Κυβέρνηση ιδιωτικών συμφερόντων

Στο «τρίτο κύμα» επέλασης του Μνημονίου παίζονται...

«όλα τα λεφτά»... Γιατί οι βασικοί του στόχοι αφορούν στο «σκληρό πυρήνα» του νεοφιλελεύθερου επιχειρήματος: Δηλαδή στην απόσυρση κάθε δημόσιας - κρατικής δραστηριότητας, παρέμβασης και εποπτείας από το σύνολο των οικονομικών - παραγωγικών δραστηριοτήτων. Στην είσοδο του 21ου αιώνα, στη μετα-μοντέρνα εποχή της παγκοσμιοποίησης, ο νεοφιλελευθερισμός επικαλείται για τις αδύναμες χώρες το κράτος-νυχτοφύλακα του 19ου αιώνα... Η συστηματική επίθεση –οικονομικού, λειτουργικού αλλά και ιδεολογικού χαρακτήρα– που εξαπολύεται κατά των ΔΕΚΟ, των δημόσιων - κρατικών υπηρεσιών και των εργαζομένων σε αυτές, παραπέμπει στην κήρυξη ενός «ιερού πολέμου». Η επίθεση αυτή αποβλέπει σε δύο κεντρικούς στόχους: Ο πρώτος είναι προφανής και έκδηλος και αφορά στην ιδιοποίηση και εκμετάλλευση του δημόσιου πλούτου –υποδομές, συγκοινωνίες, ενεργειακές δομές, ακόμα και υδάτινοι πόροι– από το ιδιωτικό - κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Ο δεύτερος στόχος δεν είναι εμφανής αλλά είναι ιστορικά σημαντικότερος: Αποβλέπει στη διάλυση και του τελευταίου ερείσματος της κοινωνίας, στην απαξίωση και περιθωριοποίηση κάθε θεσμού και λειτουργίας που υπηρετεί το δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον. Αυτή η ιστορική διαδικασία σημαίνει κατάργηση του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, της ίδιας της Πολιτικής, και αντικατάσταση της πολιτικής εξουσίας, που εκφράζει δεσμευτικά τα συμφέροντα των πολιτών, από τεχνοκρατικά διαχειριστικά σχήματα, υπαλλήλους και διεκπεραιωτές των στυγνών οικονομικών συμφερόντων. Εάν η μία όψη της κρίσης της Πολιτικής και των κομμάτων οφείλεται στην εργαλειοποίηση του κράτους, στις πελατειακές σχέσεις, στην κομματικοποίηση, η δεύτερη –και μη αντιστρέψιμη– όψη αφορά στην υποταγή της στις επιταγές των οικονομικών συμφερόντων, στις σχέσεις διαπλοκής. Αυτή τη δομή της πλήρους υποταγής επιδιώκουν τώρα να επιβάλουν τα οικονομικά συμφέροντα, να χειραγωγήσουν πλήρως την Πολιτική και τα κόμματα εξουσίας, να αποκόψουν την κοινωνία από την ουσιαστική εκπροσώπησή της στο πεδίο του Πολιτικού. Οι δομές και τα συμφέροντα της Αγοράς προωθούνται ταχέως στην εξουσία έχοντας ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Δεν συνιστούν Πολιτικά Υποκείμενα, δεν απολογούνται σε κανέναν για τις πράξεις τους. Δεν υπάρχει η διαδικασία της λογοδοσίας –«λόγον διδόναι» κατά την αρχαία ρήση– προς τους πολίτες, όπως επιτάσσει το δημοκρατικό σύνταγμα για τα κόμματα. Τράπεζες κλείνουν, χρηματιστήρια διαλύονται, ασφαλιστικές εταιρείες «εξαφανίζονται» χωρίς ο πολίτης να μπορεί να απαιτήσει ευθύνες. Οι μηχανισμοί της νεοφιλελεύθερης αγοράς εξασφαλίζουν τα άλλοθι, διαμορφώνουν ένα απρόσιτο «πέπλο αγνοίας» πίσω από το οποίο καλύπτονται και νομιμοποιούνται οι κερδοσκόποι. Ο αντι-κρατισμός και η απηνής επίθεση που εξαπολύεται σήμερα απέναντι σε κάθε δημόσια - κρατική και κοινωνική δραστηριότητα αποτελεί επίθεση κατά της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Μα ποιος εμπόδισε τόσες δεκαετίες το κεφάλαιο να αναπτυχθεί και να επενδύσει παραγωγικά; Πού πήγαν, στ’ αλήθεια, επί τρεις δεκαετίες οι ευρωπαϊκοί πόροι, τα προγράμματα, τα κίνητρα και οι φοροαπαλλαγές που παρείχαν όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις; Πού κατέληξαν, άραγε, τα 35 τρις δραχμές από τη ληστεία του Χρηματιστηρίου το 1999 και ποιοι επωφελήθηκαν από τα δεκάδες δις των έργων των Ολυμπιακών Αγώνων που σήμερα ρημάζουν; Με απύθμενο κυνισμό εμφανίζονται σήμερα οι «ιδεοτυπικοί» εκφραστές των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων (Δασκαλόπουλος, Μίχαλος, Μάνος, ακόμα και η κυρία Ξαφά) για να προτείνουν ως «μέτρο σωτηρίας» το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τις μαζικές απολύσεις των εργαζομένων. Γιατί αυτοί σήμερα συνιστούν τα πραγματικά «πολιτικά υποκείμενα» που εκφράζουν αυτά που δεν τολμούν να διατυπώσουν οι κυβερνητικοί διαχειριστές-υπάλληλοι του ΔΝΤ... Για τους οποίους ισχύουν στο ακέραιο οι κατηγορίες που διατύπωσαν οι Ιρλανδοί δημοσιογράφοι προς την κυβέρνησή τους: «Θα έπρεπε να ντρέπεστε να εμφανίζεστε δημόσια, όταν οδηγήσατε τη χώρα στο ΔΝΤ και παραδώσατε την εθνική κυριαρχία». Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 25/11/10