δεν φαίνεται να δρομολογηθεί τώρα άμεσα μια λύση για το πρόβλημα του χρέους. Ένα στοίχημα όμως για αν και πότε θα γίνει η αναδιάρθρωση είναι ιδιαίτερα επικερδές.

Τα ελληνικά ομόλογα διάρκειας μέχρι και τον Μάρτιο του 2012 έχουν αυτή τη στιγμή ετήσιες αποδόσεις γύρω στο 26%. Ακόμη και αν η Ελλάδα χάσει μέχρι τότε την στήριξη της ευρωζώνης ή δεν την επιθυμεί άλλο, οι επενδυτές ελληνικών ομολόγων θα έχουν κέρδη, με την προϋπόθεση ασφαλώς ότι το ‘κούρεμα’ του χρέους δεν θα ξεπεράσει το 20% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων.

Αυτό το τελευταίο όμως φαίνεται μάλλον απίθανο, διότι, όπως υποστηρίζουν αρκετοί αναλυτές, μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα αγγίξει το 40 με 50%.
Τότε οι κάτοχοι ομολόγων με βραχυπρόθεσμη λήξη θα υποστούν μεγάλες απώλειες. Αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος που τα ‘καπέλα’ επικινδυνότητας είναι μεγαλύτερα για τα βραχυπρόθεσμα ομόλογα από ότι για τα μακροπρόθεσμα.»

«Οι κάτοχοι μακροπρόθεσμων ομολόγων θα την ‘γλυτώσουν’ δηλαδή ακόμη και σε περίπτωση που η αναδιάρθρωση αγγίξει υψηλότερα από τα παραπάνω ποσοστά. Ορισμένοι αναλυτές (JP Morgan Asset) επιμένουν εξάλλου ότι δεν πρόκειται να γίνει αναδιάρθρωση χρέους, αλλά απλή παράταση αποπληρωμής χρεών από 10 σε 30 χρόνια.»

Deutche Welle

http://www.newscode.gr

Γιατί ενοχοποιούν το γιαούρτωμα

της Ελένης Καρασαββίδου




«Εάν μία αληθινή πλευρά της πραγματικότητας την πεις σε λάθος πλαίσιο αυτήν την αλήθεια την σκάβεις», έγραψε ο Αντόρνο στα Μικρά Ηθικά του. «Τρελός, κακός κι επικίνδυνος», είναι άλλωστε η περιγραφή της λαίδης Lamb, (νομίζω) για τον Λόρδο Βύρωνα. «Τρελά, κακά κι επικίνδυνα» είναι η περιγραφή κάποιων, για τα κοινωνικά κινήματα γενικά.

Τελευταία γίνεται μεγάλη προσπάθεια να καταγγελθούν οι «αγανακτισμένοι πολίτες». Ως γενική αρχή καλώς γίνεται αν συνδυάζεται όμως με την ουσιαστική ανάδειξη σαφέστερων ευθυνών. Μόνο που στην κατεύθυνση αυτήν η (καθόλου τυχαία επιλεγμένη) φράση του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» μεταφράζεται ως αυτοκριτική του συστήματος, παρόλο που κατά την άποψη μου ήταν επιμεριστική της κύριας ευθύνης που αφορά τον κόσμο του και τους ομοτράπεζου του (πολιτικούς, επιχειρηματίες, μεγαλοσυνδικαλιστές, όλον τον ποικιλόχρωμο διακομματικό ιστό και τους άμεσα εμπλεκόμενους) κι άρα είναι φαύλη κι ευθυνόφοβη. Όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι οι έμμεσα εμπλεκόμενοι (τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα που ευρισκόμενα στην ίδια χώρα εξαρτούσαν το μέλλον τους από τον πελατειακό/ εκβιαστικό τρόπο όλων των άνω που διαχειρίζονταν τον φόβο και την ανάγκη τους) έχουν ίσες ευθύνες, δεν θα πείσουν παρά όσους έχουν προαίρεση ή συμφέρον να πειστούν.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρότερα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι σε αντίθεση με τις (όχι τέλειες μα σαφώς πολύ καλύτερες στο συγκεκριμένο) δυτικές δημοκρατίες της Ευρώπης, στα Βαλκάνια η αυταξία των δικαιωμάτων δεν εγκαθιδρύθηκε ποτέ κι όλοι οι από κάτω ανεξάρτητα από ιδεολογία εξαρτούσαν το μέλλον τους από την «καλή προαίρεση» των άνω λέγοντας -για το αυτονόητο που εκχυδαΐστηκε σιγά μα σταθερά σε σπέκουλο και αντικοινωνική χάρη!- από πάνω κι ευχαριστώ!

Αυτός ο ηθικός εκμαυλισμός δημιούργησε έναν νεοέλληνα χωρίς πυγμή και χωρίς δημιουργικές πρωτοβουλίες αφού (με λαμπρές εξαιρέσεις) τα δυο τελευταία μάλλον πρόβλημα θα δημιουργούσαν παρά σε λύση θα οδηγούσαν. Το πρόβλημα κύριοι δεν ήταν ότι μπήκαμε στην Ευρώπη, αλλά αντίθετα ότι δεν μπήκαμε ουσιαστικά ποτέ! Στην Βουλή, στην Εκκλησία, στα ΑΕΙ στην κορυφή του συνδικαλισμού και των μίντια έχουμε ανθρώπους με «μεγαλόστομες κάρτ βιζίτ» που όμως δύσκολα θα τους προσλάμβανε κάποιος στο «μαγαζί του».

Είναι αυτοί τώρα που επιμερίζουν τις ευθύνες διαστρέφοντας πρόστυχα την πραγματικότητα. Αυτοί που θεωρούν το γιαούρτι (γραφική εδώ που τα λέμε τακτική που ήρθε από τις δυτικές δημοκρατίες όχι από ανελεύθερα καθεστώτα άλλωστε) επικίνδυνο για την Δημοκρατία!

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης όμως καταλύθηκε όχι από το αγελαδινό (ούτε το πρόβειο) μα από μονεταριστικές πολιτικές και την ταπείνωση του κόσμου. Το αληθινό πρόβλημα είναι όμως ότι το γιαούρτωμα καταλύει φευγαλέα ένα από τα όπλα της κυριαρχίας, την σοβαροφάνεια, βάζοντας ανόσιο χέρι στις αναπαραστάσεις μέσα από τις οποίες η ηγεμονία νομιμοποιεί τον εαυτό της στους υπηκόους της. Κι επειδή ο ναρκισσισμός του Πάγκαλου έχει «χτυπήσει κόκκινο», όπως η Αλέκα κι ο Μαϊλης ταυτίζουν απλουστευτικά τον πολυσχιδή λαό με τον εαυτό τους («να πάρει ο λαός την εξουσία» αντιπροτείνουν ως λύση!), όπως ο Συριζόχωρος ταυτίζει την επαναστατικότητα με τις γραφικότητες του, έτσι κι ο (επικίνδυνος) Πάγκαλος ταυτίζει τον εαυτό του με την Δημοκρατία! Δίχως να της προσφέρει μάλιστα την μόνη υπηρεσία που θα μπορούσε: Αυτήν της παραίτησης.

Τέλος, σε όλους όσους ξαμολιούνται «ευχάριστοι στα πρέποντα αυτιά» για να ενοχοποιήσουν τις αντιδράσεις του κόσμου στερώντας του και την «άγια οργή του» παραδίδοντάς τον στην παθητικότητα της απρόσωπης υποταγής κι άρα στην βαρβαρότητα, (τότε θα ’ρθει ο φασισμός…) να θυμίσω μονάχα έναν στίχο από τους αμέτρητους από τον χώρο (της εκβαρβαρισμένης άραγε για τα «μοντέρνα ήθη»;) τέχνης: «Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού» (Γ. Μιχαηλίδης).

Με δυο απαιτούμενα όμως στα οποία απέτυχε ιστορικά μέχρι τώρα: Να είναι η οργή του έλλογη, χαριτωμένη, προπαντός έξυπνη κι όχι κτηνώδης, και να περιλαμβάνει και τον εαυτό μας μέσα ώστε να γίνουμε κάποτε πολίτες. Όσο απίστευτο κι αν μοιάζει, ίσως έτσι, σε χρόνο μακρινό, να μην απεικάσουμε ξανά ως υπήκοοι το πολιτικό φαντασιακό κανενός «χώρου». Αλλιώς πάλι θα βρεθούν επίσημοι σωτήρες από τη μια μεριά κι επίσημοι μεταφραστές από την άλλη…

elzoni μέσω http://www.steveniko.com/

Αλίμονο στο λαό, που περιμένει από το σάπιο “παρελθόν” να του χτίσει ένα υγιές “μέλλον”. (*)

Ολο το σάπιο, διεφθαρμένο και μολυσματικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος, παραμένει στη θέση του. Ακλόνητο και αλώβητο. Και το χειρότερο από όλα: κρυφό. Ετσι δεν ξέρουμε ποιος από όλους αυτούς σε κόμματα, βουλή, υπουργεία, περιφέρειες, δήμους, δημόσιες υπηρεσίες, σωματεία και τα παρόμοια είναι ο καθαρός και ποιος ο βρωμιάρης. Ποιος ετοιμάζεται να μας καταπιεί και ποιος μας υπερασπίζεται. Ποιος λεηλατεί το μέλλον μας και ποιος αντιστέκεται. Αν αντιστέκεται κανένας σε αυτή την λαίλαπα.Δηλαδή αυτή τη στιγμή όλες οι πολιτικές και κοινωνικές εστίες μόλυνσης και διαφθοράς είναι ακέραιες και στην θέση τους.
Ολα εκείνα τα πρόσωπα και οι ομάδες προσώπων και οι διασυνδέσεις και τα κανάλια και η διαπλοκή μεταξύ τους, όλοι δηλαδή εκείνοι που εργάστηκαν για την καταστροφή και την λεηλασία αυτού του τόπου και της κοινωνίας, που είναι υπεύθυνοι για τον ανθρώπινο πόνο και την οδύνη που βλέπουμε και νιώθουμε καθημερινά, για τα ανθρώπινα δράματα, τις αυτοκτονίες συμπολιτών μας και την απόγνωση του έλληνα, παραμένουν άγνωστοι και στο σκοτάδι. Και φυσικά ατιμώρητοι. Ατιμώρητοι, ναι.
Από την πολιτική ηγεσία, από την δικαστική ηγεσία, από την πνευματική ηγεσία, από την εκκλησιαστική ηγεσία, από καμμιά ηγεσία αυτού του τόπου δεν ακούγεται φωνή. Δεν ακούγεται κραυγή αγανάκτησης. Δεν ακούγεται ουρλιαχτό για την μεγάλη ύβρη, για την θεόρατη αλαζονεία. Να είναι όλοι όσοι εγκλημάτισαν πάνω στο σώμα του λαού και στο μέλλον του, στην θέση τους. Στην θέση τους. Σε θέση εξουσίας μάλιστα. Ετοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια εγκλήματα.
Ω, ναι. Είναι έτοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια εγκλήματα πατριώτες. Τα ίδια και χειρότερα από όσα μας έκαναν ως τώρα.
Κι όχι μόνο αυτό. Οι ηγεσίες μας οι πολιτικές, χωρίς καμμία μα καμμία συστολή, χωρίς καμμία συναίσθηση του σε τι συνεργούν και συνέργησαν αυτοί και οι προκάτοχοί τους, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΕΝΔΕΙΞΗ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ, χωρίς ούτε ένα ελάχιστο συγγνώμη προς τον λαό, έχουνε την τόλμη, να εμφανίζονται μπροστά μας, να εμφανίζονται σαν να μην συνέβη τίποτε, και να υποστηρίζουν πως θα χτίσουν το μέλλον μας. Θα χτίσουν αυτοί οι ύποπτοι, το δικό μας μέλλον. Αυτοί οι κατεδαφιστές του παρόντος και του παρελθόντος μας. Των ονείρων ενός λαού.
Υποστηρίζουν πως θα χτίσουν το μέλλον μας. Με όλα τα όργανα του διεφθαρμένου παρελθόντος στην θέση τους. Υποστηρίζουν πως θα μας πάνε στο μέλλον, στην προκοπή, στην “νέα μεταπολίτευση”. Με μόνο το έγκλημα φανερό και όλους τους ενόχους κρυμμένους. Και ατιμώρητους.
Δεν υπάρχει πιο μεγάλος εμπαιγμός από αυτόν: να υποστηρίζει το σάπιο παρελθόν μας ότι θα μας οδηγήσει σε ένα υγιές μέλλον.
Για κάθε ελληνικό άγος υπάρχει καθαρμός. Για κάθε ελληνική τραγωδία υπάρχει κάθαρση. Είναι κάτι που οι ηγεσίες της κοινωνίας μας επιλέγουν να μην θυμούνται. Να μην ξέρουν. Να μην θέλουν.
Ας τους ετοιμάσουμε λοιπόν μια μεγαλειώδη έξοδο από την σκηνή. Με δικά μας έξοδα, όπως πάντα. Μια έξοδο καθαρτήρια.

Θραξ Αναρμόδιος μέσω http://www.steveniko.com/

Οι αριθμοί

Leonid Mamchenkov

Η γλώσσα των αριθμών είναι απλή και σαφής. Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές σπάει κόκαλα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση σπάει όλες τις προβλέψεις κυβέρνησης και τρόικας, ΔΝΤ και Ε.Ε. για το έλλειμμα που παρουσίασε ο προϋπολογισμός το 2010. Διαμορφώθηκε στο 10,5% του ΑΕΠ σε πείσμα όλων των προβλέψεων που το τοποθετούσαν στο 9,1%, με άλλα λόγια φόρτωσε τον προϋπολογισμό με επιπλέον 2,3 δισ. ευρώ.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για το δεύτερο μεγαλύτερο έλλειμμα στην ευρωζώνη, μετά το θηριώδες 32,4% του ΑΕΠ της Ιρλανδίας και ακολουθούν η Ισπανία (9,2%) και η Πορτογαλία (9,1%), ενώ ο μέσος όρος της ευρωζώνης ξεπερνά το 6%, βγάζοντας τη γλώσσα στο «όριο του 3%» στο έλλειμμα, που είχαν συμφωνήσει οι Ευρωπαίοι ηγέτες το 2000 όταν ξεκίνησαν τη μεγάλη περιπέτεια του ευρώ.

ΚΑΙ όμως, η Ελλάδα έχει σημειώσει μέσα σ’ ένα χρόνο μια τεράστια επιτυχία.

ΤΟ 2009, το αντίστοιχο έλλειμμα ήταν 15,4% του ΑΕΠ, που αντιστοιχούσε σε 36,3 δισ. ευρώ. Το 2010 το έλλειμμα κατέβηκε στο 10,5% του ΑΕΠ και αντιστοιχεί σε 24,1 δισ. ευρώ.

ΜΕ άλλα λόγια, οι Ελληνες πολίτες μέσα σ’ ένα χρόνο «εξοικονόμησαν» 12 δισ. ευρώ, σε βάρος των εισοδημάτων και των συντάξεών τους.

ΤΗΝ ίδια περίοδο όμως σημειώθηκε μια άλλη θηριώδης αντιστροφή.

ΤΟ 2009 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 127,1% του ΑΕΠ, δηλαδή 283 δισ. ευρώ.

ΤΟ 2010 το δημόσιο χρέος σκαρφάλωσε στο 142,8% του ΑΕΠ, δηλαδή είναι 346 δισ. ευρώ και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις θα τραβήξει τα επόμενα χρόνια ακόμη μεγαλύτερη ανηφόρα, αφού από εδώ και πέρα θα προστίθενται κάθε χρόνο οι οφειλές από τα «παλιά» δάνεια της χώρας, που απαιτούν και αυτά την αποπληρωμή τους.

ΟΙ επιτηρητές-κηδεμόνες της χώρας έχουν ήδη ανακοινώσει στην κυβέρνηση ότι για κάθε χρόνο είναι υποχρεωμένη να «μαζεύει» 15 δισ., πράγμα που σημαίνει ότι οι περικοπές και οι μειώσεις δαπανών θα είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές του 2010.

ΑΝ δεχθεί κανείς τη «δέσμευση» της κυβέρνησης ότι δεν θα υπάρξουν επιπλέον περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τότε κατ’ ανάγκην οι περικοπές θα γίνουν σε τομείς του κοινωνικού κράτους, του κράτους πρόνοιας, ή σε ό,τι έχει μείνει από αυτό.

ΓΙΑ παράδειγμα, η συρρίκνωση των νοσοκομείων αλλά και των δαπανών για την υγεία, η περικοπή των επιδομάτων ανεργίας και άλλων κοινωνικών επιδομάτων, οι περικοπές στην παιδεία, συζητούνται πλέον ανοιχτά. Στην πραγματικότητα όλες αυτές οι περικοπές αγγίζουν και πάλι την τσέπη του Ελληνα πολίτη και θα είναι το ίδιο επώδυνες όσο και αυτές του 2010.

ΤΟ ΑΠΛΟ συμπέρασμα, που δεν χρειάζεται τη συνδρομή κανενός ειδικού αναλυτή, είναι ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας είναι ακόμη μπροστά μας. Και αυτά δεν θα χαλαρώσουν όσο η χώρα βυθίζεται σε μια ατέρμονη ύφεση την οποία οι κυβερνώντες αποστρέφονται μεν, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν δε…

Πηγή: Ελευθεροτυπία μέσω http://www.inprecor.gr/

Γιατί δεν αφήνουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει

Ένας διεθνής σχολιαστής έγραψε για την Ελλάδα ότι αν υπήρχε βραβείο για τον πιο αργόσυρτο... αργό θάνατο θα το είχε κερδίσει. Και προέτρεψε τους Ευρωπαίους να αφήσουν την Ελλάδα να πεθάνει, για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Όμως, η ΕΚΤ δεν θα επιτρέψει ούτε «κούρεμα» πιστωτών, ούτε ακόμη και μια απλή επιμήκυνση χρονικής διάρκειας του χρέους, όσο υπάρχει στα θεμέλια του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το εύφλεκτο υλικό των CDS.

Τα CDS, τα περιβόητα ασφάλιστρα κινδύνου χρεοκοπίας, που κατά το γνωστό παραλληλισμό επιτρέπουν σε κάποιον να αγοράσει ασφάλιση για το σπίτι του γείτονα και να γίνει πλούσιος μόλις αυτό καεί, βρίσκονται στο επίκεντρο όλου του προβληματισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη βάση του οποίου θα δοθεί και η απάντηση στο ερώτημα των δισεκατομμυρίων: μπορεί να επιτραπεί μια χρεοκοπία στη μεγαλύτερη νομισματική ένωση ανεξάρτητων κρατών;

Τα δεδομένα του προβλήματος, όπως τονίζουν στο “S10” έγκυρες τραπεζικές πηγές, έχουν ως εξής:

n  Όλα τα σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, από την απλή επιμήκυνση μέχρι το γενναίο «κούρεμα» πιστωτών, έχουν σήμερα από μόνα τους πάψει να απασχολούν σοβαρά το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα για τις ενδεχόμενες παρενέργειές τους, οι οποίες θα ήταν δυσβάστακτες αν το ίδιο γεγονός είχε συμβεί πριν από ένα χρόνο.

n  Νεότερα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών δείχνουν ότι στα τέλη του 2010 η συνολική έκθεση (δημόσιο και ιδιωτικό χρέος) ξένων τραπεζών στην Ελλάδα είχε μειωθεί δραστικά στα 160 δισ. δολ. Τη μεγαλύτερη έκθεση έχουν γαλλικές (53 δισ.) και  γερμανικές (34 δισ.) τράπεζες. Τα ποσά αυτά είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρά σε σχέση με το ενεργητικό των τραπεζών και με την κεφαλαιακή τους βάση, που έχει στο μεταξύ ενισχυθεί σημαντικά.

n  Στη χειρότερη περίπτωση θα χρειασθούν μικρές ενέσεις κεφαλαίων από τις κυβερνήσεις και τους μετόχους για να αντιπαρέλθουν μια χρεοκοπία της Ελλάδας. Ακόμη και οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να αντέξουν στο κόστος ακόμη και μιας σχετικά «βαριάς» αναδιάρθρωσης του χρέους, έστω και με ενίσχυση της κεφαλαιακής τους βάσης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έχει συσταθεί με πρωτοβουλία της τρόικας, όχι τυχαία, και έχει «προικιστεί» με κεφάλαιο 10 δισ. ευρώ.

Αν, λοιπόν, το ελληνικό πρόβλημα εξετασθεί από αυτή τη στενή οπτική γωνία, η ΕΚΤ θα μπορούσε να δώσει αύριο το πρωί την άδειά της, για να τελειώσει το «ελληνικό μαρτύριο του αργού θανάτου» και να ικανοποιηθεί ο Βρετανός σχολιαστής για τον οποίο μιλήσαμε εισαγωγικά. Όμως, στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος βρίσκεται καλά τοποθετημένη η «βόμβα» των CDS, που αυτή την περίοδο για τους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα που πρέπει να εξετασθεί με μεγάλη προσοχή, πριν από οποιαδήποτε απόφαση για μια χρεοκοπία στην ευρωζώνη.

Το μυστικό της υπόθεσης των CDS έχει δύο οπτικές προσέγγισης:

n  Από την πλευρά των πωλητών των CDS, δηλαδή των μεγάλων τραπεζών με αξιολόγηση «τριπλού Α», που πουλάνε σε επενδυτές τα συμβόλαια κάλυψης έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, αυτό που δεν αποκαλύπτει η ΕΚΤ, αλλά είναι μια πικρή αλήθεια, είναι ότι οι μεγαλύτεροι πωλητές τέτοιων συμβολαίων είναι τα... καμάρια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δηλαδή οι κορυφαίες τράπεζες της ευρωζώνης (γαλλογερμανικής, κυρίως, προέλευσης). Αν υπάρξει πιστωτικό γεγονός (credit event), δηλαδή μια επιβεβλημένη σε όλους τους κατόχους ομολόγων αλλαγή των όρων των τίτλων, θα ενεργοποιηθούν τα CDS και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα βρεθούν εκτεθειμένες σε υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων, που θα τις «γονατίσουν», ενώ οι αρχές θα έχουν τη δυσάρεστη πολιτικά υποχρέωση να ενισχύσουν με κεφάλαια των φορολογουμένων τραπεζικά ιδρύματα που ουσιαστικά «τζογάρισαν» στη χρεοκοπία κρατών της ευρωζώνης και «κάηκαν».

n  Από την πλευρά των αγοραστών των CDS, το πρόβλημα τίθεται διαφορετικά: υπάρχει ένα νομικό «παράθυρο» στα συμβόλαια, που αν το αξιοποιήσουν κατάλληλα όσοι επεξεργασθούν το σενάριο της ελληνικής χρεοκοπίας, μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των ακριβοπληρωμένων για τους αγοραστές συμβολαίων. Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε μια ανταλλαγή ομολόγων σε εθελοντική βάση, προκειμένου να αναδιαρθρωθεί το χρέος, τα CDS χάνουν εντελώς την αξία τους, καθώς δεν θα υπάρχει το πιστωτικό γεγονός που θα τα ενεργοποιεί. Έτσι χάνουν δισεκατομμύρια οι αγοραστές των λεγόμενων «γυμνών» CDS, δηλαδή όσοι τα απέκτησαν μόνο για κερδοσκοπία, χωρίς να κατέχουν ομόλογα που χρειάζονται ασφάλιση κινδύνου (βλ. το παράδειγμα με το ασφαλιστήριο για το σπίτι του γείτονα). Σε αυτή την περίπτωση κερδίζουν μεν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά χάνουν τα κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια, που θα είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες για να κλείσουν τα συμβόλαια CDS και υπάρχει ένας άλλης τάξεως κίνδυνος για το τραπεζικό σύστημα, που είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί εκ των προτέρων.

Ακόμη χειρότερα για την ΕΚΤ, όμως, είναι τα πράγματα σε σχέση με μια τρίτη κατηγορία επενδυτών. Αυτών που έπαιξαν το φαινομενικά απλό κερδοσκοπικό παιχνίδι, όπου αγόραζαν ομόλογα της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) με «τρελές» αποδόσεις και παράλληλα ασφάλιζαν τον κίνδυνο αυτών των τοποθετήσεων με αγορές CDS. Οι διαφορές ανάμεσα στις αποδόσεις των ομολόγων και στο κόστος ασφάλισης ήταν σταθερά θετικές και όχι ασήμαντες (ξεπερνούσαν οριακά τις αποδόσεις των γερμανικών ομολόγων), γι’ αυτό και το παιχνίδι αυτού του είδους είχε νόημα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που, όπως λένε τραπεζικοί παράγοντες, όταν κλιμακώθηκε η κρίση στην περιφέρεια ουσιαστικά οι μόνοι αγοραστές ομολόγων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας ήταν η ίδια η ΕΚΤ και οι κερδοσκόποι που ασφάλιζαν με τον τρόπο που προαναφέρθηκε τις επενδυτικές θέσεις τους.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα; Αν επιλεγεί για την Ελλάδα μια λύση αναδιάρθρωσης που θα ενεργοποιεί τα CDS, οι επενδυτές που προαναφέρθηκαν θα «κάνουν τζάκποτ» εις βάρος των μεγάλων τραπεζών. Αν επιλεγεί μια λύση εθελοντικής αναδιάρθρωσης, όμως, οι ίδιοι επενδυτές θα δουν τα χαρτιά τωνCDS που έχουν στα χέρια τους να χάνουν εντελώς την αξία τους και είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούν σε μαζική έξοδο όχι πια από την Ελλάδα, αλλά από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και πιθανόν από άλλες, λιγότερο «ασθενείς» χώρες της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Η ΕΚΤ ακόμη προσπαθεί να υπολογίσει, χωρίς την παραμικρή βεβαιότητα όμως, ποιες διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το ντόμινο σε αυτή την περίπτωση και πόσο ασφαλείς είναι οι άλλες, πλην της Ελλάδας, περιφερειακές οικονομίες.

Στην αρχή της ελληνικής κρίσης είχε ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το αν θα πρέπει να απαγορευθούν τα «γυμνά» CDS και να τεθούν αυστηροί κανόνες εποπτείας για τα CDS αντιστάθμισης κινδύνου. Η ιδέα, την οποία υποστήριξε και ο Γ. Παπανδρέου, είχε κερδίσει έδαφος στις τάξεις των ηγετών της ευρωζώνης, αλλά τελικά απορρίφθηκε επειδή στο παρασκήνιο μπλόκαραν την υλοποίησή της οι μεγάλες τράπεζες, που έβλεπαν μεγάλα κέρδη από αυτή την αγορά συμβολαίων ασφάλισης.

Τώρα, το πρόβλημα των CDS «στοιχειώνει» όλες τις προσπάθειες εξόδου της ευρωζώνης από την κρίση χρέους, αφού κανείς δεν παίρνει την ευθύνη για τη μια ή την άλλη λύση που θα περιλαμβάνει μια αναδιάρθρωση χρέους, υπό τον φόβο ότι θα ανοίξει ένα τραπεζικό «κουτί της Πανδώρας» με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε εξωφρενικά προγράμματα λιτότητας και νέα διεθνή δάνεια, για να συζητηθεί το 2013 η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν ο χρόνος θα έχει γιατρέψει τις πληγές που άνοιξαν οι τραπεζίτες με τις ολέθριες επιλογές τους και τα κοντόφθαλμα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους.

http://www.sofokleous10.gr/

Εθιμα και θύματα

Tου Παντελη Mπουκαλα Θα πρέπει να είναι γερός λαογράφος κανείς, με γνώση της Ιστορίας και προπάντων με αισθητήριο, για να μπορέσει να κρίνει πόσα από τα έθιμα του Πάσχα και των άλλων γιορτών έλκουν την καταγωγή τους από τα χρόνια τα παλιά, «από την Τουρκοκρατία» όπως λένε στην κάμερα σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες στα σχετικά δρώμενα, άνευ περαιτέρω εξηγήσεων, και πόσα είναι φρέσκες και μάλλον πρόχειρες απομιμήσεις ή αναβιώσεις, βασισμένες σε λίγα τρίμματα συλλογικής μνήμης και σε πολύ περισσότερες προσθήκες και προσαρμογές. Καμία κοινωνία δεν μπαίνει βέβαια στην κατάψυξη, δεν παύει να ψάχνει και να ψάχνεται, να επινοεί μεθόδους και σχήματα για να υπηρετήσει μια κάποια εορταστική συλλογικότητα· καμία δεν παύει να ανασύρει, να αναπαλαιώνει ή να εγκαινιάζει. Δεν είναι πάντως αναίτιος και αστήριχτος ο φόβος κάποιων «συντηρητικών παραδοσιολάγνων» ότι και τα αυθεντικότερα εξ αυτών των εθίμων και τα παλαιότερα απειλούνται από την πανδαμάτειρα τουριστική λογική της «αξιοποίησης». Ισως έτσι εξηγείται ώς έναν βαθμό και το ότι πολλές «αναβιώσεις» συντελούνται σε ένα πλαίσιο ολοένα και πιο ανταγωνιστικό (χωριό εναντίον χωριού, ενορία εναντίον ενορίας), ολοένα και πιο βίαιο, μια και η βία γράφει καλά στον φακό. Και όταν συμβαίνει το κακό, όταν από τα εθιμικά εκρηκτικά μετράμε τα ενιαύσια θύματα, νεκρούς και τραυματίες, και παιδιά ανάμεσά τους, αρχίζουμε να μιλάμε για την «κακιά ώρα», θαρρείς και προέκυψε μόνη της και ερήμην μας. Και λαογράφος να μην είσαι, μπορείς να καταλάβεις ότι τα έθιμα (που, όπως εν γένει η παράδοση, δεν είναι οπωσδήποτε όμορφα και αγαθά όλα τους) ούτε επιβάλλονται διά νόμων ούτε απαγορεύονται με τιμωρητικές διατάξεις. Δεν φαίνεται εύκολο λοιπόν να περάσουμε ξαφνικά από την -ούτως ειπείν- κουλτούρα των βαρελότων στην πασχαλιάτικη κουλτούρα της (μη πολιτικού περιεχομένου) αυγοβολίας που υπάρχει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή στην αμερικανική κουλτούρα του σπρωξίματος των αυγών με μια κουτάλα, μπροστά στον Λευκό Οίκο. Τα δικά μας έθιμα φαίνονται πιο ηχηρά, σαματατζίδικα, με κορύφωσή τους τα βαρελότα. Σκαστούρια φτιάχναμε μικροί στα χωριά μας, «γουρούνες» και «μινέρβες» αγοράζουμε τώρα παράνομα, για μας ή για τα παιδιά μας, να μπουν κι αυτά στο κόλπο, στη μαγκιά, στην οποία κατηχούνται άλλωστε και στα γήπεδα. Αλλά δεν γίνεται να μετατρέπονται σε γήπεδα οι προαύλιοι χώροι των εκκλησιών, που έτσι κι αλλιώς αδειάζουν τρία λεπτά μετά το «Χριστός Ανέστη», αφού για μεγάλη μερίδα του χριστεπώνυμου πληρώματος πρόκειται απλώς για ρουτίνα. Δεν γίνεται να ξεδίνουμε παίρνοντας στον λαιμό μας ανθρώπους που έχουν πάει εκεί για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Δεν γίνεται δηλαδή να παρατείνουμε την εφηβεία μας και μετά τα τριάντα και τα σαράντα μας, τάχα εξασφαλισμένοι με το βλακώδες άλλοθι της «κακιάς ώρας». http://www.kathimerini.gr/

Νεώτεροι συγγραφείς για τον Παπαδιαμάντη

Εκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ κυκλοφόρησε προσφάτως για τον μεγάλο Ελληνα συγγραφέα με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννησή του

 

Συμμετέχοντας στα εκατό χρόνια από τον θάνατο του κορυφαίου μας πεζογράφουΑλέξανδρου Παπαδιαμάντη η ΕΣΗΕΑ εξέδωσε ένα πρωτότυπο βιβλίο-ανθολογία. Οχι κατά τα τετριμμένα, συλλέγοντας δηλαδή κάποια από τα όσα έχουν γράψει κατά καιρούς διάφοροι μελετητές για τον συγγραφέα αλλά επιλέγοντας κείμενα που δείχνουν πώς η επίδρασή του αποτυπώθηκε στο έργο των νεώτερων λογοτεχνών, ποιητών και πεζογράφων.

Ο Παπαδιαμάντης πέρασε μια ολόκληρη ζωή εργαζόμενος στον Τύπο, όπου είναι κατατεθειμένο το σύνολο του έργου του. Αποτελεί το κατ' εξοχήν παράδειγμα για μας που αποδεικνύει τη στενή σχέση ανάμεσα στη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Η νεώτερη ελληνική πεζογραφία γεννήθηκε και ωρίμασε μέσα στις εφημερίδες πριν αναπτυχθούν στη χώρα μας οργανωμένοι εκδοτικοί οίκοι. Το κοινό των εφημερίδων ήταν κι εξακολουθεί να είναι το κοινό των βιβλίων. Και το έργο του Παπαδιαμάντη αποδεικνύει τον κατά πολύ μεταγενέστερο ορισμό του Εζρα Πάουντ ότι «η λογοτεχνία είναι ειδήσεις που παραμένουν ειδήσεις».
Η ανθολογία που κατάρτισε και επιμελήθηκε με αγάπη αλλά και ιδιαίτερη φροντίδα ο ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος Ηλίας Γκρης δεν είναι απλή δειγματοληψία. Ο αναγνώστης εντυπωσιάζεται από το πλήθος των ελλήνων λογοτεχνών που ένιωσαν την ανάγκη να αποτίσουν φόρο τιμής στον κορυφαίο Σκιαθίτη: από τον Γιώργο Σεφέρη, τονΤ.Κ. Παπατσώνη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Ζήσιμο Λορεντζάτο ως τον Βασίλη Βασιλικό, τον Χριστόφορο Μηλιώνη, τον Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο αλλά και πιο νεώτερους ακόμη, όπως ο Γιώργος Ρωμανός, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος και άλλοι.
Η έκδοση είναι σεμνή, όπως σεμνός υπήρξε και ο Παπαδιαμάντης, αλλά κι εξαιρετικά φροντισμένη.

*Ο Παπαδιαμάντης με τα μάτια νεότερων λογοτεχνών. Ανθολόγηση-επιμέλεια Ηλίας Γκρης. Εκδοση Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ

http://www.tovima.gr

Αμφιλεγόμενη εκπομπή του BBC: Προβολή θανάτου Live

Ντοκιμαντέρ που καταγράφει τον θάνατο ενός 84χρονου καρκινοπαθούς on camera θα παρακολουθήσουν στις 12 Μαΐου από το BBC1 εκατομύρια άνθρωποι σε όλο το κόσμο.

Ο παρουσιαστής Michael Mosley (φώτο στη κορυφή) επιστρέφει με το δεύτερο επεισόδιο της αμφιλεγόμενης σειράς «Inside the Human Body» που δείχνει την πορεία του ανθρώπινου σώματος στον θάνατο.

Ο ηλικιωμένος πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ πεθαίνει στο σπίτι του, περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του σε κλίμα άκρως συγκινητικό. 

Ο παρουσιαστής παραδέχεται ότι το ντοκιμαντέρ θα προκαλέσει πιθανότατα τον εκνευρισμό πολλών ανθρώπων, ωστόσο, υποστηρίζει ότι η σημασία του να μπορούμε να μιλάμε άνετα για τον θάνατο είναι κάτι πολύ σημαντικό. 

«Είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει. Τραγούδησε για αρκετά λεπτά και ξαφνικά σταμάτησε και έφυγε», είπε ο Mosley. «Χαίρομαι πολύ που μπόρεσα να βρεθώ στο πλάι του εκείνη τη στιγμή», πρόσθεσε. 

Ο 83χρονος Gerarld, που πέθανε την 1η Ιανουαρίου δέχτηκε να δείξει στην κάμερα το θάνατό του, ελπίζοντας ότι αυτή του η πράξη θα βοηθήσει και άλλους ανθρώπους να ξεπεράσουν τον μεγάλο αυτό φόβο.

http://www.theinsider.gr/