Θέατρο σκιών

του Δημήτρη Μυ

Τα «μούτρα» όταν «στήνουν» το παιχνίδι  για να μαζέψουν τα ρέστα από τα «κορόιδα»   στο μπαρμπούτι, χρησιμοποιούν τον «καραγκιόζη» που στην  καθομιλουμένη σημαίνει λιμαρισμένα- πειραγμένα ζάρια. ...Πειραγμένους μηχανισμούς(επιμήκυνση)  μαζί με αβανταδόρους καραγκιόζηδες- φερέφωνα (που δουλειά τους είναι το παραμύθιασμά μας)  χρησιμοποιούν και οι εντιμότατοι  πιστωτές μας...

Η μηχανή (κομπίνα) που στήνουν τα παιδιά της πιάτσας είναι απλή, και την περιγράφει το παρακάτω ρεμπέτικο στιχάκι:
«Κάτσε βρε Μανολάκη να τα λιμάρουμε 
Να στρώσουμε κουβέρτα να τους τα πάρουμε». 
Κατά διαβολική σύμπτωση ο ...Μανολάκης (κάπου ίσως θα τρέξει το μυαλό σας, αλλά δεν είναι ο μόνος)  του στίχου είναι ο αβανταδόρος που κάθεται σταυροπόδι (στις μέρες μας  επικοινωνεί με sms) στη κουβέρτα μαζί με το «μάστορα» (αυτός που πειράζει τα ζάρια)  για να μαδήσουν τα κορόιδα μέσα στη ψειρού. Κάποια στιγμή τα παιδιά της πιάτσας  (κατά κανόνα) θα περάσουν τη «μεγάλη πόρτα» της φυλακής.  Αντίθετα, τα μούτρα των αγορών οι τοκογλύφοι και οι αβανταδόροι τους, είναι ο νόμος...

Ας ρίξουμε μια ματιά στη νόμιμη «μηχανή» της επιμήκυνσης που στήνουν οι τοκογλύφοι και για την οποία οι αβανταδόροι τους θέλουν να μας πείσουν πως πρέπει τουλάχιστον ν πανηγυρίσουμε. Τα στοιχεία είναι λίγο πολύ γνωστά και δε χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να κατανοήσει την κλοπή που ετοιμάζεται. Αρκεί η κοινή λογική...

Έχουμε λοιπόν:

• Ένα δάνειο 110 δισεκατομμυρίων
• ένα μνημόνιο (δανειακή σύμβαση) που ρυθμίζει την οικονομική πολιτική (μέτρα) που πρέπει να επιβληθεί  για να δίνονται οι δόσεις του δανείου καθώς και τους όρους (τόκους, χρόνους) αποπληρωμής.
• Το μνημόνιο ορίζει και τα εχέγγυα (δημόσια περιουσία) που θα βάλουν στο χέρι οι πιστωτές στην περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής.

Μέχρι τώρα η κυβέρνηση ακολουθώντας πιστά τους όρους του μνημονίου έχει συμπιέσει το εισόδημα των εργαζομένων- συνταξιούχων και προχωρά για να ολοκληρώσει την απορρύθμιση της οικονομίας με τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Με πολύ απλά λόγια:

• κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων
• ιδιωτικοποιήσεις
• κατάργηση και του παραμικρού κοινωνικού χαρακτηριστικού (υγεία, παιδεία, κοινή ωφέλεια) του κράτους.

Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι όσο ολοκληρώνεται η καταστροφή του κοινωνικού ιστού (φτώχεια, ανεργία, ξεπούλημα) συνεχίζονται οι εισροές των δανεικών από το μηχανισμό στήριξης. Όμως, αυτά τα χρήματα δεν φτάνουν καν στην χώρα. Απλώς μεταφέρονται για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων για προηγούμενα δάνεια...
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι παρ’ όλα αυτά (μάλλον εξ αιτίας όλων αυτών αφού τα μέτρα εξαφανίζουν κάθε παραγωγική δυνατότητα) το χρέος της χώρας αντί να μειώνεται, μεγαλώνει...

Η κομπίνα που στήνεται με την επιμήκυνση ωστόσο, έχει μια ακόμη διάσταση: Η παράταση της αποπληρωμής των 110 δισ των δανεικών που μας «προσφέρουν» (ΔΝΤ-ΕΕ)  για να μας «στηρίξουν» σημαίνει και υψηλότερο επιτόκιο. Καθώς δανειζόμαστε μόνο και μόνο για να αποπληρώσουμε παλιότερα δανεικά η επιμήκυνση αναδιαρθρώνει (υπέρ των πιστωτών, προφανώς) το χρέος, με τον εξής τρόπο: Το νέο χρέος που θα προκύψει αυτά τα 11 χρόνια της... επιμήκυνσης δεν υπόκειται στην ελληνική νομοθεσία, όπως το «παλιό χρέος» που αντικαθίσταται με τα 110 δισ του μηχανισμού στήριξης. Το νέο χρέος υπόκειται στη δανειακή σύμβαση (μνημόνιο) η οποία αναγνωρίζει το ευνοϊκό-- για τους πιστωτές-- αγγλοσαξονικό δίκαιο επίλυσης διαφορών.
Όταν στραγγίξουμε, λοιπόν, όταν δεν θα υπάρχει τίποτε που μπορεί να αρπαχτεί από το υστέρημα των εργαζομένων, οι πιστωτές θα διεκδικήσουν από αρμόδια διεθνή δικαστήρια  την (...Ακρόπολη) δημόσια περιουσία.
Τότε- όπως θα έλεγαν και τα μούτρα της πιάτσας περιγράφοντας μια πετυχημένη απάτη-- η «μηχανή δούλεψε. Μαζέψτε την κουβέρτα με τα φράγκα»...

http://www.topontiki.gr/article/11876