Η βολτα μας αρχιζει απο την Καπνικαρεα και τελειωνει στυην πλατεια Συνταγματος. Οδος Ερμου. Βραδυ Κυριακης. Ο κοσμος ειναι περισσοτερος απο οτι κυκλοφορει κατα τη διαρκεια της ημερας τις ωρες που ειναι ανοιχτα τα καταστηματα. Η οδος Ερμου ειναι πλεον κοινως ενα παζαρι. Δεν υπαρχει τοιχος χωρις αναρτημενους πινακες της κακιας ωρας. Δεν υπαρχει πεζοδρομιο χωρις φεηκ Λουϊ Βουϊττον. Δεν υπαρχει χωρος να περασεις. Βρωμιες, μπιχλιμπιδια, κι ενας τυπος ξεπροβαλλει απο μια στοα και ριχνει στο δρομο σαπουνονερα.
Ομολογω οτι πρωτη φορα βλεπω την οδο Ερμου ετσι. Τελευταια φορα ηταν το καλοκαιρι αλλα ηταν πρωϊ. Δε ξερω αν αυτο το παζαρι γινεται καθε βραδυ η μονο Κυριακες, αλλα ηχουν στα αυτια μου τα λογια της μαμας. “Μη διανοηθεις να πας στην Ερμου, ειναι απελπισια.”
Μου θυμιζει ενα παζαρι που ειδα στο Μπουνος Αϋρες κοντα στο Σαν Τελμο. Μονο που εκει ντοπιοι πουλαγαν δικες τους χειροτεχνιες, εστω και κακογουστες. Σε μια γωνια ενας παπατζης. Η εικονα με μεταφερει εκατο χρονια πισω. Μπιχλιμπιδια μεηντ ιν Τσαϊνα, μαλλι της γριας και ολοι οι ινδιανοι της φυλης των Απατσι παιζουν μουσικη. Τουλαχιστο τρια γκρουπακια μετραω. Φυσικα δε λειπουν κι εκεινα τα “καλαισθητα” ασημοροζ, φωσφοριζἐ παντος σχηματος μπαλλονια.
Ελληνικα δεν ακους, εκτος απο εμενα που ποτε ποτε βγαζω ελληνικα επιφωνηματα τυπου “ΩΩΩΩ ” , “Αμαααν “, “Αααα! “.
Ανθη, αεροστατακια, η μικρη Λουλου, ινδικες φιγουρες, ολα μαζι κι ανακατα.
Εχω δει σιγα σιγα την οδο Ερμου να μεταμορφωνεται οπως περνανε τα χρονια. Καθε φορα που κατι αλλαζε,ι με πειραζει. Πολλες φορες μικρη με εφερνε η θεια η Σοφια που εψαχνε στον Καλυβιωτη για ωραια κουμπια η μπουτουνιερες, Η μαμα στον οικο Κανακαρη με τα υπεροχα νυφικα και στου Παπαγιαννη για φορεματα, ο παπους στου Παλλη και Κοτζια για τετραδια και χαλκομανιες. Τα περισσοτερα εχουν εξαφανιστει πλεον σημερα στο ονομα των διεθνων αλυσιδων μοδας. Εκλεισε ο Διαμαντης, η Αθηναια, το Ιλιον, ο Κατραντζος. Παρεμειναν μερικα παλια γνωστα καταστηματα οπως ο Μουγερ, ο Μοσχουτης και ο Μπουρναζος. Και αναμεσα σε ολα αυτα σαν ζωντανο κομματι ιστοριας των νεωτερισμων, ο Αλεξανδρακης.
Κι ετσι ξαφνικα οπως περπατω στριμωγμενη προς το Συνταγμα και η καρδια μου σφιγγεται, ευχομαι να ειχα μια μεγαλη σκουπα να σκουπισω με μια κινηση τα παντα, και να γινει η Ερμου ενας ομορφος καθαρος δρομος, με κοσμο να χαζευει τις φωτισμενες βιτρινες, που δεν θα ειχαν μπροστα απαισια τελλαρα κοροϊδια της τεχνης. Η ευχη αυτη δεν ρατσιστικη. Δεν ειμαι θυμωμενη με τους μικροπωλητες, με τους καλλιτεχνες του δρομου, με τους βιοπαλαιστες. Ειμαι θυμωμενη που απεναντι απο την Βουλη των Ελληνων, οπου ψηφιζονται οι νομοι του κρατους, στην κεντρικη πλατεια της Αθηνας, το παρεμποριο ανθει σε ολο του το μεγαλειο. Δε με πειραζουν τα καστανα, τα καλαμποκια και τα λαχεια. Παντα ηταν εκει. Με πειραζει η εικονα του παζαριου, του συνωστισμου και του σκουπιδαριου στο κεντρο της Αθηνας. Με πειραζει η εκμεταλλευση των ανθρωπων. Με πειραζει η αδιαφορια των αρχοντων της πολης. Που οσο κι αν λειπω μακρυα της για μεγαλα χρονικα διαστηματα, ειναι παντα πολη μου.
Και οπως πλησιαζω στο Συνταγμα, ο θυμος, καταλαγιαζει και γινεται μια βαθεια λυπη. Που δεν μπορω να κανω κατι. Δυστυχως εικονες σαν αυτη στο κεντρο της πολης ειναι απλα και μονο παρακμη. Και ειναι το ιδιο σφιξιμο στην καρδια που ενοιωσα στο Μπουενος Αϋρες. Γιατι η παρακμη πληγωνει παντου.
Σας φιλω γλυκα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.