Λένε ότι στα δύσκολα βλέπουμε τον πραγματικό Ελληνα.
Σίγουρα πάντως μια κρίση τόσο θεμελιακή και πολυδιάστατη, σαν αυτή που μας ταλανίζει, προσδίδει στο δημόσιο λόγο μας μια απόχρωση μανιχαϊκής πλειοδοσίας. Η οποία, αν και ιδιάζον χαρακτηριστικό του, σήμερα έχει απογειωθεί. Ζούμε στη χρυσή εποχή της δημαγωγίας. Θα αποπειραθώ λοιπόν, με τη διευκρίνιση ότι το συγκεκριμένο άθλημα διαθέτει και αριστερή και δεξιά εκδοχή, να συνοψίσω τα βασικά χαρακτηριστικά της πρώτης, δηλαδή να συντάξω το δεκάλογο του καλού (αριστερού) δημαγωγού.
Ο,τι μας δυσαρεστεί, μας πονάει ή απλώς δεν μας συμφέρει είναι άδικο. Μολονότι κανείς δεν θα τολμούσε να το πει ανοιχτά, το εν λόγω «σχήμα διανοίας» θεωρείται αυτονόητο και λειτουργεί ως ιδρυτικό ιδεολόγημα της εγχώριας δημαγωγίας. Και για να προλάβω ενδεχόμενη ένσταση, παραδέχομαι ότι πολύ συχνά κάτι που μας πονάει είναι όντως άδικο, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι είναι άδικο επειδή μας πονάει.
Ο δημαγωγός δεν αρνείται ότι κι εμείς κάναμε λάθη. Πιστεύει όμως ότι τα λάθη μας δεν έχουν συνέπειες αν τα παραδεχθούμε. Αρα εκείνοι που μας αδικούν είναι μόνο οι πλούσιοι, οι ξένοι και γενικά όσοι συστηματικά επιβουλεύονται τον περιούσιο ελληνικό λαό.
Ο δημαγωγός μάς διαβεβαιώνει ότι τα δύσκολα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι κυβερνώντες ήταν διατεθειμένοι να επιδείξουν το πνεύμα της αντίστασης που -ως γνωστόν- χαρακτηρίζει διαχρονικά τους Ελληνες και το οποίο ο δημαγωγός ενσαρκώνει. Με άλλα λόγια, αν χτυπούσαν τη γροθιά στο τραπέζι, οι έμφοβοι ξένοι θα εξακολουθούσαν να μας δανείζουν αφειδώς και η ζωή στην Ελλάδα θα συνεχιζόταν κανονικά.
Από τη στιγμή που ή έννοια της αντίστασης απέκτησε οντολογικές ιδιότητες ως ουσία του Ελληνισμού και της αριστεροσύνης, όποιος μάχεται έχει δίκιο. Ακόμα κι εκείνοι που διορίστηκαν παράνομα από τη Ν.Δ. ή απολαμβάνουν προνόμια που τους παραχώρησε η χούντα.
Ο δημαγωγός δεν κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για συγκεκριμένα προβλήματα. Απορρίπτει όμως κάθε μέτρο που πονάει το «λαό», χωρίς να αισθανθεί την παραμικρή υποχρέωση να σκεφτεί ποια θα ήταν η συνέπεια αυτής της αντιστασιακής απραξίας, και παραβλέποντας έτσι το μάλλον σίγουρο ενδεχόμενο την επόμενη φορά να κληθούμε να λάβουμε ακόμα πιο επώδυνα μέτρα (βλέπε Ασφαλιστικό).
Ο δημαγωγός ορθά ισχυρίζεται ότι το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο πρέπει να ανατραπεί, αλλά αρνείται να παραδεχθεί ότι μέχρι να συμβεί αυτό ορισμένες αρχές, όπως η δημοσιονομική λιτότητα και η ανταγωνιστικότητα, θα συνεχίζουν να καθορίζουν τι είναι εφικτό και τι ανέφικτο, προδιαγράφοντας τις επιλογές ακόμα και όσων θέλουν να το ανατρέψουν.
Σύμφωνα με το δημαγωγό όμως, όποιοι καλούνται να πάρουν αποφάσεις σήμερα υπό την πίεση των περιστάσεων αναγνωρίζοντας αυτή την αναπότρεπτη δυσκολία, είναι σαν να αποδέχονται το σύστημα, το οποίο, ως διά μαγείας, μια μέρα θα καταρρεύσει.
Γι' αυτό ο δημαγωγός τούς καταδικάζει εκ του ασφαλούς εφ' όσον ο ίδιος δεν υποχρεούται να πάρει καμιά απόφαση. Επιπλέον, δεν διατρέχει τον κίνδυνο να δυσαρεστήσει τον κόσμο επειδή οι επιλογές του (π.χ. η πρόταση Τσίπρα να δημιουργηθούν 100.000 νέες θέσεις εργασίας στο Δημόσιο) δεν θα εφαμοστούν ποτέ και συνεπώς ουδέποτε θα του ζητηθούν ευθύνες.
Δηλαδή για το δημαγωγό όλα είναι απλά και εύκολα. Και το μόνο εμπόδιο στο δρόμο μας, η έλλειψη αγωνιστικότητας την οποία ο ίδιος ενσαρκώνει.
Τέλος, ο δημαγωγός καλλιεργεί συστηματικά την εικόνα του μπροστάρη που τα λέει έξω από τα δόντια και δεν φοβάται τίποτα. Στην ουσία όμως το μόνο που κάνει είναι να λέει αυτά που οι πολλοί θέλουν να ακούσουν.
Μπορεί όσα γράφω να φαίνονται σκληρά, αλλά η πραγματικότητα είναι, δυστυχώς, πολύ πιο σκληρή και αμείλικτη, απειλώντας να θάψει στην κυριολεξία την ελληνική κοινωνία, εξ αιτίας του θανατηφόρου προβλήματος, που αντιμετωπίζει, δηλαδή του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο είναι το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας (τα 345 δισ. € του τωρινού ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο πολλαπλασιάζεται λόγω της ανυπαρξίας της υποτιθέμενης Κεντρικής Τράπεζας της χώρας - της Ε.Κ.Τ. - και εξ αιτίας της τοκογλυφικής λειτουργίας του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος ο κ. Γιαννουλόπουλος κάνει το κορόϊδο - είτε γιατί οι λύσεις που απαιτούνται, όντας αντισυμβατικές, κινούνται έξω από το πολιτικοϊδεολογικό πλαίσιο, στο οποίο αυτός βρίσκεται, είτε επειδή αγνοεί το μέγεθος και την έκταση του προβλήματος. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο : Οι προτάσεις του είναι άσχετες με αυτό και το επιδεινώνουν, διότι με τις δραστικές περικοπές εισοδημάτων από διάφορες κατηγορίες του πληθυσμού, που αυτός υπερασπίζεται και την μείωση της συνολικής αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού, η πτώση του ΑΕΠ, που ακολουθεί, μεγαλώνει το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, μειώνει τα κρατικά έσοδα και δεν πληθωρίζει το χρέος αυτό, καθιστώντας το ακόμα περισσότερο δύσκολο να αποπληρωθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι, με αυτόν τον τρόπο η "επιχειρηματολογία" του κ. Γιαννουλόπουλου, αυτού του σύγχρονου ταλιμπάν του - ντροπαλού είναι η αλήθεια - νεοευρωκομμουνιστικού νεοφιλελευθερισμού, που εκφράζεται από την "Δημοκρατική Αριστερά" του κ. Φώτη Κουβέλη, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να ενισχύει την εν τοις πράγμασι τοκογλυφική λειτουργία των ευρωπαϊκών τραπεζών, σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, αφού, όσο το ελληνικό δημόσιο αφήνεται να μένει στην μέγγενή τους και να αποδέχεται την πληρωμή αυτού του χρέους, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να πολλαπλασιάζει το χρέος αυτό, μέσα από την συνεχή επιτοκιακή του επιβάρυνση (γι' αυτό και πρέπει να σταματήσει η δανειοδότηση της χώρας από το Μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση του περυσινού Μαΐου, αφού αυτά πολλαπλασιάζουν το χρέος, με το ποσόν των 11ο δισ. € και το επιτόκιο του ποσού αυτού, που φθάνει, περίπου, στο 5%).
Ας δούμε την τοκογλυφική λειτουργία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα, σε σχέση με το ελληνικό δημόσιο χρέος για να καταλάβουμε για πιο πράγμα μιλάμε (και το πόσο άσχετος είναι ο κ. Γιαννουλόπουλος και όσα αυτός γράφει):
Η τοκογλυφική λειτουργία των τραπεζών δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα. Για παράδειγμα, όταν μία τράπεζα διαθέτει καταθέσεις 1.000.000 € στην Ε.Κ.Τ. μπορεί να δανείζει 50.000.000 €, δηλαδή, 49.000.000 € περισσότερα από αυτά που διαθέτει, ως καταθέσεις. Χρεώνοντας επιτόκιο 5%, κερδίζει ετήσια 2.500.000 €, διαθέτοντας καταθέσεις ύψους, μόλις, 1.000.000 €. Αυτό σημαίνει ότι κερδίζει 250% ετησίως στο ποσόν του 1.000.000 € που πραγματικά επενδύει - ένα εξόφθαλμα τοκογλυφικό επιτόκιο, άνω του 20% μηνιαία. Περιττό να αναφέρω ότι οι τοκογλύφοι κερδίζουν λιγότερα (για την ακρίβεια, πολύ λιγότερα) χρήματα.
Για τον λόγο αυτόν το πρόβλημα, που θα δημιουργούταν στις τράπεζες των χωρών που έχουν δανείσει την Ελλάδα (κάτι τέτοιο έγινε με την πτώχευση της LehmanBrothers), στην περίπτωση μίας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της, θα ήταν τεράστιο.
Π.χ. οι γαλλικές τράπεζες, οι οποίες είχαν δανείσει στην Ελλάδα 75,452 δις $, είχαν καταθέσεις στην Ε.Κ.Τ. (για τα συγκεκριμένο σύνολο των δανείων, το πολύ 1,5 δις $ - με έναν υποθετικό πολλαπλασιαστή που ξεπερνάει συχνά το 100πλάσιο - μόλις 50πλάσιο), ύψους 1,509 δισ. $.
Οι γερμανικές τράπεζες, που δάνεισαν στην Ελλάδα 43,236 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,864 δισ. $.
Οι ολλανδικές τράπεζες, που δάνεισαν στην Ελλάδα 11,849 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,237 δισ. $.
Οι πορτογαλικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 10,317 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,206 δισ. $.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ιταλικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 8,381 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,168 δισ. $.
Οι ιρλανδικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 8,506 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,170 δισ. $.
(Μπορώ, ακόμα, να αναφερθώ σε τράπεζες εκτός ευρωζώνης π.χ. Οι ιαπωνικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 8,447 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,169 δισ. $. Επίσης, οι τράπεζες, των Η.Π.Α., που δάνεισαν την Ελλάδα 16,411 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,328 δισ. $. Ακόμα, οι βρετανικές τράπεζες, που δάνεισαν την Ελλάδα 12,342 δισ. $, είχαν καταθέσεις 0,247 δισ. $).
Τέλος, με την υπόθεση ότι όλες οι ξένες τράπεζες δάνεισαν τη χώρα μας, μόνο με το 50πλάσιο των καταθέσεων τους στις κεντρικές τους τράπεζες, γίνεται αντιληπτό ότι διέθεσαν μόλις 6,052 δις $, έναντι συνολικών δανείων 302,600 δισ. $. Εάν όμως η Ελλάδα προχωρούσε σε στάση πληρωμών, θα ήταν υποχρεωμένες να καταθέσουν τα υπόλοιπα 296,548 δις $ στις κεντρικές τους τράπεζες. Το ποσόν αυτό, που αντιστοιχεί στο 50πλάσιο είναι πραγματικά τεράστιο και θα οδηγούσε κάποιες από αυτές (πιθανότατα, όλες) στην χρεοκοπία - ένα σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο, το οποίο δεν χρησιμοποίησε η κυβέρνηση του μοιραίου υπηρέτη του ευρωπαϊκού και το διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος ΓΑΠ, προκειμένου να εξυπηρετήσει την χρηματοπιστωτική ελίτ, σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού πληθυσμού.
Μας δάνεισαν 6,052 δις $ πραγματικά χρήματα, εισπράττοντας τοκογλυφικούς τόκους για 302,6 δις $ λογιστικό χρήμα (το ίδιο συμβαίνει προφανώς και με τις Ελληνικές τράπεζες, όσον αφορά τα δάνεια τους στο δημόσιο).
Αυτά, βέβαια, ο κ. Γιαννουλόπουλος (και οι "ανανεωτές") καμώνονται πως τα αγνοούν και απαιτούν (όχι φωναχτά, αλλά με τον τρόπο τους, διότι εκεί οδηγεί η "επιχειρηματολογία" τους, που είναι ίδια με αυτήν του ΓΑΠ) να πληρώσει ο ελληνικός λαός τα σπασμένα.
Όλα αυτά, όμως, δεν μπορούν να μένουν αναπάντητα. Γι' αυτό και απαντώνται, με την ανάλογη σκληρότητα, που επιβάλλει η ποιότητα και η στόχευση των "επιχειρημάτων" του κ. Γιαννουλόπουλου και των ομοίων του...
(Δείτε στο μπλογκ μου και το θέμα : «"Ο δεκάλογος του καλού δημαγωγού". (Η αποπροσανατολιστική ανοησιολογία του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, το ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ € και ο ατταβισμός των απομειναριών του ελληνικού ευρωκομμουνισμού)». http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/03/345-giorgos-giannoulopoulos.html .
Επίσης, στο μπλογκ μου μπορείτε να διαβάσετε, με περισσότερα στοιχεία, όσον αφορά αυτά που αναφέρονται στο παρόν θέμα και το σημερινό (20-3-2011) άρθρο, με τίτλο : «"Ο δεκάλογος του καλού δημαγωγού". (Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού χρέους, πως το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με πραγματικό χρήμα 6,05 δισ. $, δάνεισε την Ελλάδα, με 302,6 δισ. $ και η ανοησιολογία του κ. Γιαννουλόπουλου)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/03/6052-3006-giannoulopoulos.html
ΑπάντησηΔιαγραφή