Subscribe Twitter Twitter

Παρέμβαση - Τίτλοι Αναρτήσεων

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Το πάρτι του ΤΤ, ο Γριβέας, ο Αντρίκος και οι γαλαντόμες διοικήσεις


aimages
Της Βασιλικής Σιούτη
Μείζον πολιτικό θέμα έχει προκύψει από το πόρισμα της «Αρχής κατά της Νομιμοποίησης προϊόντων από εγκληματική δραστηριότητα» για το πάρτι που γινόταν στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και τα δάνεια εκατομμυρίων, που δόθηκαν στον Κυριάκο Γριβέα, συνεργάτη του αδελφού του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και στελεχών της Ν.Δ. Καμία αντίδραση ωστόσο δεν υπάρχει μέχρι στιγμής, καθώς όλοι συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει θέμα.
Τα δάνεια των 17 εκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν το 2009 προς επιχειρήσεις του Κυριάκου Γριβέα με χαριστικούς όρους και επισφαλείς συμβάσεις, όπως αναφέρουν οι δικαστικές αρχές που ερεύνησαν την υπόθεση, «έχουν καταστεί ανεπίδεκτα εισπράξεως» .
Το πόρισμα που αποκάλυψε πριν από λίγες μέρες η εφημερίδα «Έθνος», ανέφερε ότι το συνολικό ύψος της ζημιάς υπολογίζεται σε 19.885.000 ευρώ, καθώς εκτός από τα 17 εκατομμύρια, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο φέρεται να χρηματοδότησε και με νέα δάνεια τις επιχειρήσεις του Κ. Γριβέα στη συνέχεια, ύψους 2.385.000 ευρώ .
Την περίοδο εκείνη ο κ. Γριβέας διατηρούσε υψηλές διασυνδέσεις στη Ν.Δ, στον πολιτικό χώρο της οποίας φέρονταν να ανήκε, ενώ συνεργαζόταν στενά με τον αδερφό του Γιώργου Παπανδρέου, Αντρίκο, με τον οποίο συνδιοργάνωναν πανάκριβα «πράσινα συνέδρια» με χορηγίες (κυρίως) του δημοσίου. Κι όλα αυτά ενώ η χώρα είχε μπει ήδη στην περιπέτεια της κρίσης.
αρχείο λήψης
Τα συνέδρια (Athens Summit -Mediterranean Sustai-nable Energy Summit) που είχαν ως θέμα την ενέργεια και το περιβάλλον. Τα διοργάνωνε η ΜΚΟ του Αντρίκου Παπανδρέου «Ι4cense» (Institute for Climate and Energy Security) με συνδιοργανωτή τον Κυρ. Γριβέα και την εταιρεία του (που έπαιρνε τα δάνεια σύμφωνα με το πόρισμα) C&C International Group of Companies (η οποία ειδικευόταν στο σπόνσορινγκ και τις δημόσιες σχέσεις -κυρίως φαρμακευτικών εταιρειών κι επιχειρήσεων στον τομέα της υγείας). Ως κεντρικός ομιλητής των συνεδρίων εμφανιζόταν ο τότε πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου, που ξεδίπλωνε τα σχέδιά του για την «πράσινη ανάπτυξη», η οποία αποτελούσε περίπου μόνιμη αναφορά κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του.
Μέχρι τότε, ο Κ. Γριβέας ήταν γνωστός ως επιχειρηματίας φίλα προσκείμενος στη Ν.Δ., με φιλίες στην προηγούμενη κυβέρνηση και στενή σχέση με τον τότε δήμαρχο Αθηναίων Ν. Κακλαμάνη. Στον Κ. Γριβέα είχε πιστωθεί και η επιτυχία του προηγούμενου συνεδρίου του Αντρίκου, επί Ν.Δ, στο οποίο είχαν δώσει το παρόν πολλά κυβερνητικά στελέχη της Ν.Δ.
Η λίστα των χορηγών του συνεδρίου, που πραγματοποίησε με τον Α.Παπανδρέου, ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, καθώς μεταξύ άλλων συμπεριελάμβανε: ΟΠΑΠ, ΔΕΠΑ, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, Siemens (της οποίας το σκάνδαλο ήταν σε εξέλιξη). Ακόμα εντυπωσιακότερο όμως, ήταν ότι ανάμεσα σε όλους τους χορηγούς δέσποζε το brand του γενναιόδωρου Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, που πέρα από τα χαριστικά δάνεια , παρείχε και πλούσιες χορηγίες.
Εκτός από τα συνέδρια για το περιβάλλον στο Hilton όμως, ο Κ.Γριβέας με τον Α.Παπανδρέου συνδιοργάνωσαν τον Οκτώβριο του 2010 στον «Αστέρα» κι ένα φόρουμ («Mediterranean Green Development Investors Forum») το οποίο παρουσιάστηκε ως ένα «συναρπαστικό event δικτύωσης που θα εξετάσει τις ευκαιρίες για πράσινες επενδύσεις και θα αναδείξει τις δυνατότητες κερδών για τους επενδυτές». Το φόρουμ συγκέντρωνε πολιτικούς, υπουργούς, κυβερνητικούς φορείς, βιομήχανους, τραπεζίτες και επενδυτές, για τους οποίους όπως ανέφεραν, είχε «σχεδιαστεί η δυνατότητα τυπικής και άτυπης δικτύωσης μεταξύ των συμμετεχόντων».
Στο πόρισμα της «Αρχής κατά της Νομιμοποίησης προϊόντων από εγκληματική δραστηριότητα», εκτός από τα δάνεια του 2009, υπάρχει αναφορά και στην επίσης «πράσινων» ενδιαφερόντων εταιρεία «Postbank Green Institute», που ίδρυσε τον Αύγουστο του 2009 το ΤΤ με συνέταιρο τον Κ. Γριβέα. Στην εταιρεία αυτή το ΤΤ (με τη διορισμένη από τη Ν.Δ διοίκηση ακόμα ) συμμετείχε με ποσοστό 50% . Το μετοχικό κεφάλαιο δηλώθηκε ότι ήταν 500.000 ευρώ, και το μερίδιό του ο κ.Γριβέας το κατέβαλε μετά από δανεισμό του από τον συνέταιρο-ΤΤ. Και όχι μόνο αυτό: ο Κ.Γριβέας ορίστηκε και διευθύνων σύμβουλος, ενώ έδρα της «συνεταιρικής» εταιρείας ορίστηκε η Μεταμόρφωση Αττικής – έδρα των επιχειρήσεων του Κ. Γριβέα.
Οι καλές σχέσεις με τη διοίκηση διατηρήθηκαν και όταν εκείνη άλλαξε και το ΠΑΣΟΚ τοποθέτησε σε αυτήν τον Κλέωνα Παπαδόπουλο, έναν έμπιστο άνθρωπο της οικογένειας Παπανδρέου, άγνωστο μέχρι τότε στην οικονομική ζωή του τόπου.
1images
Το πάρτι συνεχίστηκε κανονικά στο ΤΤ και επί ΠΑΣΟΚ, όπως και η προνομιακή σχέση του διοικητή με τον Αντρίκο Παπανδρέου ( ενοικίαση καταστημάτων ιδιοκτησίας της οικογένειας της συζύγου του, χορηγίες κ.α) με τον Κλέωνα Παπαδόπουλο να αποδεικνύεται ακόμα πιο γαλαντόμος, ενώ άρχισαν να «βολεύονται» και ρουσφέτια της Ιπποκράτους.
Σύμφωνα με ντοκουμέντα, αλλά και καταγγελίες των εργαζομένων του ΤΤ, δικηγόρος (Β.Κ) με στενές σχέσεις με την Ιπποκράτους είχε προσληφθεί με τον μισθό των 7.000ευρώ, ενώ το ΤΤ διέθετε άρτια νομική υπηρεσία. Την ίδια περίοδο είχε προσληφθεί στο ΤΤ και δημοσιογράφος-πολιτευτής του ΠΑΣΟΚ (Δ.Μ), χωρίς ποτέ κανείς να μάθει ποιο ήταν το έργο του, καθώς και σύμβουλος τέχνης, (Σ.Τ) κατόπιν συστάσεως ανώτατου στελέχους του ΠΑΣΟΚ.
Αίσθηση είχε κάνει μεταξύ των εργαζομένων στο ΤΤ και το γεγονός ότι ο Αντρέας Ταμπραντζής, στέλεχος για πολλά χρόνια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και γενικός διευθυντής, αν και αποχώρησε οικιοθελώς από τη θέση του (διευθυντή) για να τοποθετηθεί από τον Ευ.Βενιζέλο στο ΔΣ του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, αποζημιώθηκε με 200.000 ευρώ. Επίσης παρέμενε στο Δ.Σ του ΤΤ, παρότι πήγε στο ΤΑΙΠΕΔ.
Ο Κλ.Παπαδόπουλος, ήταν εξίσου γαλαντόμος και με τον εαυτό του. Αγόρασε ειδικό ψυγείο για κρασιά αξίας 1.500 ευρώ για το σπίτι του στην Κηφισιά, αλλά το πλήρωσε το ΤΤ. Όπως επίσης και το πανάκριβο σύστημα συναγερμού που έβαλε στο σπίτι του, στο ΤΤ το χρέωσε, το ίδιο και τη σχάρα του αυτοκινήτου του για να μεταφέρει τα ποδήλατα της οικογένειά του, αξίας 1.718 ευρώ.
Αυτά γίνονταν τις «καλές» εποχές και συνέχισαν να συμβαίνουν και μετά την κρίση. Όσο για τα σπασμένα από το «πάρτι» στο ΤΤ, που ανακαλύπτει τώρα η δικαιοσύνη, όλοι γνωρίζουν ποιοι θα τα πληρώσουν.
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Ποιος πιστεύει τον Στουρνάρα;

Δημήτρης Μηλάκας
Το ποιος πιστεύει αυτά που λέει ο Στουρνάρας, είναι ένα ερώτημα με στατιστικό ενδιαφέρον σχετικό με το ποσοστό των αφελών που διαβιούν σ αυτόν τον τόπο. Ενδεχομένως  απ’ αυτό  ακριβώς το ποσοστό (της αφέλειας ή της πολιτικής βλακείας) να εξαρτώνται και οι πιθανότητες μακροημέρευσης της παρούσας κυβέρνησης.

Υπό αυτήν την έννοια αποκτούν ενδιαφέρον οι τελευταίες δηλώσεις/ συνεντεύξεις του υπουργού ο οποίος-- για να μην ξεχνιόμαστε ως επικεφαλής του ΙΟΒΕ προέβλεπε (2010) ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2012-- υποστήριξε:

1.    Η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει το δημοσιονομικό κενό τη διετία 2015-2016, σε αντίθεση με τις προβλέψεις των εταίρων και δανειστών της και η ύφεση που θα σημειώσει φέτος να είναι μικρότερη του αναμενόμενου, αν συνεχιστεί η εξαιρετική απόδοση της τουριστικής της περιόδου (Ρόιτερς)

2.  
  επιβεβαίωσε ότι η Ελλάδα οδεύει προς πρωτογενές πλεόνασμα φέτος και σημείωσε ότι ο οικονομικός κίνδυνος έχει περιοριστεί.

3.    εντόπισε τον κίνδυνο κόπωσης, που συνοδεύει το πρόγραμμα λιτότητας. «Δεν βλέπω κάποιον οικονομικό κίνδυνο. Είναι πολιτικός ο κίνδυνος και συνδέεται με την κόπωση των βουλευτών».

Τι λέει - με άλλα λόγια - ο Στουρνάρας μέσω του Ρόιτερς στα «αφεντικά» (του) έξω;

1.    ότι το πρόγραμμα του μνημονίου που υλοποιεί πάει καλά

2.    ότι σύντομα μπορούν να εισπράττουν (οι δανειστές) απ ευθείας από τα έσοδα της εφορίας καθώς έχουν ήδη υπογραφεί οι σχετικές υπουργικές αποφάσεις (επί Σαχινίδη) που επιτρέπουν τη μεταφορά μέρους των φορολογικών εσόδων στο σεντούκι των τοκογλύφων, από τη στιγμή που εμφανιστεί (λογιστικά) πρωτογενές πλεόνασμα

3.    φροντίστε να μην πέσουμε, δηλαδή στηρίξτε με νύχια και με δόντια την παραπαίουσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία

Για τα λοιπά, ποιος δηλαδή πληρώνει το μάρμαρο, ο Στουρνάρας δεν ασχολείται. Άλλοι άλλωστε του ανέθεσαν την εθνοσωτήριο αποστολή του. Σ άλλους δίνει λογαριασμό. Οι οποίοι – προφανώς - πιστεύουν τον κύριο υπουργό, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού σ αυτόν τον τόπο.

Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Πώς η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας βοήθησε στην πώληση χρυσού των Ναζί


Πώς η BoE βοήθησε στην πώληση χρυσού των Ναζί-Τι αποκαλύπτουν αδημοσίευτα αρχεία

To 1939 η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας μεσολάβησε για την πώληση χρυσού που είχαν αρπάξει οι Ναζί από την τότε Τσεχοσλοβακία. Τι αποκαλύπτουν τα αρχεία της BοE που δόθηκαν στη δημοσιότητα.



Η Τράπεζα της Αγγλίας (BoE) είχε σημαντικό ρόλο σε ένα από τα πιοσκοτεινά επεισόδια στην ιστορία των κεντρικών τραπεζών, διευκολύνοντας την πώληση χρυσού που είχε κλαπεί από τους Ναζί μετά την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1938.
Σύμφωνα με την μέχρι σήμερα αδημοσίευτη ιστορία των δραστηριοτήτων της Τράπεζας της Αγγλίας την περίοδο του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, η κεντρική τράπεζα πούλησε χρυσό για λογαριασμό της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας (Reichsbank) – τον οποίο είχε αρπάξει από την Τσεχία – παρά την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να παγώσει όλα τα τσέχικα στοιχεία ενεργητικού στη Βρετανία.
Τον Μάρτιο του 1939, χρυσός αξίας £5,6 εκατ. την εποχή εκείνη, μεταφέρθηκε από τον λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας της Τσεχοσλοβακίας στην Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) - την λεγόμενη και τράπεζα των κεντρικών τραπεζών - σε λογαριασμό της Reichsbank.
Το περιστατικό αυτό αποτελεί μια από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία της BIS. Ωστόσο, αυτό που δεν έχει γίνει γνωστό είναι ο ρόλος της BoE. Αυτό που προκύπτει από τα έγγραφα που δημοσιεύθηκαν την Τρίτη στην ιστοσελίδα της BoE είναι ότι η κεντρική τράπεζα της Βρετανίας προτίμησε να εξυπηρετήσει την BISπαρά να ικανοποιήσει τη βούληση της βρετανικής κυβέρνησης να παγώσει την πώληση στοιχείων ενεργητικού της Τσεχίας.
Η BoE, η οποία τότε έλεγχε την θέση του επικεφαλής του διεθνούς οργανισμού μέσω του Otto Niemeyer, κρατούσε μεγάλη ποσότητα του χρυσού της BIS στα θησαυροφυλάκια της στην Threadneedle Street. Το γεγονός ότι η BoE είχε στην κατοχή της το χρυσό προκάλεσε αντιδράσεις μετά την αποκάλυψη της ιστορίας στα βρετανικά μέσα τον Μαϊο του 1939.
Η ιστορία της κεντρικής τράπεζας το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η οποία γράφτηκε από αξιωματούχους της BoE και ολοκληρώθηκε το 1950 χωρίς ωστόσο να δημοσιευτεί, καταγράφει ακόμα ότι η κεντρική τράπεζα της Βρετανίας πούλησε χρυσό για λογαριασμό τον Ναζί μετά από πιέσεις της BIS – χωρίς να περιμένει να λάβει την έγκριση της βρετανικής κυβέρνησης.
"Καταγράφηκε μια ακόμα συναλλαγή χρυσού την 1η Ιουνίου (1939) όπου έγιναν πωλήσεις χρυσού ( £440.000) και αποστολές χρυσού στη Νέα Υόρκη ( £420.000) από τον λογαριασμό νο. 19 της BIS. Στο λογαριασμό αυτό περιλαμβανόταν χρυσός που είχε μεταφερθεί στο Λονδίνο από την Reichsbank" σημειώνεται στο κείμενο που δημοσιεύτηκε την Τρίτη.
"Αυτή τη φορά, προτού δράσει, η BoE μετέφερε το ζήτημα στον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος ανέφερε ότι θα ήθελε την γνώμη των νομικών συμβούλων του στέμματος. Ωστόσο, μετά από ερώτημα της BIS, για τους λόγους της καθυστέρησης και για δυσκολίες που θα προέκυπταν από πληρωμές την επόμενη μέρα, η BoE ακολούθησε τις οδηγίες χωρίς να ζητήσει την γνώμη των συμβούλων, που ωστόσο εκ των υστέρων ενέκριναν τη δράση" επισημαίνει το κείμενο.
Τα έγγραφα δείχνουν ακόμα ότι ο Montagu Norman, τότε διοικητής της BoE, δεν ήταν ιδιαίτερα σαφής στις συνομιλίες του με τον John Simon, υπουργό Οικονομικών την εποχή εκείνη, όταν δέχθηκε πίεση για το αν η κεντρική τράπεζα είχε ακόμα στην κατοχή της τον χρυσό από την Τσεχία.
"Στις 26 Μαϊου ο υπουργός έστειλε γράμμα στο διοικητή, θέτοντας το ερώτημα αν η BoE είχε ακόμα χρυσό της Τσεχίας, λέγοντας ότι ήθελε πληροφορίες για να απαντήσει σε ερωτήματα του κοινοβουλίου. Στην απάντηση του ο διοικητής (30 Μαϊου) δεν έδωσε καμία εξήγηση, σημειώνοντας απλά ότι η τράπεζα διακρατούσε κατά διαστήματα χρυσό από την BIS και ότι δεν γνώριζε αν αποτελούσε δικό της περιουσιακό στοιχείο ή του διεθνούς οργανισμού. Ως εκ τούτου, δεν μπορούσε να πει κατά πόσον ο χρυσός φυλασσόταν για λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας της Τσεχοσλοβακίας".

http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/article-ft-gr/1121635/h-boe-vohthhse-sthn-polhsh-hrysoy-ton-nazi.html
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Οι Έλληνες δεν αγοράζουν πια σπίτια, αλλά χωράφια και περιβόλια με ελιές

Χωράφια με ελιές και ροδιές, αντί για μεζονέτες ή διαμερίσματα, αγοράζουν πλέον, ως κληρονομιά για τα παιδιά τους, πολλοί γονείς στην Ελλάδα, ιδίως την τελευταία διετία, καθώς η αγροτική γη, που μπορεί να αποδώσει άμεσα μία πρόσοδο στον ιδιοκτήτη, τείνει σταδιακά να θεωρείται εξυπνότερη επένδυση από μια κατοικία. 




Τη στροφή αυτή, μία από τις ιδιαίτερες επιδράσεις της οικονομικής κρίσης στην αγορά ακινήτων, περιέγραψε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ οΚώστας Γεωργάκος, γενικός διευθυντής και ιδιοκτήτης εταιρείας real estate και μέλος του Δικτύου Ολοκληρωμένων Κτηματομεσιτικών Υπηρεσιών (NIRES).

"Αντί να επενδύσουν σε άλλο ακίνητο, όπως παλαιότερα σε μεζονέτες, πολλοί γονείς πιστεύουν πλέον ότι το καλύτερο είναι ν' αφήσουν στα παιδιά τους αγροτική γη και μάλιστα με ήδη υφιστάμενες καλλιέργειες, όπως ελιές ή ροδιές", σημείωσε. 

Η στροφή αυτή δεν είναι η μόνη αλλαγή που έφερε στον κλάδο των ακινήτων η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, αφού η πτώση των τιμών έχει ανοίξει την επενδυτική όρεξη πολλών αλλοδαπών για αγορές στη χώρα μας, π.χ., ξενοδοχείων στη Θεσσαλονίκη και το πρώτο και δεύτερο "πόδι" της Χαλκιδικής.

Σύμφωνα με τον κ. Γεωργάκο, μετά την εκδήλωση της κρίσης, πολλοί αλλοδαποί που προηγουμένως πίστευαν ότι δεν έχουν την οικονομική επιφάνεια να προσεγγίσουν την ελληνική αγορά, τώρα τη βλέπουν "με άλλο μάτι". 

Η καθίζηση στο κλάδο των αστικών ακινήτων έχει στρέψει πολλούς μεσίτες στο κομμάτι της διαχείρισης ιδιοκτησιών (property management) εμπορικού και τουριστικού χαρακτήρα, με αποτέλεσμα πλέον να "ανακαλύπτονται" και να βγαίνουν προς πώληση ή μίσθωση ακόμη και ακίνητα, που μέχρι πρότινος άλλαζαν χέρια με διαδικασίες οικογενειακής διαδοχής, όπως οινοποιεία και εκτάσεις με αμπελώνες.

Ως προς την αγορά των αστικών ακινήτων, ο κ. Γεωργάκος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι "έχει πεθάνει". 

"Στο διάστημα 1/1/2009-17/7/2009, είχαμε 247 ζητήσεις για ακίνητα και κάναμε 167 υποδείξεις. Στο αντίστοιχο διάστημα φέτος καταγράψαμε 17 ζητήσεις και έξι υποδείξεις. Δηλαδή, πέσαμε περίπου στο 6,5% σε λίγα χρόνια", υπογράμμισε ο κ. Γεωργάκος και πρόσθεσε ότι η ζήτηση έχει πέσει κάθετα, παρότι οι τιμές των ακινήτων έχουν μειωθεί κατά 30%-50%, σε σχέση με το προ κρίσης 2009. 


http://www.nooz.gr
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Ντιτρόιτ και Ατλάντα: Ο θάνατος του αμερικανικού ονείρου.



ΤΟ ΒΗΜΑ - The New York Times

Του Πολ Κρούγκμαν

To Ντιτρόιτ είναι ένα σύμβολο της παρακμής της παλιάς οικονομίας. Δεν είναι μόνο η εγκατάλειψη στο κέντρο της πόλης. Η μητροπολιτική περιοχή στο σύνολό της έχασε πληθυσμό το διάστημα 2000-2010, με την χειρότερη επίδοση μεταξύ των μεγάλων πόλεων των ΗΠΑ.

Η Ατλάντα, αντίθετα, κέρδισε περισσότερα από ένα εκατομμύριο άτομα κατά την ίδια περίοδο, φτάνοντας περίπου στα επίπεδα του Ντάλας και του Χιούστον, χωρίς την επιπλέον ώθηση από το πετρέλαιο.

Αλλά σε ένα σημαντικό θέμα η Ατλάντα μοιάζει πολύ με το χρεοκοπημένο Ντιτρόϊτ: και τα δύο είναι μέρη όπου το αμερικανικό όνειρο φαίνεται να πεθαίνει, όπου τα παιδιά των φτωχών έχουν μεγάλη δυσκολία να ανέβουν την οικονομική κλίμακα.

Στην πραγματικότητα, η κοινωνική κινητικότητα προς τα άνω - ο βαθμός στον οποίο τα παιδιά καταφέρνουν να επιτύχουν μια υψηλότερη κοινωνικοοικονομική θέση από ό, τι οι γονείς τους - είναι ακόμη χαμηλότερη στην Ατλάντα από όσο είναι στο Ντιτρόιτ. Και είναι πολύ χαμηλότερη και στις δύο πόλεις από ό, τι, ας πούμε, στην Βοστώνη και στο Σαν Φρανσίσκο, παρ΄όλο που αυτές οι πόλεις έχουν πολύ πιο χαμηλή ανάπτυξη από την Ατλάντα.

Ποιό είναι, λοιπόν, το πρόβλημα με την Ατλάντα; Μια νέα μελέτη δείχνει ότι η πόλη μπορεί απλώς να έχει εξαπλωθεί σε υπερβολικό βαθμό, έτσι ώστε οι ευκαιρίες απασχόλησης είναι κυριολεκτικά πολύ μακριά από τους ανθρώπους που έχουν εγκλωβιστεί σε λάθος γειτονιές.

Η νέα μελέτη έρχεται από το Πρόγραμμα για την Ισότητα των Ευκαιριών, το οποίο έχει επικεφαλής οικονομολόγους στο Χάρβαρντ και στο Μπέρκλεϊ. Εχουν υπάρξει πολλές συγκρίσεις της κοινωνικής κινητικότητας μεταξύ των χωρών. Ολες αυτές οι μελέτες διαπιστώνουν ότι αυτές τις μέρες η Αμερική, η οποία εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό της ως γη της ευκαιρίας, έχει μεγαλύτερο κληρονομικό ταξικό σύστημα σε σχέση με άλλες προηγμένες χώρες.

Η νέα μελέτη ρωτά πώς η κοινωνική κινητικότητα ποικίλλει ανάμεσα σε πόλεις των ΗΠΑ, και βρίσκει ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Οταν οι ερευνητές εξέτασαν τους παράγοντες που συσχετίζονται με χαμηλή ή υψηλή κοινωνική κινητικότητα, βρήκαν, κατά τρόπο που ίσως εκπλήσσει, ότι η φυλή παίζει μικρό άμεσο ρόλο.

Βρήκαν πράγματι μια σημαντική συσχέτιση με το υφιστάμενο επίπεδο της ανισότητας: «περιοχές με μικρότερη μεσαία τάξη είχαν χαμηλότερα ποσοστά ανοδικής κινητικότητας». Αυτό ταιριάζει με όσα βρίσκουμε σε διεθνείς συγκρίσεις, όπου σχετικά ίσες κοινωνίες όπως η Σουηδία έχουν πολύ μεγαλύτερη κινητικότητα από ό, τι η εξαιρετικά άνιση Αμερική.

Αλλά βρήκαν επίσης μια σημαντική αρνητική συσχέτιση ανάμεσα στον διαχωρισμό των περιοχών κατοικίας - διαφορετικές κοινωνικές τάξεις που ζουν πολύ μακριά - και στη δυνατότητα των φτωχών να ανέλθουν.

Και στην Ατλάντα φτωχές και πλούσιες γειτονιές είναι πολύ μακριά, επειδή, βασικά, τα πάντα είναι μακριά. Η Ατλάντα είναι ο Σουλτάνος της Εξάπλωσης. Ως αποτέλεσμα, οι λιγότερο προνομιούχοι εργαζόμενοι βρίσκονται συχνά εγκλωβισμένοι. Μπορεί να υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας κάπου, αλλά στην κυριολεξία δεν μπορούν να πάνε μέχρι εκεί.

Η φαινομενική αντίστροφη σχέση μεταξύ της εξάπλωσης μια πόλης και της κοινωνικής κινητικότητας του πληθυσμού ενισχύει προφανώς το επιχείρημα υπέρ των αστικών στρατηγικών της «έξυπνης ανάπτυξης», οι οποίες προσπαθούν να προωθήσουν συμπαγή κέντρα με πρόσβαση στις δημόσιες συγκοινωνίες. Αλλά έχει επίσης σχέση με μια ευρύτερη συζήτηση σχετικά με το τι συμβαίνει στην αμερικανική κοινωνία.

Πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, ένας διακεκριμένος κοινωνιολόγος, ο Γουίλιαμ Τζούλιους Γουίλσον υποστήριξε ότι η μεταπολεμική μετακίνηση της απασχόλησης από το κέντρο των πόλεων προς τα προάστια, κατάφερε ένα βαρύ πλήγμα στις Αφρο-Αμερικανικές οικογένειες, που ήταν συγκεντρωμένες σε αυτά τα κέντρα των πόλεων, στερώντας τους οικονομικές ευκαιρίες, την ώρα που το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα έθετε τέρμα στις ρητές διακρίσεις.

Οπως είπα, τα αποτελέσματα της έρευνας ενισχύουν σαφώς το επιχείρημα υπέρ πολιτικών που θα βοηθήσουν τις οικογένειες να λειτουργούν χωρίς πολλά αυτοκίνητα. Αλλά θα πρέπει να τα δείτε επίσης στο ευρύτερο πλαίσιο ενός έθνους που έχει χάσει το δρόμο του, που κηρύττει την ισότητα των ευκαιριών, ενώ προσφέρει όλο και λιγότερες ευκαιρίες σε όσους τις χρειάζονται περισσότερο.
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Η μετακεμαλική Τουρκία και η πάντα «βολική» ελληνική πολιτεία


Απο την απόλυτη κυριαρχία του στρατού στη μετακεμαλική ισλαμική ολιγαρχία που θα διαμορφώσει το νέο Σύνταγμα

Μέχρι και πριν από 5-6 χρόνια η μεγάλη επιθυμία της Τουρκίας ήταν να βρεθεί μεταξύ των δυτικών χωρών, κι αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με την ένταξή της στην Ε.Ε. Για αρκετά μεγάλο διάστημα η Ελλάδα είχε αντιταχθεί, αλλ’ ευτυχώς άλλαξε τακτική και εμφανίσθηκε στη συνέχεια ως υποστηρίκτρια της τουρκικής επιθυμίας, αφού είχε καταστεί σαφές, πως πολλές ευρωπαϊκές χώρες ήσαν αντίθετες με την τουρκική ένταξη.
Ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα, για να μη παρουσιάζεται η Ελλάδα και σε ένα ακόμη θέμα, πως βρίσκεται μεταξύ των χωρών που δημιουργούν προβλήματα στην Ευρώπη.
Κατά την τελευταία πενταετία και ιδιαίτερα μετά την τοποθέτηση του κ. Νταβούτογλου στο τουρκικό ΥΠΕΞ η Τουρκία μετέβαλε προσανατολισμό. Είτε επειδή διαπίστωσε ότι η ένταξή της στην Ευρώπη δεν είναι εύκολη υπόθεση -και αν συμβεί θα περάσουν πολλά χρόνια-, είτε λόγω της επιρροής του Φετουλάχ Γκιουλέν, πνευματικού πατέρα του πολιτικού ισλάμ, που με δόρυ τον κ. Νταβούτογλου προωθήθηκε ο νεοοθωμανισμός. Ο οποίος, κατά τον ίδιο, σημαίνει πως η Τουρκία οφείλει και μπορεί να επανέλθει στις κτήσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Δύο ήσαν τα εμπόδια που έπρεπε να υπερπηδήσει το καθεστώς -περί αυτού πρόκειται- Ερντογάν: Στο εσωτερικό έπρεπε να εκμηδενισθεί η πολιτική επιρροή του στρατεύματος και στο εξωτερικό να υλοποιηθεί η επιθυμία του κ. Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες».
Ο τουρκικός στρατός, επί δεκαετίες, ήταν απόλυτος κυρίαρχος των πολιτικο-οικονομικών δραστηριοτήτων της Τουρκίας, με καθ’ ολοκληρία δυτικότροπη σκέψη. Άλλωστε, δεν ήσαν και λίγοι οι αρχηγοί στρατεύματος που ήσαν Ισραηλίτες (ντονμέδες), έτυχε δε να είναι Ισραηλίτες τόσο ο κ. Μπουγιούκανιτ όσο και ο κ. Μπασμπούγ, οι δύο τελευταίοι αρχηγοί με τους οποίους συγκρούστηκε ο κ. Ερντογάν.
Και οι δύο τους ακραιφνείς κεμαλιστές, τόνιζαν συνέχεια πως η θέση της Τουρκίας βρίσκεται στην Δύση. Δύο μηνύματα παραθέτω, από τον κ. Μπουγιούκανιτ, με την ιδιότητα του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, έχοντας τον κ. Μπασμπούγ αρχηγό του Στρατού: Υποστήριξε (30.8.2006) αφενός ότι η λύση στα τουρκικά προβλήματα βρίσκεται στο «κεμαλικό σύστημα σκέψης, το οποίο θεμελιώνεται πάνω στον κεμαλικό εθνικισμό και στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, στηρίγματα και τα δύο», όπως είπε, για το μέλλον της Τουρκίας.
Βαθιά πολιτικό και καθόλου στρατιωτικό το μήνυμα του, έδωσε το στίγμα των προθέσεών του. Όσον αφορά τις ευρωτουρκικές σχέσεις, ο στρατηγός Μπουγιούκανιτ είχε παρέμβει δημοσίως και στη συζήτηση για την ενταξιακή πορεία της Άγκυρας στην Ε.Ε., τονίζοντας ότι «οι ένοπλες δυνάμεις δεν μπορούν να είναι κατά της Ε.Ε. γιατί η Ε.Ε. αποτελεί γεωπολιτική και γεωστρατηγική αναγκαιότητα για τον εκσυγχρονισμό που επιθυμούσε ο Ατατούρκ».
Όταν ο κ. Ερντογάν ανέλαβε την εξουσία απέφυγε να συγκρουσθεί με τον -ισχυρότατο, άλλωστε- στρατό φροντίζοντας να αυξήσει την επιρροή του σε κρατικούς τομείς, όπως η αστυνομία, η ΜΙΤ, η δικαιοσύνη και η παιδεία (εδώ βοήθησε τα μέγιστα ο ισλαμιστής Γκιουλέν).
Σιγά-σιγά το καθεστώς Ερντογάν αποστράτευσε ή φυλάκισε 1.000 περίπου στρατιωτικούς με αφορμή τις υποθέσεις Εργκένεκον και κατασκοπείας προωθώντας παράλληλα ισλαμιστές, οι οποίοι σε λίγο θα προαχθούν σε στρατηγούς. Το κύριο πλήγμα όμως κατά του στρατού θα έρθει αν ψηφιστεί το νέο Σύνταγμα και μεταπηδήσει στην προεδρία της Δημοκρατίας ο κ. Ερντογάν, με ένα πολίτευμα ενισχυμένης προεδρικής δημοκρατίας.
Αυτό θα είναι προς όφελος του κ. Ερντογάν, αφού απομακρυνόμενος από την Ευρώπη δεν έχει λόγο να ενισχύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η Τουρκία θα διοικείται από την μετακεμαλική ολιγαρχία, με αυταρχισμό που προσιδιάζει στα ισλαμικά καθεστώτα.
Να ληφθεί όμως υπόψη, πως τα «μηδενικά προβλήματα» που ευαγγελιζόταν ο κ. Νταβούτογλου μετατράπηκαν σε «μόνον προβλήματα», με όλες τις χώρες που επιθυμούσε η Τουρκία να ασκήσει την επιρροή της. Κι αυτός είναι ο λόγος, που δεν αποκλείεται να διοχετεύσει τον εκνευρισμό της στην πάντα «βολική» ελληνική πολιτεία. Όπου, οι «προοδευτικές ιδέες» ευνούχισαν εν πολλοίς την διάθεση για αντίσταση στην επιβουλή της γείτονος.
Ο Μακεδών

Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Σαλιώνοντας τον Αλιάγα

































Πώς το ίδρυμα της Ασπασίας Λεβέντη επέβαλε στα ΕΛΤΑ τα νέα γραμματόσημα!
Του Νικόλα Λεοντόπουλου

Ο πετυχημένος παρουσιαστής κατάφερε αυτό που δεν κατάφεραν οι Θεοδωράκης και Χατζιδάκις: να γίνει γραμματόσημο! Άλλες «Διακεκριμένες Ελληνικές Προσωπικότητες» στη νέα σειρά των ΕΛΤΑ, που κυκλοφορεί στις 16/9, οι πρόεδροι της χημικής πολυεθνικής Dow και των στούντιο Fox Λιβέρης και Γιαννόπουλος. Όλοι τους «εν ζωή», παραβιάζοντας έτσι για πρώτη φορά τον κανονισμό των ΕΛΤΑ που λέει πως οι ζωντανοί δεν γίνονται γραμματόσημα. Από πού ήρθε η εντολή; Και ποιο το αντάλλαγμα; Το TPP αναζητεί το νήμα μιας περίεργης απόφασης...

Στις 16 Σεπτεμβρίου τα ΕΛΤΑ κυκλοφορούν τη νέα τους σειρά γραμματοσήμων με τίτλο «Διακεκριμένες Ελληνικές Προσωπικότητες». Στην αρχή νομίζαμε πως πρόκειται για φάρσα, μέχρι που το επιβεβαιώσαμε με τις αποφάσεις του ΔΣ του Οργανισμού. Το γνωμοδοτικό συμβούλιο συγκλήθηκε επειγόντως στις 21/6 για να τροποποιήσει το πρόγραμμα έκδοσης γραμματοσήμων 2013 με μία νέα σειρά.

Γραμματόσημο γίνονται οι:
• Βαγγέλης Παπαθανασίου (o συνθέτης )
• Jim Giannopoulos (Πρόεδρος & CEO Fox Entertainment)
• Δρ. Άρης Πατρινός (ο γιατρός)
• Νίκος Αλιάγας (παρουσιαστής)
• Ανδρέας Λιβέρης (επιχειρηματίας, Dow Chemicals)
• Το Ίδρυμα Νιάρχου.

Πώς κάνεις γραμματόσημο τον Αλιάγα όταν δεν έχεις κάνει ούτε τον Θεοδωράκη ούτε τον Χατζιδάκι; Πέρα από το ουσιαστικό ζήτημα, υπάρχει και το τυπικό. Οι «διακεκριμένες προσωπικότητες» της νέας σειράς είναι εν ζωή ενώ σύμφωνα με κανονισμό των ΕΛΤΑ, που ισχύει από το 1999, άτομα εν ζωή δεν γίνεται να τιμηθούν με την έκδοση γραμματοσήμου πλην Προέδρων Δημοκρατίας. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι Ολυμπιονίκες αλλά και σε αυτήν την περίπτωση το τίμημα ήταν δυσάρεστο: Μετά την κυκλοφορία των γραμματοσήμων για τον αρσιβαρίστα Σαμπάνη και τον άλτη Χονδροκούκη, οι δύο αθλητές πιάστηκαν ντοπέ.

Τα ΕΛΤΑ μάς επιβεβαίωσαν την ύπαρξη του κανονισμού, η κ. Κοντού, όμως, εκπρόσωπος Τύπου, διευκρίνισε ότι το ΔΣ αποφάσισε σε αυτήν την περίπτωση ο κανονισμός να μην ισχύσει.



Βραβείο στον «Πορτοκαλί Παράγοντα»

Με επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 15 Ιουλίου η Ελληνική Φιλοτελική Εταιρεία εκφράζει την αντίθεσή της (με εξαίρεση την περίπτωση του Ιδρύματος Νιάρχου) και ζητεί την επέμβαση του κ. Παπούλια για «τη ματαίωση της έκδοσης». Πώς όμως να επέμβει ο Πρόεδρος όταν την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της νέας σειράς, σύμφωνα με τα ΕΛΤΑ, θα γίνει η «βράβευση των διακεκριμένων αυτών προσωπικοτήτων και του Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου στο Μουσείο της Ακρόπολης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και την πολιτική ηγεσία της χώρας».


Ποια ήταν τα κριτήρια επιλογής των προσωπικοτήτων; Στην απάντησή τους τα ΕΛΤΑ αναφέρονται στη «δυνατότητα που δίνουν τα γραμματόσημα για την ενίσχυση της θετικής εικόνας της χώρας στο εξωτερικό».

Το ερώτημα είναι πώς ενισχύεται η θετική εικόνα της Ελλάδας με τη βράβευση του κ. Λιβέρη, προέδρου της Dow Chemicals. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη χημική βιομηχανία στον κόσμο με πλήθος αμφιλεγόμενες (για να το πούμε ευγενικά) υποθέσεις στο μητρώο της, από τις βόμβες ναπάλμ και τον Agent Orange (Πορτοκαλί Παράγοντα) στο Βιετνάμ, που ευθύνεται για το θάνατο και την αναπηρία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, μέχρι την εξαγορά της Union Carbide, γνωστής από το ατύχημα του Μποπάλ στην Ινδία.

Το λάθος Ίδρυμα

Ποιος όμως είχε την ιδέα να γίνει γραμματόσημο ο Αλιάγας, ο Λιβέρης και οι άλλοι; Σύμφωνα με την εκπρόσωπο τύπου, τα ΕΛΤΑ «αποδέχθηκαν με απόφαση του Διοικητικού τους Συμβουλίου, το αίτημα του Ιδρύματος Λεβέντη». Θα περίμενε κανείς κάπου εδώ να λύνεται το μυστήριο. Κι όμως, η υπόθεση παίρνει νέα τροπή καθώς σε ερώτημά μας προς το ίδρυμα Α.Γ. Λεβέντη, οι υπεύθυνοί του δήλωσαν πλήρη άγνοια!

Με άλλα λόγια, φαίνεται πως τα ΕΛΤΑ δέχθηκαν την εισήγηση ενός ιδρύματος νομίζοντας πως αυτό είναι... άλλο. Το πραγματικό ίδρυμα που έκανε την πρόταση είναι το International Foundation for Greeceκαι το μπέρδεμα οφείλεται στο ότι πρόεδρός του είναι η Ασπασία Λεβέντη, που ανήκει στην οικογένεια Λεβέντη. (Στην απάντηση των ΕΛΤΑ σε ένα σημείο αναφέρεται «το ίδρυμα Λεβέντη» ενώ σε άλλο το IFG.)

Η ιστοσελίδα του International Foundation for Greece αναγράφει «OOPS! WE ARE NOT READY YET!» («δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα»). Επικοινωνήσαμε με το ίδρυμα και τελικά λάβαμε ένα δελτίο τύπου από την κ. Λεβέντη.

Ποιος έδωσε την εντολή;

Η επιστολή της κ. Λεβέντη λύνει ορισμένες απορίες, όπως το σκεπτικό της βράβευσης του Νίκου Αλιάγα, ο οποίος παίρνει το βραβείο των ΜΜΕ το οποίο «απονέμεται σε όσους ξεχώρισαν στον τομέα της επικοινωνίας για την ανεκτίμητη προσφορά τους στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού και στη διάχυση (διάδοση) των ελληνικών ιδεών, αξιών και πνεύματος σ' ολόκληρο τον κόσμο».


Δεν απαντά όμως στο ερώτημα της σχέσης των προσωπικοτήτων με το ίδρυμα. Πάντως, στη μία από τις επιστολές του ιδρύματος προς τα ΕΛΤΑ γίνεται αναφορά στην εισφορά των συγκεκριμένων προσωπικοτήτων στην προσπάθεια του ιδρύματος...

Στο περιοδικό Φιλοτέλεια (τ. 680, Μάιος / Ιούνιος 2013) γίνεται λόγος για «διαφαινόμενο εξαναγκασμό που υφίστανται τόσο το ΔΣ των ΕΛΤΑ όσο και η Διεύθυνση Φιλοτελισμού». Από ποιον γίνεται ο εξαναγκασμός; Δύσκολο να πιστέψουμε πως μια τέτοια απόφαση, κόντρα στον κανονισμό του οργανισμού, πάρθηκε χωρίς «άνωθεν» ή «έξωθεν» εντολή.

Και το φιλοτελικό περιοδικό καταλήγει ελπίζοντας πως «έστω και την τελευταία στιγμή θα επικρατήσουν σώφρονες σκέψεις και θα ματαιωθεί το σχεδιαζόμενο ανοσιούργημα». Εμείς πάντως προλάβαμε να δούμε τις ψηφιακές μακέτες των νέων γραμματοσήμων. Για όσους αναρωτιούνται, ο Νίκος Αλιάγας απαθανατίστηκε στο γραμματόσημο των 3 ευρώ. 


Πηγή: http://www.thepressproject.gr/article/45917/Salionontas-ton-liaga
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Από… στρατόπεδο συγκέντρωσης το νέο φθηνό iphone της Apple



EΡΕΥΝΑ - ΚΟΛΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝΕΖΙΚΗ PEGATRON

H Apple θα ρίξει σύντομα στην αγορά το νέο της iphone, το 5C, που όπως λέγεται θα είναι το πιο φθηνό απ’ όλα τα κινητά που ο αμερικανικός κολοσσός έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα.

Για να παραχθεί αυτή η συσκευή, όμως, αυτήν τη στιγμή στη Σανγκάη, χιλιάδες εργάτες της ταϊβανέζικης προμηθεύτριας της Apple, Pegatron, ζουν και εργάζονται σε συνθήκες που θυμίζουν περισσότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης παρά μονάδα παραγωγής.

Σύμφωνα με έρευνα-κόλαφο, που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η οργάνωση προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων China Labor Watch (CLW), οι εργάτες που κατασκευάζουν τα νέα φθηνά iphone της Apple είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται 11ωρες βάρδιες για 6 ημέρες την εβδομάδα. Η ημέρα τους στο εργοστάσιο ξεκινά στις 9 το πρωί και τελειώνει στις 9 το βράδυ. Δουλεύουν συνολικά 63-69 ώρες την εβδομάδα, ενάντια στην κινεζική νομοθεσία, η οποία προβλέπει ανώτατο όριο 49 ωρών εργασίας την εβδομάδα. Είκοσι λεπτά της καθημερινής απασχόλησής τους δεν πληρώνονται μάλιστα. Πρόκειται για το πρωινό meeting με τον επικεφαλής της ομάδας τους, στη διάρκεια του οποίου οι εργάτες φωνάζουν συνθήματα του στιλ «Ποιότητα, πειθαρχία, ενότητα! – Είμαι ο καλύτερος! – Δούλεψε σκληρά!»

Το ωρομίσθιό τους είναι 1,5 δολάριο και ο βασικός μισθός τους 268 δολάρια τον μήνα. Η αμοιβή αυτή είναι μικρότερη από το μισό του μέσου μηνιαίου εισοδήματος στην περιοχή (764 δολάρια) και πολύ μακριά από τον μισθό που είναι αναγκαίος για τη διαβίωση ενός ανθρώπου στη Σανγκάη – μια από τις ακριβότερες πόλεις της Κίνας.
 
Εξαντλητικές υπερωρίες

Αποτέλεσμα είναι όλοι σχεδόν οι εργάτες της Pegatron να στηρίζουν την επιβίωσή τους στις πολύωρες και εξαντλητικές υπερωρίες, ο μέσος όρος των οποίων φθάνει τις 110 ώρες μηνιαίως. Στα επίσημα έγγραφα, ωστόσο, οι εργάτες υποχρεώνονται από τους εργοδηγούς τους να υπογράφουν για πολύ λιγότερες υπερωρίες.

Αν ένας εργάτης δεν καταφέρει να εργαστεί συνεχώς επί ένα τρίμηνο σε αυτούς τους εξαντλητικούς ρυθμούς, τότε η εταιρεία που τον προσέλαβε και τον έστειλε για δουλειά στην Pegatron έχει το δικαίωμα να του αφαιρέσει σημαντικό ποσό από την πενιχρή αμοιβή του (97 δολάρια).

Η διαβίωσή τους στο κάμπους της εταιρείας είναι άθλια: κοιμούνται κατά 12άδες ένα κοιτώνα 20 τετραγωνικών, έχουν δηλαδή έκαστος στη διάθεσή του περίπου 2 τετραγωνικά. Οι ντουζιέρες είναι κοινές και δεν επαρκούν, με αποτέλεσμα το ντους για αρκετούς πολλές φορές να είναι μεταμεσονύχτιο. Το φαγητό που τους προσφέρεται είναι ξαναζεσταμένο και κακής ποιότητας. Για όλα αυτά τους παρακρατείται φυσικά το ανάλογο ποσό από τον μισθό τους. Οι κανονισμοί τόσο στους χώρους διαβίωσης όσο και στο εργοστάσιο είναι αυστηρότατοι σε βαθμό… παράνοιας. Στη διάρκεια της εργασίας, οι επισκέψεις στις τουαλέτες είναι περιορισμένες. Αν ένας εργάτης θέλει να πάει για δεύτερη φορά την ημέρα, τότε είναι σίγουρο ότι θα φάει κατσάδα από τον επικεφαλής της ομάδας του.

Εργάτες 16 ετών

Στα εργοστάσια της Pegatron δουλεύουν πάνω από 10.000 μαθητευόμενοι εργάτες ηλικίας 16 έως 20 ετών, κάνοντας όμως την ίδια δουλειά με τους κανονικούς ενήλικες εργάτες. Δεν υπάρχει καμία προστασία για τους ανήλικους. Κάποιοι εξ αυτών πληρώνονται λιγότερα, αφού τους παρακρατείται ένα ποσό για την πληρωμή των σχολών τους, ενώ η εταιρεία καθυστερεί αρκετές φορές τις αμοιβές κάποιων άλλων.

Η CLW διαπιστώνει ότι διακρίσεις υφίστανται και οι έγκυοι. Η Pegatron εξανάγκασε κάποιες φορές εγκύους να δουλεύουν 286 ώρες υπερωριών τον μήνα, παραβιάζοντας κατάφωρα τη νομοθεσία, η οποία απαγορεύει ημερήσια εργασία μεγαλύτερη των 8 ωρών και συνολικά πάνω από 44 ώρες την εβδομάδα γι” αυτές.

To China Labor Watch διαπιστώνει διακρίσεις και στις προσλήψεις. Δεν προσλαμβάνονται έτσι όσοι εργάτες είναι μεγαλύτεροι των 35 ετών, κοντύτεροι του 1,50 μ., ανήκουν στις μειονότητες των Ουιγούρων, Χούι και Θιβετιανών, είναι γυναίκες που εγκυμονούν ή έχουν… πολύχρωμα μαλλιά και τατουάζ.

Στην έκθεσή της, η CLW επισημαίνει ακόμη ότι η πλειονότητα του εργατικού δυναμικού της Pegatron προσλαμβάνεται από εταιρείες-εργολάβους, οι οποίες τους προωθούν στη συνέχεια στην Pegatron. Οι εργάτες αυτοί δεν έχουν έτσι πλήρη ασφαλιστική και στεγαστική κάλυψη, όπως προβλέπει ο νόμος.

Επίσης, υπάρχει παντελής απόκρυψη για τα επικίνδυνα για την υγεία χημικά που οι εργάτες χρησιμοποιούν στη διαδικασία παραγωγής. H κακομεταχείριση, το βρισίδι, οι προσβολές είναι η συνηθισμένη συμπεριφορά των ανωτέρων. Οι εργάτες γνωρίζουν την ύπαρξη συνδικάτου, δεν ξέρουν όμως πού είναι το… γραφείο του.

Για την έρευνά της, η CLW πραγματοποίησε από το 2007 15 ελέγχους σε 3 εργοστάσια της Pegatron, κάποιοι από τους οποίους ήταν αιφνιδιαστικοί. Οι έλεγχοι κάλυψαν εργατικό δυναμικό μεγαλύτερο των 130.000 ανθρώπων.

Η Apple απάντησε «άλλα αντ” άλλα της Παρασκευής το γάλα». Διεμήνυσε ότι έχει δεσμευτεί για ασφαλείς και δίκαιους όρους εργασίας μέσω της αλυσίδας προσφοράς της, ότι στον δικό της έλεγχο οι εργάτες δούλευαν 46 ώρες την εβδομάδα και υποσχέθηκε ότι «αν οι έλεγχοί μας διαπιστώσουν ότι οι εργάτες υποαμείφθηκαν ή δεν πληρώθηκαν για κάποιο χρόνο εργασίας τους, θα απαιτήσουμε την πληρωμή τους στο ακέραιο από την Pegatron».

Eξαντλημένοι από τις άπειρες ώρες εργασίας μαθητευόμενοι εργάτες παίρνουν μια ανάσα στο καπνιστήριο του εργοστασίου

Παλιό γκαράζ που μετατράπηκε σε μπάνιο. Χωρίς ζεστό νερό φυσικά

Κοιτώνας 20 τ.μ. που τον μοιράζονται 12 εργάτες. Ούτε 2 τ.μ. για τον καθένα


Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Πως θα σταθεί η Ευρώπη στην παγκόσμια οικονομία;



Του Κώστα Λαπαβίτσα
Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται και πάλι σε κρίσιμο σημείο. Η γιγαντιαία κρατική παρέμβαση μετά την κρίση του 2008-9 απέτρεψε φαινόμενα γενικευμένης κατάρρευσης παρόμοια με του μεσοπολέμου. Το κράτος στο σύγχρονο καπιταλισμό λειτούργησε σταθεροποιητικά, ότι κι αν λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Δε μπήκαν όμως οι βάσεις για ισχυρή ανάκαμψη παγκοσμίως και τα σύννεφα μαζεύονται απειλητικά.
Οι ΗΠΑ είχαν να αντιμετωπίσουν το τεράστιο χρέος των νοικοκυριών και την αποτυχία των ιδιωτικών τραπεζών. Η αμερικανική οικονομία προχώρησε σε αναδιάρθρωση που διευκολύνθηκε από την άπλετη παροχή ρευστότητας από την κεντρική τράπεζα. Δεν έγιναν όμως δομικές αλλαγές. Η αναδιάρθρωση βασίστηκε στον περιορισμό των μισθών και στη συντριβή του κόστους ενέργειας κυρίως μέσω του φτηνού σχιστολιθικού αερίου. Η αμερικανική βιομηχανία σταδιακά ανακάμπτει, αλλά από χαμηλή βάση και χωρίς ιδιαίτερη άνοδο της παραγωγικότητας.
Η Ιαπωνία χτυπήθηκε λιγότερο από την κρίση του 2008-9, αλλά πέρασε ξανά σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πράγμα φυσικό για μια οικονομία που λιμνάζει επί δύο δεκαετίες και βασίζεται στις εξαγωγές. Εδώ και μερικούς μήνες ξεκίνησε ένα πείραμα απευθείας διάθεσης χρήματος στους παράγοντες της οικονομίας σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από το τέλμα. Πρόκειται για τα περίφημα Αμπενόμικς που έχουν όμως συζητήσιμα και επισφαλή αποτελέσματα μέχρι τώρα.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες απέφυγαν τα χειρότερα της κρίσης γιατί δεν είχαν εκτεθεί στη χρηματοπιστωτική φούσκα της προηγούμενης δεκαετίας. Μετά το 2009 εκμεταλλεύτηκαν τις εξαγωγές πρώτων υλών προς την Κίνα, όπως και τις νέες κεφαλαιακές ροές που δημιουργήθηκαν καθώς οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης παρείχαν αφειδώς πιστώσεις στις δικές τους οικονομίες κατεβάζοντας τα επιτόκια κοντά στο μηδέν. Αλλά οι ρυθμοί ανάπτυξης έπεσαν απότομα την τελευταία χρονιά και πουθενά πιο βίαια από ότι στην Βραζιλία, όπου ήδη έγιναν μηδενικοί προκαλώντας κοινωνική αναταραχή.
Η πιο απειλητική μεταστροφή βέβαια συντελείται στην Κίνα. Η χώρα αντιμετώπισε την κρίση του 2008-9 με διόγκωση των δημοσίων δαπανών και παροχή άφθονων πιστώσεων. Συνεχίστηκαν έτσι οι ταχείς ρυθμοί ανάπτυξης βασισμένης στις τεράστιες εγχώριες επενδύσεις και στις εξαγωγές. Το κινεζικό μοντέλο όμως πλησιάζει πλέον τα όρια του καθώς η απόδοση των επενδύσεων έχει πέσει δραματικά, ενώ οι εξαγωγές γίνονται όλο και πιο προβληματικές σε μια παγκόσμια οικονομία που παραπαίει. Η Κίνα χρειάζεται ολοσχερή αλλαγή της δομής της οικονομίας της με αύξηση των μισθών και τόνωση της κατανάλωσης, αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι θα τα καταφέρει.
Στο πλαίσιο αυτό, η θέση της Ευρώπης διαγράφεται ιδιαίτερα δυσχερής. Το ευρώ έχει αποδειχθεί μηχανισμός βαθιάς ύφεσης, ανεργίας και καταδυνάστευσης των χωρών της περιφέρειας. Η Γερμανία κυριαρχεί γιατί το ευρώ της προσφέρει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που της επιτρέπει να απορροφά ζήτηση από τον υπόλοιπο κόσμο. Η οικονομία της βασίζεται στους χαμηλούς μισθούς, στον περιορισμό της εγχώριας ζήτησης και στις εξαγωγές ακόμη περισσότερο και από την Κίνα. Στην ουσία η χώρα λειτουργεί ως τεράστια χοάνη απορρόφησης της ικμάδας της υπόλοιπης Ευρώπης και της παγκόσμιας οικονομίας.
Αν συνεχιστεί η τρέχουσα πολιτική, η Ευρώπη είναι καταδικασμένη. Τα εξαγωγικά περιθώρια περιορίζονται ακόμη και για τη Γερμανία καθώς η παγκόσμια οικονομία παραπαίει. Η γερμανική πολιτική λιτότητας και πίεσης για μείωση του εργατικού κόστους στις άλλες χώρες της ΟΝΕ είναι καθαρός παραλογισμός. Δε μπορούν όλες οι χώρες να έχουν εξαγωγικό πλεόνασμα και σίγουρα όχι όταν η Γερμανία κρατάει τους δικούς της μισθούς χαμηλά. Το αποτέλεσμα θα είναι ύφεση, ανεργία και φτώχεια που σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως της Ελλάδας, πλέον φτάνουν σε εντελώς ακραία επίπεδα.
Για να σταθεί η Ευρώπη θα πρέπει να απαλλαγεί από την αποτυχημένη νομισματική ένωση ώστε οι χώρες της περιφέρειας να μπορέσουν να ανασάνουν χωρίς την καταστροφική ‘εσωτερική υποτίμηση’. Θα πρέπει επίσης η Γερμανία να αναδιαρθρώσει την οικονομία της ανεβάζοντας τους μισθούς και τονώνοντας την εγχώρια ζήτηση και όχι τις εξαγωγές.
Το ζήτημα θα κριθεί στη Γαλλία που σταδιακά βρίσκεται αντιμέτωπη με τον παραλογισμό της γερμανικής πολιτικής λιτότητας και μείωσης μισθών εντός της ΟΝΕ. Αν η Γαλλία αποδεχτεί τη γερμανική συνταγή, η Ευρώπη θα καταδικαστεί σε παρακμή με απροσδιόριστες κοινωνικές συνέπειες. Αν την απορρίψει, θα πρέπει επίσης δυναμικά να αλλάξει και το πλαίσιο του ευρώ. Για μια ακόμη φορά, το μέλλον της Ευρώπης φαίνεται να είναι στα χέρια του γαλλικού λαού.Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται και πάλι σε κρίσιμο σημείο. Η γιγαντιαία κρατική παρέμβαση μετά την κρίση του 2008-9 απέτρεψε φαινόμενα γενικευμένης κατάρρευσης παρόμοια με του μεσοπολέμου. Το κράτος στο σύγχρονο καπιταλισμό λειτούργησε σταθεροποιητικά, ότι κι αν λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Δε μπήκαν όμως οι βάσεις για ισχυρή ανάκαμψη παγκοσμίως και τα σύννεφα μαζεύονται απειλητικά.
Οι ΗΠΑ είχαν να αντιμετωπίσουν το τεράστιο χρέος των νοικοκυριών και την αποτυχία των ιδιωτικών τραπεζών. Η αμερικανική οικονομία προχώρησε σε αναδιάρθρωση που διευκολύνθηκε από την άπλετη παροχή ρευστότητας από την κεντρική τράπεζα. Δεν έγιναν όμως δομικές αλλαγές. Η αναδιάρθρωση βασίστηκε στον περιορισμό των μισθών και στη συντριβή του κόστους ενέργειας κυρίως μέσω του φτηνού σχιστολιθικού αερίου. Η αμερικανική βιομηχανία σταδιακά ανακάμπτει, αλλά από χαμηλή βάση και χωρίς ιδιαίτερη άνοδο της παραγωγικότητας.
Η Ιαπωνία χτυπήθηκε λιγότερο από την κρίση του 2008-9, αλλά πέρασε ξανά σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πράγμα φυσικό για μια οικονομία που λιμνάζει επί δύο δεκαετίες και βασίζεται στις εξαγωγές. Εδώ και μερικούς μήνες ξεκίνησε ένα πείραμα απευθείας διάθεσης χρήματος στους παράγοντες της οικονομίας σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από το τέλμα. Πρόκειται για τα περίφημα Αμπενόμικς που έχουν όμως συζητήσιμα και επισφαλή αποτελέσματα μέχρι τώρα.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες απέφυγαν τα χειρότερα της κρίσης γιατί δεν είχαν εκτεθεί στη χρηματοπιστωτική φούσκα της προηγούμενης δεκαετίας. Μετά το 2009 εκμεταλλεύτηκαν τις εξαγωγές πρώτων υλών προς την Κίνα, όπως και τις νέες κεφαλαιακές ροές που δημιουργήθηκαν καθώς οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης παρείχαν αφειδώς πιστώσεις στις δικές τους οικονομίες κατεβάζοντας τα επιτόκια κοντά στο μηδέν. Αλλά οι ρυθμοί ανάπτυξης έπεσαν απότομα την τελευταία χρονιά και πουθενά πιο βίαια από ότι στην Βραζιλία, όπου ήδη έγιναν μηδενικοί προκαλώντας κοινωνική αναταραχή.
Η πιο απειλητική μεταστροφή βέβαια συντελείται στην Κίνα. Η χώρα αντιμετώπισε την κρίση του 2008-9 με διόγκωση των δημοσίων δαπανών και παροχή άφθονων πιστώσεων. Συνεχίστηκαν έτσι οι ταχείς ρυθμοί ανάπτυξης βασισμένης στις τεράστιες εγχώριες επενδύσεις και στις εξαγωγές. Το κινεζικό μοντέλο όμως πλησιάζει πλέον τα όρια του καθώς η απόδοση των επενδύσεων έχει πέσει δραματικά, ενώ οι εξαγωγές γίνονται όλο και πιο προβληματικές σε μια παγκόσμια οικονομία που παραπαίει. Η Κίνα χρειάζεται ολοσχερή αλλαγή της δομής της οικονομίας της με αύξηση των μισθών και τόνωση της κατανάλωσης, αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι θα τα καταφέρει.
Στο πλαίσιο αυτό, η θέση της Ευρώπης διαγράφεται ιδιαίτερα δυσχερής. Το ευρώ έχει αποδειχθεί μηχανισμός βαθιάς ύφεσης, ανεργίας και καταδυνάστευσης των χωρών της περιφέρειας. Η Γερμανία κυριαρχεί γιατί το ευρώ της προσφέρει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που της επιτρέπει να απορροφά ζήτηση από τον υπόλοιπο κόσμο. Η οικονομία της βασίζεται στους χαμηλούς μισθούς, στον περιορισμό της εγχώριας ζήτησης και στις εξαγωγές ακόμη περισσότερο και από την Κίνα. Στην ουσία η χώρα λειτουργεί ως τεράστια χοάνη απορρόφησης της ικμάδας της υπόλοιπης Ευρώπης και της παγκόσμιας οικονομίας.
Αν συνεχιστεί η τρέχουσα πολιτική, η Ευρώπη είναι καταδικασμένη. Τα εξαγωγικά περιθώρια περιορίζονται ακόμη και για τη Γερμανία καθώς η παγκόσμια οικονομία παραπαίει. Η γερμανική πολιτική λιτότητας και πίεσης για μείωση του εργατικού κόστους στις άλλες χώρες της ΟΝΕ είναι καθαρός παραλογισμός. Δε μπορούν όλες οι χώρες να έχουν εξαγωγικό πλεόνασμα και σίγουρα όχι όταν η Γερμανία κρατάει τους δικούς της μισθούς χαμηλά. Το αποτέλεσμα θα είναι ύφεση, ανεργία και φτώχεια που σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως της Ελλάδας, πλέον φτάνουν σε εντελώς ακραία επίπεδα.
Για να σταθεί η Ευρώπη θα πρέπει να απαλλαγεί από την αποτυχημένη νομισματική ένωση ώστε οι χώρες της περιφέρειας να μπορέσουν να ανασάνουν χωρίς την καταστροφική ‘εσωτερική υποτίμηση’. Θα πρέπει επίσης η Γερμανία να αναδιαρθρώσει την οικονομία της ανεβάζοντας τους μισθούς και τονώνοντας την εγχώρια ζήτηση και όχι τις εξαγωγές.
Το ζήτημα θα κριθεί στη Γαλλία που σταδιακά βρίσκεται αντιμέτωπη με τον παραλογισμό της γερμανικής πολιτικής λιτότητας και μείωσης μισθών εντός της ΟΝΕ. Αν η Γαλλία αποδεχτεί τη γερμανική συνταγή, η Ευρώπη θα καταδικαστεί σε παρακμή με απροσδιόριστες κοινωνικές συνέπειες. Αν την απορρίψει, θα πρέπει επίσης δυναμικά να αλλάξει και το πλαίσιο του ευρώ. Για μια ακόμη φορά, το μέλλον της Ευρώπης φαίνεται να είναι στα χέρια του γαλλικού λαού.Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται και πάλι σε κρίσιμο σημείο. Η γιγαντιαία κρατική παρέμβαση μετά την κρίση του 2008-9 απέτρεψε φαινόμενα γενικευμένης κατάρρευσης παρόμοια με του μεσοπολέμου. Το κράτος στο σύγχρονο καπιταλισμό λειτούργησε σταθεροποιητικά, ότι κι αν λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Δε μπήκαν όμως οι βάσεις για ισχυρή ανάκαμψη παγκοσμίως και τα σύννεφα μαζεύονται απειλητικά.
Οι ΗΠΑ είχαν να αντιμετωπίσουν το τεράστιο χρέος των νοικοκυριών και την αποτυχία των ιδιωτικών τραπεζών. Η αμερικανική οικονομία προχώρησε σε αναδιάρθρωση που διευκολύνθηκε από την άπλετη παροχή ρευστότητας από την κεντρική τράπεζα. Δεν έγιναν όμως δομικές αλλαγές. Η αναδιάρθρωση βασίστηκε στον περιορισμό των μισθών και στη συντριβή του κόστους ενέργειας κυρίως μέσω του φτηνού σχιστολιθικού αερίου. Η αμερικανική βιομηχανία σταδιακά ανακάμπτει, αλλά από χαμηλή βάση και χωρίς ιδιαίτερη άνοδο της παραγωγικότητας.
Η Ιαπωνία χτυπήθηκε λιγότερο από την κρίση του 2008-9, αλλά πέρασε ξανά σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πράγμα φυσικό για μια οικονομία που λιμνάζει επί δύο δεκαετίες και βασίζεται στις εξαγωγές. Εδώ και μερικούς μήνες ξεκίνησε ένα πείραμα απευθείας διάθεσης χρήματος στους παράγοντες της οικονομίας σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από το τέλμα. Πρόκειται για τα περίφημα Αμπενόμικς που έχουν όμως συζητήσιμα και επισφαλή αποτελέσματα μέχρι τώρα.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες απέφυγαν τα χειρότερα της κρίσης γιατί δεν είχαν εκτεθεί στη χρηματοπιστωτική φούσκα της προηγούμενης δεκαετίας. Μετά το 2009 εκμεταλλεύτηκαν τις εξαγωγές πρώτων υλών προς την Κίνα, όπως και τις νέες κεφαλαιακές ροές που δημιουργήθηκαν καθώς οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης παρείχαν αφειδώς πιστώσεις στις δικές τους οικονομίες κατεβάζοντας τα επιτόκια κοντά στο μηδέν. Αλλά οι ρυθμοί ανάπτυξης έπεσαν απότομα την τελευταία χρονιά και πουθενά πιο βίαια από ότι στην Βραζιλία, όπου ήδη έγιναν μηδενικοί προκαλώντας κοινωνική αναταραχή.
Η πιο απειλητική μεταστροφή βέβαια συντελείται στην Κίνα. Η χώρα αντιμετώπισε την κρίση του 2008-9 με διόγκωση των δημοσίων δαπανών και παροχή άφθονων πιστώσεων. Συνεχίστηκαν έτσι οι ταχείς ρυθμοί ανάπτυξης βασισμένης στις τεράστιες εγχώριες επενδύσεις και στις εξαγωγές. Το κινεζικό μοντέλο όμως πλησιάζει πλέον τα όρια του καθώς η απόδοση των επενδύσεων έχει πέσει δραματικά, ενώ οι εξαγωγές γίνονται όλο και πιο προβληματικές σε μια παγκόσμια οικονομία που παραπαίει. Η Κίνα χρειάζεται ολοσχερή αλλαγή της δομής της οικονομίας της με αύξηση των μισθών και τόνωση της κατανάλωσης, αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι θα τα καταφέρει.
Στο πλαίσιο αυτό, η θέση της Ευρώπης διαγράφεται ιδιαίτερα δυσχερής. Το ευρώ έχει αποδειχθεί μηχανισμός βαθιάς ύφεσης, ανεργίας και καταδυνάστευσης των χωρών της περιφέρειας. Η Γερμανία κυριαρχεί γιατί το ευρώ της προσφέρει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που της επιτρέπει να απορροφά ζήτηση από τον υπόλοιπο κόσμο. Η οικονομία της βασίζεται στους χαμηλούς μισθούς, στον περιορισμό της εγχώριας ζήτησης και στις εξαγωγές ακόμη περισσότερο και από την Κίνα. Στην ουσία η χώρα λειτουργεί ως τεράστια χοάνη απορρόφησης της ικμάδας της υπόλοιπης Ευρώπης και της παγκόσμιας οικονομίας.
Αν συνεχιστεί η τρέχουσα πολιτική, η Ευρώπη είναι καταδικασμένη. Τα εξαγωγικά περιθώρια περιορίζονται ακόμη και για τη Γερμανία καθώς η παγκόσμια οικονομία παραπαίει. Η γερμανική πολιτική λιτότητας και πίεσης για μείωση του εργατικού κόστους στις άλλες χώρες της ΟΝΕ είναι καθαρός παραλογισμός. Δε μπορούν όλες οι χώρες να έχουν εξαγωγικό πλεόνασμα και σίγουρα όχι όταν η Γερμανία κρατάει τους δικούς της μισθούς χαμηλά. Το αποτέλεσμα θα είναι ύφεση, ανεργία και φτώχεια που σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως της Ελλάδας, πλέον φτάνουν σε εντελώς ακραία επίπεδα.
Για να σταθεί η Ευρώπη θα πρέπει να απαλλαγεί από την αποτυχημένη νομισματική ένωση ώστε οι χώρες της περιφέρειας να μπορέσουν να ανασάνουν χωρίς την καταστροφική ‘εσωτερική υποτίμηση’. Θα πρέπει επίσης η Γερμανία να αναδιαρθρώσει την οικονομία της ανεβάζοντας τους μισθούς και τονώνοντας την εγχώρια ζήτηση και όχι τις εξαγωγές.
Το ζήτημα θα κριθεί στη Γαλλία που σταδιακά βρίσκεται αντιμέτωπη με τον παραλογισμό της γερμανικής πολιτικής λιτότητας και μείωσης μισθών εντός της ΟΝΕ. Αν η Γαλλία αποδεχτεί τη γερμανική συνταγή, η Ευρώπη θα καταδικαστεί σε παρακμή με απροσδιόριστες κοινωνικές συνέπειες. Αν την απορρίψει, θα πρέπει επίσης δυναμικά να αλλάξει και το πλαίσιο του ευρώ. Για μια ακόμη φορά, το μέλλον της Ευρώπης φαίνεται να είναι στα χέρια του γαλλικού λαού.
http://www.inprecor.gr/
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Το μεγάλο λάθος της τρόικας! - Ακούσιο ή εσκεμμένο


Το μεγάλο λάθος της τρόικας!

Όλοι κάνουν λάθη. Οι γραφειοκράτες της τρόικας δεν θα μπορούσαν να είναι η εξαίρεση. Κι αν το λάθος της υπερβολικής λιτότητας που έχει κοστίσει πολλά σε θέσεις εργασίας μπορεί να εξηγηθεί από την περιορισμένη χρηματοδότηση, ένα άλλο λάθος δεν μπορεί.

Ήταν καλοκαίρι του 2010 και υπήρχε ακόμη η αίσθηση σε πολλούς κύκλους, π.χ. στους τότε κυβερνητικούς αξιωματούχους, ότι η ύφεση της ελληνικής οικονομίας θα ήταν τελικά μικρότερη από 4% που εκτιμούσε η τρόικα για εκείνη τη χρονιά.Κάποια στιγμή, μετά από μία συνέντευξη Τύπου της τρόικας σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, πλησιάσαμε τον τότε εκπρόσωπο της Κομισιόν Σ. Ντερούζ και τον ρωτήσαμε κάτι απλό:
Γιατί η τρόικα δεν έθεσε ως προτεραιότητα του προγράμματος προσαρμογής τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στα κλειστά επαγγέλματα και στον δημόσιο τομέα, αφού χρειάζεται χρόνος για να αποδώσουν, ώστε να μπορεί ο μέσος Έλληνας να δει χειροπιαστά τη διαφορά, αντί να βάζει φόρους και να προχωρά σε οριζόντιες περικοπές επί δικαίους και αδίκους;
Δεν θυμόμαστε την ακριβή απάντηση του πανέξυπνου κοινοτικού γραφειοκράτη Σ. Ντερούζ, ο οποίος επέλεξε να αφήσει τη θέση του στην τρόικα στον Μ. Μορς νωρίς για να μη φθαρεί η καριέρα του στην Ε.Ε.
Σε μέσες-άκρες, όμως, ήταν αυτό που λέμε στη καθομιλουμένη «κάθε πράγμα στην ώρα του».
Μόνο που η τρόικα επέλεξε τη λάθος ώρα για να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα.
Για την ακρίβεια, το έκανε πολύ αργά, αφού το σώμα της ελληνικής οικονομίας έχει εξασθενήσει από τους απανωτούς φόρους και τα χαράτσια, όπως ο επονομαζόμενος φόρος αλληλεγγύης (προς ποιους, αλήθεια;) και τις περικοπές, για να συντηρηθεί το πελατειακό κράτος και να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια που χρέωσε.
Οι Αϊ-Στράτηδες με τους 8 μαθητές και τους 27 καθηγητές, οι «τυφλοί» λοκατζήδες και οι άλλοι της Καλύμνου και άλλων περιοχών της χώρας, τα κυκλώματα στις εθνικές επιτροπές επενδύσεων και διαχείρισης κοινοτικών πόρων και τόσα άλλα, οι απατεώνες υπάλληλοι με τα πλαστά διπλώματα, οι επίορκοι, οι άχρηστες υπηρεσίες και οργανισμοί θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπισθεί ευθύς εξαρχής.
Ασφαλώς, όλα αυτά είναι πρωτίστως δουλειά των ελληνικών κυβερνήσεων.
Όμως, είναι δύσκολο να περιμένει κανείς από αυτούς που συνέβαλαν στη δημιουργία του ελληνικού κράτους επί δεκαετίες να το αποδομήσουν ώστε να φτιάξουν κάτι καλύτερο στη θέση του, που θα εξυπηρετεί τους πολίτες και όχι τα ρουσφέτια της πολιτικής ελίτ.
Γι' αυτό η «πειθώ» των δανειστών προς τους κυβερνώντες για τη δημιουργία ενός σύγχρονου δημόσιου τομέα και την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και αγορών από την αρχή του προγράμματος προσαρμογής ήταν σημαντική.
Όμως, δεν έλαβε χώρα και η τρόικα έρχεται με καθυστέρηση να επιβάλει την αναμόρφωση του κράτους όταν σημαντικό ποσοστό του κόσμου είναι στα κάγκελα έχοντας υποστεί τα πάνδεινα για να το συντηρήσει τα προηγούμενα χρόνια.
Δεν γνωρίζουμε αν η χώρα θα πάει σε εκλογές το φθινόπωρο, όπως ισχυρίζονται κάποιοι είτε γιατί κάτι παραπάνω ξέρουν είτε γιατί θέλουν να κατευνάσουν τις αντιδράσεις των βουλευτών που βλέπουν την εξουσία να γλιστρά από τα χέρια των πολιτικών.
Εκείνο που γνωρίζουμε είναι κάτι άλλο.
Η τρόικα έκανε μεγάλο λάθος να αφήσει τις μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα και σε κάποια κλειστά επαγγέλματα για το τέλος και να αφοσιωθεί από την αρχή στην εφαρμογή ενός σκληρού προγράμματος λιτότητας, που έχει κοστίσει το 25% περίπου του ΑΕΠ της χώρας μέχρι στιγμής.

http://www.euro2day.gr/specials/dr_money/article/1121381/to-megalo-lathos-ths-troikas.html
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Recent Posts

free counters
single russian women contatore visite website counter
Lamia Blogs