Οι Αϊνστάιν της Γερμανίας και τα νήπια της Ευρώπης

Αποκαλυπτική και κάπως ανατριχιαστική η «γραμμή» του Βερολίνου για την κρίση στην Ευρωζώνη, όπως την εξήγησαν συνεργάτες της Μέρκελ σε Ευρωπαίους δημοσιογράφους το Σαββατοκύριακο. Και απλούστατη, έτσι που ο καθένας, ακόμα κι αν είναι Βαλκάνιος, να μπορεί να την καταλάβει: Εμείς έχουμε τα λεφτά, εμείς αποφασίζουμε -έτσι τη συνόψισε σύμφωνα με την Ειρήνη Καρανασοπούλου και τα ΝΕΑ ένας εκ των συμβούλων της καγκελαρίας.
Κι αυτός ο γερμανικού τύπου πραγματισμός -ή κυνισμός- συμπληρώνεται με την άποψη ότι δεν έχει και µεγάλο νόηµα η συζήτηση µε πολιτικούς ή οικονοµολόγους από την Ελλάδα ή άλλες χώρες «που εµφανώς έχουν αποτύχει και έρχονται σε µας για χρήµατα», διότι «δεν είµαστε στο ίδιο επίπεδο… και είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν σε παιδιά που πηγαίνουν ακόµη στο νηπιαγωγείο»!
Και εν τέλει; Εν τέλει οι Γερμανοί επιμένουν ότι η κρίση στην Ευρώπη δεν είναι κρίση χρέους αλλά ανταγωνιστικότητας και άρα δίκαιο είναι να πληρώσουν τα σπασμένα τα… νήπια και όχι οι Αϊνστάιν. Και είναι προφανές ότι ο Παπανδρέου θα πιεστεί να αναζητήσει την ενηλικίωσή του -και τη δικιά μας- σε «πολλαπλασιασμό της ισχύος των προγραμμάτων λιτότητας», όπως κατέστησαν σαφές οι ψυχροί σύμβουλοι της ακόμα ψυχρότερης Μέρκελ.
Μπορεί κανείς φυσικά να σκεφτεί ότι η επίδειξη γερμανικής αδιαλλαξίας εντάσσεται στη γενική διαπραγμάτευση ενόψει της κρίσιμης ευρωπαϊκής συνόδου στις 24-25 Μάρτη. Ίσως, αλλά πάντως και το είδος της αδιαλλαξίας τους και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν και κυρίως η λογική του επικυρίαρχου που αποπνέει η στάση τους δεν προμηνύει τίποτε καλό για κανέναν. Όταν μάλιστα είναι γνωστό πόσο ακριβά πλήρωσαν και η Ευρώπη και η Ελλάδα τη γερμανική έπαρση παλιότερα.
Από την άποψη αυτή οι Αϊνστάιν της Μέρκελ απειλούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πολύ περισσότερο από τα νήπια της Ελλάδας, ή της Ιρλανδίας. Γιατί η σοφία τους αρχίζει και τελειώνει στην υπεροψία της δύναμης (εμείς έχουμε τα λεφτά…) και το χονδροειδές όνειρο μια σιδηράς Ευρώπης της ανταγωνιστικότητας. Και αγνοεί, όπως κι άλλες φορές στο παρελθόν, ότι οι λαοί της Ευρώπης μπορεί και να μη θέλουν τον Γερμανό τους. Κι εκεί που οι Αϊνστάιν ονειρεύονται το ράιχ των αγορών να βρεθούν μπροστά στη Νυρεμβέργη των νηπιαγωγείων…

 Καρτερός Θανάσης 

http://www.avgi.gr