Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013
Συμπληγάδες
 |
| Δημήτρης Μηλάκας
Από τη μία έχουμε τους Γερμανούς που κόβουν και δανείζουν το χρήμα. Από την άλλη έχουμε τους Αμερικανούς οι οποίοι «κατέχουν» στρατιωτικά το ελληνικό οικόπεδο στο πλαίσιο βέβαια της «συμμαχίας» του ΝΑΤΟ. Και στη μέση η ελληνική κυβέρνηση, κόβει βόλτες με το χέρι απλωμένο να πάρει τη δόση, να βγάλει το μήνα να παραμείνει με κάθε τρόπο στην εξουσία…
Τα τρία κόμματα που σχημάτισαν κυβέρνηση αφού με χοντρά προεκλογικά ψέματα εξασφάλισαν τις απαραίτητες ψήφους αρχίζουν και αντιλαμβάνονται πια ότι είναι παγιδευμένα σε συμπληγάδες. Από τη μία οι «Γερμανοί» ζητούν τα πάντα για τα δανεικά που δίνουν. Από την άλλη γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να αγνοήσουν τις αμερικανικές υποδείξεις. Υποδείξεις οι οποίες όπως μαθαίνουμε διατυπώνονται στο διπλωματικό παρασκήνιο ωμά και απερίφραστα:
Έλα όμως που αυτοί οι οποίοι κάνουν κουμάντο είναι αυτοί (Γερμανοί) οι οποίοι «κόβουν» το χρήμα… Και οι Γερμανοί είναι αυτοί που τελικά θα αποφασίσουν αν πόσο τι και σε ποιους θα πωλήσουν τη δημόσια περιουσία… Κάπως έτσι, με το χέρι απλωμένο για δανεικά, η κυβέρνηση είναι προφανές ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει το «μεγάλο» παιχνίδι, παρά μόνο από τη θέση του βατράχου ο οποίος κάθεται εκεί ακριβώς που παλεύουν οι ελέφαντες… |
Επιστροφή στη δεκαετία του '50
Ισχύει από την 1η Φεβρουαρίου, αλλά είχε να συμβεί από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια – αν είχε συμβεί και τότε σε αυτή τη μορφή, γιατί αυτό που κυρίως συνέβαινε τότε ήταν ότι οι αμερικανοί πρέσβεις συνυπέγραφαν τις κρίσιμες ελληνικές αποφάσεις: να τοποθετηθεί ξένος σε νευραλγική θέση της διοίκησης του ελληνικού κράτους. Αυτό συνέβη τώρα, με την ανακοίνωση της τοποθέτησης του Ολλανδού Πολ Κόστερ στην ηγεσία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας την οποία μόλις διόρισε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι για καλό: το σχετικό «επιχείρημα» περίπου λέει ότι «έτσι που τα κάναμε εμείς, να έρθουν επιτέλους οι ξένοι να βάλουν τάξη».
Το «επιχείρημα» είναι φυσικά κάτι περισσότερο από σαθρό, είναι παιδαριώδες. Απλώς, αυτό που τώρα συμβαίνει, είναι ότι παίρνει σάρκα και οστά η άποψη που δημόσια έχει εκφράσει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τις ελληνικές ελίτ: τις βλέπει με πλήρη απαξίωση, τις αντιμετωπίζει ως υπεύθυνες για την ελληνική καταστροφή.
Ο Σόιμπλε σε μεγάλο βαθμό δεν έχει άδικο: έτσι συνέβη. Οι ευθύνες της ελληνικής ελίτ για την τραγωδία της χώρας είναι απροσμέτρητες. Όμως, ανάμεσα σε αυτές τις ευθύνες, η μεγαλύτερη είναι εκείνη για την οποία ούτε ο Σόιμπλε, ούτε κανείς άλλος από την πλευρά αυτή, αναφέρει: ότι, τελικά, τα παρέδωσαν όλα.
Πρέπει να είναι κανείς κάτι περισσότερο από αφελής για να φαντάζεται ότι η υποκατάσταση, ακόμα και σε τυπικό πλέον επίπεδο, των ελληνικών αρχών από τους ξένους θα οδηγήσει σε οτιδήποτε θετικό. Οσοι περιμένουν ότι κάτι καλό θα βγει για την Ελλάδα από τον πλήρη αφελληνισμό (και) της οικονομικής της διοίκησης, θα πρέπει να το σκεφτούν δύο και τρεις φορές.
Καλώς ή κακώς, το πολιτικό σύστημα υποτάχθηκε πλήρως από το 2010 και μετά. Σήμερα, το 2013, τι έχει βγει από όλο αυτό; Ποιος φαντάζεται ότι το επόμενο βήμα, που είναι καθοριστικής σημασίας πολύ περισσότερο από ότι με πρώτη ματιά φαίνεται, θα βοηθήσει την οικονομία και τη χώρα; Με ποιον τρόπο; Σε τι; Θα έρθουν εδώ οι άνθρωποι αυτοί για να «βάλουν τάξη»; Κάτι τέτοιο, δεν έγινε ποτέ και πουθενά.
Η Ελλάδα παραχωρεί σήμερα, και μάλιστα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ένα ακόμα πεδίο, ένα ακόμα κρίσιμο εργαλείο για την όποια προσπάθεια ανόρθωσής της. Και η «τάξη» που θα επέλθει από αυτή την παραχώρηση θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που πολλοί αιθεροβάμονες φαντάζονται.
Η χώρα πήγε τώρα και τυπικά 60 χρόνια πίσω. Δεν έχει πια ούτε καν το πρόσχημα του αυτοδιοίκητου. Δεν είναι πλέον χώρα. Κάθε κρίσιμη, ή και λιγότερο κρίσιμη επιλογή θα γίνεται ερήμην της σε όλα τα επίπεδα.
Αν το γεγονός αυτό, το αδιανόητο για κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ακόμα και πτωχευμένη, συνιστά τη «σωτηρία» της, τότε το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η λέξη «σωτηρία» θα πρέπει να ξαναγραφτεί με νέο νόημα στα λεξικά…
Μαλούχος Γεώργιος Π.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=495795
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι για καλό: το σχετικό «επιχείρημα» περίπου λέει ότι «έτσι που τα κάναμε εμείς, να έρθουν επιτέλους οι ξένοι να βάλουν τάξη».
Το «επιχείρημα» είναι φυσικά κάτι περισσότερο από σαθρό, είναι παιδαριώδες. Απλώς, αυτό που τώρα συμβαίνει, είναι ότι παίρνει σάρκα και οστά η άποψη που δημόσια έχει εκφράσει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τις ελληνικές ελίτ: τις βλέπει με πλήρη απαξίωση, τις αντιμετωπίζει ως υπεύθυνες για την ελληνική καταστροφή.
Ο Σόιμπλε σε μεγάλο βαθμό δεν έχει άδικο: έτσι συνέβη. Οι ευθύνες της ελληνικής ελίτ για την τραγωδία της χώρας είναι απροσμέτρητες. Όμως, ανάμεσα σε αυτές τις ευθύνες, η μεγαλύτερη είναι εκείνη για την οποία ούτε ο Σόιμπλε, ούτε κανείς άλλος από την πλευρά αυτή, αναφέρει: ότι, τελικά, τα παρέδωσαν όλα.
Πρέπει να είναι κανείς κάτι περισσότερο από αφελής για να φαντάζεται ότι η υποκατάσταση, ακόμα και σε τυπικό πλέον επίπεδο, των ελληνικών αρχών από τους ξένους θα οδηγήσει σε οτιδήποτε θετικό. Οσοι περιμένουν ότι κάτι καλό θα βγει για την Ελλάδα από τον πλήρη αφελληνισμό (και) της οικονομικής της διοίκησης, θα πρέπει να το σκεφτούν δύο και τρεις φορές.
Καλώς ή κακώς, το πολιτικό σύστημα υποτάχθηκε πλήρως από το 2010 και μετά. Σήμερα, το 2013, τι έχει βγει από όλο αυτό; Ποιος φαντάζεται ότι το επόμενο βήμα, που είναι καθοριστικής σημασίας πολύ περισσότερο από ότι με πρώτη ματιά φαίνεται, θα βοηθήσει την οικονομία και τη χώρα; Με ποιον τρόπο; Σε τι; Θα έρθουν εδώ οι άνθρωποι αυτοί για να «βάλουν τάξη»; Κάτι τέτοιο, δεν έγινε ποτέ και πουθενά.
Η Ελλάδα παραχωρεί σήμερα, και μάλιστα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ένα ακόμα πεδίο, ένα ακόμα κρίσιμο εργαλείο για την όποια προσπάθεια ανόρθωσής της. Και η «τάξη» που θα επέλθει από αυτή την παραχώρηση θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που πολλοί αιθεροβάμονες φαντάζονται.
Η χώρα πήγε τώρα και τυπικά 60 χρόνια πίσω. Δεν έχει πια ούτε καν το πρόσχημα του αυτοδιοίκητου. Δεν είναι πλέον χώρα. Κάθε κρίσιμη, ή και λιγότερο κρίσιμη επιλογή θα γίνεται ερήμην της σε όλα τα επίπεδα.
Αν το γεγονός αυτό, το αδιανόητο για κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ακόμα και πτωχευμένη, συνιστά τη «σωτηρία» της, τότε το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η λέξη «σωτηρία» θα πρέπει να ξαναγραφτεί με νέο νόημα στα λεξικά…
Μαλούχος Γεώργιος Π.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=495795
Αποκαλυπτική Έρευνα: Τα ονόματα και οι εταιρίες που κατέστρεψαν την Ελλάδα
Μια απίστευτη έρευνα που λέει τα πράγματα με … το όνομά τους! Ποιοι και πως οργάνωσαν το έγκλημα κατά της χώρας μας!
Φανταστείτε μια πολεμική ενέργεια! Μια δολιοφθορά στις γραμμές του «εχθρού»! Μια πολεμική σύρραξη ανάμεσα σε δύο στρατούς! Ποια είναι τα «εργαλεία» που χρειάζεται ένας επιτιθέμενος; Σίγουρα, τα πυρομαχικά και σίγουρα ένα σχέδιο δράσης εναντίον του αμυνόμενου!
Στην περίπτωση της επίθεσης στην Ελλάδα, ποια ήταν τα εργαλεία της κρίσης; Ποια ήταν τα όπλα στη φαρέτρα του «εχθρού» και ποιο ήταν το σχέδιό του;
Σε αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσω να απαντήσω σήμερα, όσο το δυνατόν πιο απλά, χωρίς περιττούς οικονομικούς όρους αλλά πάνω απ όλα με ονόματα! Τόσο προσώπων όσο και εταιριών!
Διότι εδώ και δύο χρόνια που ο Ελληνικός λαός δέχεται μια πολεμικού τύπου επίθεση, κάποιοι στην Ελλάδα, εξακολουθούν να κρύβουν από τους Ελληνες ακόμη και το όνομα του «εχθρού»! Αντίθετα σε γειτονικές χώρες, γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι οι επιτιθέμενοι και ποιο είναι το σχέδιο τους!
Εδώ, εξακολουθούμε να τους ονομάζουμε γενικά κι αόριστα … ως «αγορές» διότι η διαπλοκή των πολιτικών με τον δημοσιογραφικό κόσμο, μέσω της διαφημιστικής πίτας, δεν επιτρέπει ούτε καν το όνομα τους να αναφερθεί!!!
Και ναι μεν η Ευρώπη είναι συνένοχη και συμμέτοχη στο έγκλημα κατά της χώρας μας, στην Ελλάδα, με μεγάλη ευκολία αναφερόμαστε στον … «εχθρό» όταν είναι made in USA αλλά με μεγάλη δυσκολία αναφερόμαστε στον εχθρό όταν είναι … ευρωπαίος και μοιράζει διαφημίσεις στα κανάλια και στις εφημερίδες!!
Μάλιστα στις 3 Μαρτίου 2010, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ κατηγόρησε επίσημα, τους Τζορτζ Σόρος, Τζον Πόλσον, Στίβεν Κοέν και Ντέιβιντ Αϊχορν, διότι σχεδίασαν την επίθεση στο ευρώ και κατ επέκταση και την επίθεση στην Ελλάδα!
Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι στην Ευρώπη και συνεπώς στην Ελλάδα, θα εξαντλούσαν κάθε νομική δραστηριότητα εναντίον τους, εντούτοις, ουδείς άδραξε αυτή την μοναδική ευκαιρία και στη Γηραιά Ηπειρο δεν κουνήθηκε φύλο!!! Το ποιοι είναι αυτοί οι … κύριοι θα το δείτε παρακάτω και θα αντιληφθείτε το ΓΙΑΤΙ !
Πάμε όμως να εξετάσουμε τα πράγματα με ψυχραιμία!
ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
CDS – Ασφάλιστρα κινδύνου
Εξι ήταν τα εργαλεία με τα οποία κατασκευάστηκε … εργαστηριακά η κρίση και ο ιός απελευθερώθηκε στην Ευρώπη ! Επιλογή; Τα «κράτη-γουρούνια» (PIGS, από τα αρχικά των λέξεων, Portugal Ireland, Greek, Spain) είχαν προεπιλεγεί και στα «εργαστήρια» των τοκογλύφων είχαν γίνει οι απαραίτητες «προσομοιώσεις» με αποτέλεσμα να επιλεγεί ως καλύτερος στόχος, η Ελλάδα, για την τελική επίθεση κατά του Ευρώ, η οποία δεν έχει γίνει ακόμη! Ποια ήταν λοιπόν τα εργαλεία αυτά;
Το πρώτο εργαλείο ήταν τα «ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) που ενώ σχεδιάστηκε για την ασφάλεια των ομολόγων, εντούτοις χρησιμοποιήθηκε ανεξέλεγκτα και χωρίς εποπτικό μηχανισμό, Πουθενά! Υποτίθεται ότι τα CDS διασφαλίζουν τους κατόχους ομολόγων έναντι της χρεοκοπίας του εκδότη τους! Με δεδομένο όμως ότι επέτρεψαν να κατέχουν ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) ακόμη κι άτομα που δεν έχουν αγοράσει ομόλογα μιας χώρας, επέτρεψαν το σπεκουλάρισμα των τζογαδόρων. Κάποτε είχα γράψει ότι όταν κατέχει CDS, ένας μη κάτοχος ομολόγων, είναι σα να επιτρέπουν οι τράπεζες που δίνουν δάνεια, να αγοράζουν ασφάλιστρα των κατοικιών, και όσοι δεν έχουν σχέση με το εκάστοτε σπίτι!
Δηλαδή, φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί, αν πάρετε ένα στεγαστικό δάνειο , και ο γείτονας σας, μπορεί να αγοράζει και να πουλά τα ασφάλιστρα του σπιτιού που αγοράσατε. Κάποια στιγμή, αν το ασφάλιστρο πάει στα ύψη, τότε, τι πιο φυσικό, να βάλει φωτιά στο σπίτι σας, προκειμένου να εισπράξει το υψηλότατο ασφάλιστρο, που κάποτε το είχε αγοράσει πάμφθηνα!!!
Πέραν των Cds, ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ήταν τρεις επενδυτικές τράπεζες και τρεις οίκοι αξιολόγησης.
Τράπεζες – Επενδ. Εταιρίες:
GOLDMAN SACHS
NEUBERGER BERMAN (συμφερόντων Rotschild)
BLACKROCK, U.K.(συμφερόντων Rotschild)
NEUBERGER BERMAN (συμφερόντων Rotschild)
BLACKROCK, U.K.(συμφερόντων Rotschild)
Οίκοι Πιστοληπτικής Αξιολόγησης:
FITCH
MOODY’s
STANDARD & POOR (S&P)
FITCH
MOODY’s
STANDARD & POOR (S&P)
Χρονικά, η κρίση είχε αρχίσει να σχεδιάζεται, πριν καν τυπωθεί το πρώτο χαρτονόμισμα του Ευρώ. Στην Ελλάδα η Goldman Sachs είχε αλλωσει το κράτος από τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και μεγαλούργησε επί ημερών Γιάννου Παπαντωνίου!
Σταχυολογούμε χρονικά, μερικές κινήσεις των «εργαλείων» αυτών στην Ελλάδα για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον ρόλο τους καλύτερα:
Σταχυολογούμε χρονικά, μερικές κινήσεις των «εργαλείων» αυτών στην Ελλάδα για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον ρόλο τους καλύτερα:
2000: Η Goldman Sachs εκπονεί το Πρόγραμμα ΑΡΙΑΔΝΗ το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πρόγραμμα χρηματιστηριακής δανειοδότησης που παρουσιαζόταν ως … πώληση, ώστε να ικανοποιηθούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ και να πανηγυρίζει η κυβέρνηση Σημίτη!
2002: Η Goldman Sachs εκπονεί το Πρόγραμμα ΑΙΟΛΟΣ, με αντάλλαγμα την παραχώρηση δικαιωμάτων χρήσης αεροδρομίων και τυχερών παιχνιδιών.
2005: Η Goldman Sachs πουλάει αυτό το χρηματιστηριακό «προϊόν» στην Εθνική Τράπεζα, η οποία το κράτησε μέχρι το 2008.
Με τη βοήθεια της Goldman Sachs ιδρύεται η εταιρεία ΤΙΤΛΟΣ στην οποία μεταφέρεται το «προϊόν».
Με τη βοήθεια της Goldman Sachs ιδρύεται η εταιρεία ΤΙΤΛΟΣ στην οποία μεταφέρεται το «προϊόν».
Η Εθνική Τράπεζα εξασφαλίζει τα ομόλογα της εταιρείας ΤΙΤΛΟΣ και τα παραχωρεί στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα (ΚΤΕ), παίρνοντας δανειακά κεφάλαια.
2009 (Οκτώβριος): Έρχεται στην Ελλάδα κλιμάκιο αξιωματούχων της Goldman Sachs και προτείνει τη χρήση ενός νέου χρηματιστηριακού «προϊόντος» για την κάλυψη των αναγκών της χώρας για το 2009 και 2010. Η πρόταση δεν βρήκε ανταπόκριση.
Λίγες μέρες αργότερα: ο οίκος Fitch υποβαθμίζει την Ελλάδα, από Α σε Α-. Σημειώνεται πτώση της μετοχής της ΕΤΕ στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.
Λίγες μέρες αργότερα: ο οίκος Fitch υποβαθμίζει την Ελλάδα, από Α σε Α-. Σημειώνεται πτώση της μετοχής της ΕΤΕ στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.
2009 (αρχές Νοεμβρίου): Έρχεται στην Ελλάδα δεύτερο κλιμάκιο αξιωματούχων της Goldman Sachs για να μεταπείσει τους Έλληνες ιθύνοντες.
● Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων:
Στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.: οι τιμές της μετοχής της ΕΤΕ αυξάνονται. Στο Χρηματιστήριο Αθηνών: σημειώνεται άνοδος, και
oι πιέσεις στην αγορά ομολόγων και CDS σταματούν.
Στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.: οι τιμές της μετοχής της ΕΤΕ αυξάνονται. Στο Χρηματιστήριο Αθηνών: σημειώνεται άνοδος, και
oι πιέσεις στην αγορά ομολόγων και CDS σταματούν.
● Μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων,
Στο Χρηματιστήριο Ν.Υ.:
Στο Χρηματιστήριο Ν.Υ.:
(α) Σημειώνονται αθρόες πωλήσεις μετοχών της Εθνικής και στο ΧΑ μετοχών όλου του τραπεζικού τομέα, Εθνική, Alpha, Eurobank, κ.α.
(β) Οι τιμές των ελληνικών ομολόγων πέφτουν.
(γ) Τα επιτόκια δανεισμού αυξάνονται.
2009 (12 Δεκεμβρίου): Ο οίκος Fitch ανακοινώνει νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας (στην κατηγορία ΒΒΒ+), πετώντας την έξω από την αγορά ομολόγων.
2009 (μέσα Δεκεμβρίου): Οι οίκοι Moody’s και S&P μπαίνουν στο παιχνίδι, υποβαθμίζουν κι αυτοί την Ελλάδα, προκαλώντας γενικό ξεπούλημα των ομολόγων της και απογείωση του κόστους δανεισμού της.
2010 (Απρίλιος): Ο οίκος Fitch υποβαθμίζει ξανά την Ελλάδα (σε ΒΒΒ-) σηματοδοτώντας και τυπικά την χρηματοπιστωτική πτώχευση της Ελλάδας και εκεί αρχίζει να γίνεται ορατό στους Ελληνες το δράμα που θα ζήσουν.
Ποιοι είναι όμως πίσω από τις αοριστολογίες των δημοσιογράφων που αποκαλούν τον εχθρό μας ως … αγορές;
2009 (μέσα Δεκεμβρίου): Οι οίκοι Moody’s και S&P μπαίνουν στο παιχνίδι, υποβαθμίζουν κι αυτοί την Ελλάδα, προκαλώντας γενικό ξεπούλημα των ομολόγων της και απογείωση του κόστους δανεισμού της.
2010 (Απρίλιος): Ο οίκος Fitch υποβαθμίζει ξανά την Ελλάδα (σε ΒΒΒ-) σηματοδοτώντας και τυπικά την χρηματοπιστωτική πτώχευση της Ελλάδας και εκεί αρχίζει να γίνεται ορατό στους Ελληνες το δράμα που θα ζήσουν.
Ποιοι είναι όμως πίσω από τις αοριστολογίες των δημοσιογράφων που αποκαλούν τον εχθρό μας ως … αγορές;
ΤΟ WHO IS WHO ΤΩΝ ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
NEUBERGER BERMAN
▪ Έχει θέσεις στην Τράπεζα Ελλάδας, Εθνική, Eurobank Ergasias, Εμπορική
▪ Είναι ο 1ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
▪ Είναι ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και μεγαλομέτοχος στη Goldman Sachs
▪ Είναι ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και μεγαλομέτοχος στον οίκο πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch
▪ Είναι ο 1ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
▪ Είναι ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και μεγαλομέτοχος στη Goldman Sachs
▪ Είναι ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και μεγαλομέτοχος στον οίκο πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch
BLACKROCK, HNΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
▪ Έχει θέσεις στην Τράπεζα Ελλάδας, Εθνική, Eurobank Ergasias, Εμπορική
▪ Είναι ο 2ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
▪ Είναι μεγαλομέτοχος στη Goldman Sachs
▪ Είναι μεγαλομέτοχος στους οίκους Moody’s και S & P
▪ Είναι ο 2ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
▪ Είναι μεγαλομέτοχος στη Goldman Sachs
▪ Είναι μεγαλομέτοχος στους οίκους Moody’s και S & P
NEUBERGER BERMAN
Κανείς σήμερα δεν θυμάται ότι η NEUBERGER BERMAN είναι μία από τις εταιρίες που πρωτοστάτησαν στην επίθεση και στην πτώση του Χρηματιστηρίου Αθηνών, πουλώντας μέσα στο τελευταίο τρίμηνο του 2009, (κρατηθείτε) 1.700.000 μετοχές της Εθνικής Τράπεζας.
Ιδρύθηκε από μέλος της οικογένειας Ρόθτσάιλντ, της μεγαλύτερης τραπεζικής δυναστείας του κόσμου, που δανείζει τη χώρα μας από το 1823 !!!
Ιδρύθηκε από μέλος της οικογένειας Ρόθτσάιλντ, της μεγαλύτερης τραπεζικής δυναστείας του κόσμου, που δανείζει τη χώρα μας από το 1823 !!!
Ο νυν πρόεδρος της Neuberger Berman ήταν:
● Πρώην πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της αμαρτωλής Lehman Brothers που αποτέλεσε ένα άλλο πείραμα των διεθνών τοκογλύφων .
● Πρώην συνεταίρος και πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της Goldman Sachs.
● Στενός συγγενής του τέως προέδρου Τζορτζ Μπους.
● Πρώην συνεταίρος και πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της Goldman Sachs.
● Στενός συγγενής του τέως προέδρου Τζορτζ Μπους.
Και φτάνω στο σημείο απ όπου ξεκινήσαμε!
Για να αντιληφθείτε, γιατί ουδείς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, δεν έκανε το παραμικρό όταν στις 3 Μαρτίου 2010, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ κατηγόρησε, τους Τζορτζ Σόρος, Τζον Πόλσον, Στίβεν Κοέν και Ν.Αϊχορν για την επίθεση στο Ευρώ.
Ποιοι είναι αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι που εδώ στην Ελλάδα, όταν έρχεται η στιγμή να πουμε το όνομά τους, κάποιοι δαγκώνουν την γλώσα τους;
Τζόρτζ Σόρος
Διεθνής επενδυτής και μέγας κερδοσκόπος που είχε πρωτοστατήσει στην επίθεση κατά της Στερλίνας.
● Στενότατος συνεργάτης των Ρόθτσάιλντ σε πλήθος επενδυτικών δραστηριοτήτων. Υπάρχουν πάνω από πέντε εταιρίες, στις οποίες μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων εταιρειών του Σόρος ήταν μέλη των Δ.Σ. εταιρειών των Ρόθτσάιλντ , αλλά και αντίστροφα.
● Στο Δ.Σ. της κύριας επενδυτικής εταιρείας του Σόρος που ονομάζεται Quantum Fund, συμμετέχει ο Ρίτσαρντ Κατζ, ο οποίος είναι πρώην πρόεδρος της Rothschild Italia S.p.A. και μέλος της Επιτροπής Εμπορικών Τραπεζών της!
● Ο Τζορτζ Σόρος, και ο τραπεζίτης Τζέϊκομπ Ρόθτσάιλντ είναι συνεταίροι σε εταιρεία επενδύσεων στην Αφρική και ποιον λέτε να έχουν συνέταιρο; Την γνωστή «ανθέλληνα» που όλοι μας την βρίζαμε για όσα έκανε κατά της χώρας μας, τέως υπουργό των ΗΠΑ,Μαντλίν Ολμπράϊτ.
● Στο Δ.Σ. της κύριας επενδυτικής εταιρείας του Σόρος που ονομάζεται Quantum Fund, συμμετέχει ο Ρίτσαρντ Κατζ, ο οποίος είναι πρώην πρόεδρος της Rothschild Italia S.p.A. και μέλος της Επιτροπής Εμπορικών Τραπεζών της!
● Ο Τζορτζ Σόρος, και ο τραπεζίτης Τζέϊκομπ Ρόθτσάιλντ είναι συνεταίροι σε εταιρεία επενδύσεων στην Αφρική και ποιον λέτε να έχουν συνέταιρο; Την γνωστή «ανθέλληνα» που όλοι μας την βρίζαμε για όσα έκανε κατά της χώρας μας, τέως υπουργό των ΗΠΑ,Μαντλίν Ολμπράϊτ.
Τζον Πόλσον
Ο 50ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Διεθνής κερδοσκόπος και διαχειριστής του μεγάλου hedge funds «Paulson & Co». Ο Πόλσον και ο Ναθάνιελ Ρόθτσάιλντ είναι βασικοί μέτοχοι της Rusal, της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής αλουμίνιου στον κόσμο.
Στίβεν Κοέν
O 27ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Ο Κοέν μαζί με την Atticus Capital της οικογένειας Ρόθτσάιλντ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος του οίκου δημοπρασιών Sotheby’s (που είναι εισηγμένος στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης).
O 27ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Ο Κοέν μαζί με την Atticus Capital της οικογένειας Ρόθτσάιλντ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος του οίκου δημοπρασιών Sotheby’s (που είναι εισηγμένος στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης).
Ντέιβιντ Αϊνχορν
Διεθνής κερδοσκόπος, διαχειριστής του μεγάλου hedge funds Greenlight Capital, ο οποίος «έβγαλε» 1,7 δισ. δολάρια σορτάροντας τη μετοχή της Lehman Βrothers,
H ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ποιοι είναι αλήθεια αυτοί οι Ρόθτσάιλντ;
● Ελέγχουν το μεγαλύτερο διεθνές δίκτυο εξόρυξης και εμπορίας διαμαντιών, πολύτιμων λίθων και μετάλλων, μέσα από εταιρείες τους όπως η Barick Gold, η Gold Fields, η De Beers, η Rio Tinto, κ.α.
● Είναι από τις μεγαλύτερες οικογένειες της βιομηχανίας πετρελαίου.
● Ο Ναθάνιελ Ρόθτσάιλντ και ο Τζον Πόλσον (50ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο) είναι βασικοί μέτοχοι της Rusal, της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής αλουμίνιου στον κόσμο.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΑΪΛΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
● Ήταν από τους πρώτους δανειστές της Ελλάδας. Τα δάνεια από τους Ρόθτσάιλντ ήταν τα πρώτα και από τα μεγαλύτερα που έλαβε η Ελλάδα το 1823. Από τότε μας δανείζουν και ρουφούν το αίμα των Ελλήνων!
● Ήταν οι δημιουργοί του σύγχρονου τραπεζικού και νομισματικού συστήματος της Ελλάδας.
● Ήταν βασικοί χρηματοδότες, συνιδρυτές και μεγαλομέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (ΕΤΕ).
● Εξέδιδαν δάνεια για τη δημιουργία έργων υποδομής και δανειοδότησαν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες. Έχοντας το νομισματικό έλεγχο και τον έλεγχο της παραγωγής χρήματος στην Ελλάδα, έπαιξαν σε βάθος χρόνου και στα δυο επίπεδα.
● Παρέμειναν βασικοί μέτοχοι της ΕΤΕ μέσω πολλών εταιρειών (όπως Neuberger Berman).
● Είναι μεγαλομέτοχοι της Τράπεζας της Ελλάδας , η οποία πήρε τον ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας από την Εθνική Τράπεζα, και μόνο κατ όνομα είναι… Ελληνική αφού μόνο ένα μικρό μέρος των κεφαλαίων της είναι Ελληνικό.
● Η N. M. Rothschild & Sons ήταν μέχρι πρόσφατα σύμβουλος του Ελληνικού Κράτους για ιδιωτικοποιήσεις , όπως της ΔΕΗ και της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου και σύμβουλος δεκάδων τραπεζών και εταιρειών στην Ελλάδα όπως η Cosmote, ΕΛΠΕ, Τράπεζα Εγνατία, Γενική Τράπεζα, Μυτιληναίος, Eurobank, και ένα σωρό άλλες.
Ο σκοτεινός κύριος Ακερμαν
Πολλές φορές, θα ακούσετε στις «ειδήσεις» για τον σκοτεινό ρόλο του κυρίου Τζόζεφ Ακερμαν, ο οποίος είναι διοικητής της Deutsche Bank ! Κανείς δεν λέει όμως, τι ακριβώς δουλειά κάνει ο Ακερμαν και πως σχετίζεται με τα προηγούμενα κοράκια των «αόρατων» κατά τα άλλα αγορών! Και που να δείτε, τι έκανε η Ελλάδα για να επιβραβεύσει τον φοβερό και τρομερό ρόλο του!
Ο Τζόσεφ Ακερμαν είναι:
▪ Διοικητής της Deutsche Bank . Γνωρίζετε ότι η D.B. είναι σύμβουλος του γερμανικού κράτους για τη διαχείριση της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής χρηματιστηριακής κρίσης;
▪ Είναι υψηλόβαθμο στέλεχος της Siemens από το 2003 και Β’ αναπληρωτής πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της Siemens σήμερα. Μήπως καταλάβατε τώρα γιατί έκλεισε η υπόθεση με τα 200 ψωρο-εκατομμύρια που προσέφεραν, ενώ οι μίζες ήταν δις;
▪ Μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της Vodafone !!!
▪ Μη-εκτελεστικός διευθυντής της Royal Dutch Shell, πετρελαϊκής εταιρείας συμφερόντων Ρόθτσάιλντ. Καταλάβατε τώρα γιατί μόλις έβγαλε πετρέλαιο η Κύπρος, πήγε η Shell στα Κατεχόμενα να κάνει το ίδιο; Καταλάβατε τώρα γιατί φωνάζει όλος ο πλανήτης «Ελληνες χαράξτε ΑΟΖ», κι εμείς δεν το κάνουμε; Καταλάβατε μήπως γιατί στις αρχές του 2009, SHELL και BP πούλησαν τα πρατήρια τους στην ΕΛΛΑΔΑ;;; Όχι απλά γιατί γνώριζαν για την κρίση αλλά γιατί την είχαν σχεδιάσει οι ίδιοι!!!
▪ Αντιπρόεδρος της ασφαλιστικής εταιρείας Zurich Financial Services (η οποία, μεταξύ άλλων, παρέχει ασφαλιστικά προϊόντα για την προστασία από το πιστωτικό και το πολιτικό ρίσκο). Μήπως καταλάβατε τώρα γιατί ξεκίνησα την περιγραφή μου με τον ρόλο του εργαλείου που ονομάζεται CDS;
Πρόκειται για ένα άτομο με αρκετές δεκάδες ρόλους, και είναι ν απορεί κανείς πως καταφέρνει να εργάζεται με επιτυχία σε τόσες πολλές δύσκολες θέσεις! Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι το μόνο που κάνει είναι η υπογραφή του σε κάποιες αποφάσεις που άλλοι σχεδιάζουν κι αυτός εκτελεί!
Οσο για εμάς; Εμείς οι Ελληνες λοιπόν, λίγο πριν ξεκινήσει «φανερά» η κρίση, αντί για να τον απελάσουμε από τη χώρα τον βραβεύσαμε κι από πάνω! Ετσι τον Σεπτέμβριο του 2009 ο κ. Τζότζεφ Ακερμαν αναγορεύεται … επίτιμος διδάκτορας στο Τμήμα Διεθνών Οικονομικών και Ανάπτυξης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης!!!
Ετσι λειτουργεί το σύστημα εδώ στην Ελλάδα!
Βραβεύουμε τους νεκροθάφτες της χώρας μας !
Αν πάλι δεν μπορούμε να τους βραβεύσουμε, τότε τους καθιστούμε ισότιμους συνομιλητές με τους Πρωθυπουργούς μας! Όπως τον κ. Τ.Σόρος για παράδειγμα, του οποίου τα γεύματα με τον ΤΕΩΣ Πρωθυπουργό Γ.Παπανδρέου, τα πληρώσαμε χρυσάφι!!!
Την επόμενη φορά που θα ακούσετε λοιπόν για «αγορές» και «τοκογλύφους» και «οικονομικούς δολοφόνους» θα ξέρετε!
Βάλτε αυτό το άρθρο στα «αγαπημένα» του υπολογιστή σας, γιατί θα σας χρειαστεί άπειρες φορές, όταν κάποιοι, θα εξακολουθούν να προκαλούν συσκότιση στον λαό, με αόριστες αναφορές, φτάνοντας στο σημείο τον Ελληνα πολίτη να αναρωτιέται «ΜΑ ΠΟΙΟΣ είναι ο ΕΧΘΡΟΣ»
Τώρα , γνωρίζετε τον εχθρό! Τουλάχιστον, γνωρίζετε τον εχθρό εκτός των τειχών!
Για τους υπόλοιπους, τους εντός, έχουμε καιρό να ασχοληθούμε!!!
—-
—-
Πηγές:
Τα στοιχεία για την συμμετοχή των πολυεθνικών στην Ελληνική οικονομία είναι από το βιβλίο του Πάνου Παναγιώτου: “Ελληνική Κρίση: Περίεργες συμπτώσεις”, εκδόσεις Λιβάνη, το οποίο αξίζει να το διαβάσε
Τα στοιχεία για την συμμετοχή των πολυεθνικών στην Ελληνική οικονομία είναι από το βιβλίο του Πάνου Παναγιώτου: “Ελληνική Κρίση: Περίεργες συμπτώσεις”, εκδόσεις Λιβάνη, το οποίο αξίζει να το διαβάσε
10.000 ευρώ για ένα σήμα της... συμφοράς!
Κάθε υπουργός και ένα σήμα, τρέμω τον ανασχηματισμό...
Αυτό ήταν το σχόλιο φίλου στο facebook, που ανήρτησε την ακόλουθη φωτογραφία με το σήμα του οποίου ο σχεδιασμός κόστισε 10.000 ευρώ!
Έτσι κοστολογείται το να βάλει κάποιος μια κοινή γραμματοσειρά σε ένα γαλάζιο φόντο, χωρίς να προσέξει καν το kerning (το αρχικό G είναι απομακρυσμένο από το R, λες και έχουν τσακωθεί).
Έτσι κοστολογείται η εικαστική ατέλεια να μην υπάρχει καν περασιά, δεδομένου ότι εκείνο το... αναρχικό "ALL TIME CLASSIC" κάθεται έτσι στην τύχη... όπου βρει, χωρίς να στοιχίζεται με το "GREECE"!
Ξενηλασία μεταναστών
του Κωστή Παπαγιώργη,
Δεν πάει πολύς καιρός που ένας Βρετανός επιτετραμμένος στον ΟΗΕ αποτόλμησε – άνευ ντροπής – να δηλώσει ότι κάποιες χώρες της περιφέρειας θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο ο ντόπιος πληθυσμός τους να αλλοιωθεί αισθητά λόγω του μεταναστευτικού ρεύματος. Ασφαλώς η Ελλάδα θα είναι μια από αυτές τις χώρες. Δεν παρατηρούμε μόνο διαρκή και εσπευσμένη διαρροή νέων που αναζητούν καλύτερη ζωή στο εξωτερικό και εξασφαλισμένη εργασία επιπλέον το κύμα φυγής ισοσταθμίζεται με ένα παράταιρο όσο και παράνομο κύμα εισόδου ξένων εργατών που είναι αχαρακτήριστοι και ως εκ τούτου επικίνδυνοι. Άλλωστε δεν πρόκειται για κάποια μεταναστευτική όξυνση λόγω πολέμων ή επιδημιών που κόπασαν κατά κάποιο τρόπο. Απεναντίας οι μετανάστες μεταφέρονται μέ κάθε μέσο πρώτα στη συνοριακή γραμμή της Θράκης (που εσχάτως απόκτησε «φράχτη») και βέβαια στις ακτές του Αιγαίου όπου το λαθρεμπόριο μεταξύ Τούρκων και δικών μας λαθρεμπόρων ουδέποτε ατόνησε.
Οι ψυχροί παρατηρητές του φαινομένου έχουν τα συμπεράσματα έτοιμα…
αν η κατάσταση δεν ανασχεθεί, σε μερικά χρόνια ο αριθμός των ξένων μεταναστών θα ξεπερνάει τα δύο εκατομμύρια, οπότε πάσα παρέμβαση των αρχών θα είναι ανίσχυρη. Η τυπική αυτοϋπεράσπιση του μετανάστη είναι σαφής : «Αν δεν θέλετε να ζήσω μαζί σας, αφήστε με να πάω σε μια καλή ξένη χώρα. Όποια κι αν είναι αυτή. Δεν μπορώ να γυρίσω στην πατρίδα μου. Εκεί έχει ξεσπάσει πόλεμος. Εδώ ήρθα για να ζήσω». Ποιος να του εξηγήσει τα περί Δουβλίνου 2 και την απαγόρευση μετανάστευσης από τις χώρες υποδοχής προς την Ευρώπη;
Το αλλόκοτο όσο και απειλητικό φαινόμενο έχει λάβει νοσηρές κοινωνικές διαστάσεις : ο ασιάτης με το καρότσι όπου μαζεύει σίδερα και χαρτιά έχει αποβεί πλέον συνηθισμένη φιγούρα. Προφανώς αυτό το κυνήγι των μετάλλων δεν είναι δουλειά, αλλά ταπεινωτική απασχόληση που αποδίδει ένα κομμάτι ψωμί. Επιπλέον έχουμε τα διαμερίσματα όπου ζουν σε άθλιες συνθήκες πολυάριθμοι λαθρομετανάστες άνευ διαβατηρίου. Από τη μεριά των μεταναστών υπήρχε (δεν ξέρουμε αν υπάρχει ακόμη) η ψευδαίσθηση ότι αργά ή γρήγορα θα δοθούν τα απαραίτητα χαρτιά και οι σφραγίδες για την προώθηση στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Σήμερα πάντως η Ελλάδα θεωρείται χώρα υποδοχής αλλά ουδόλως χώρα προώθησης. Χρόνια τώρα δεν είδαμε ούτε μάθαμε για κάποιο εμπάργκο ξένων και εγχρώμων που κούνησαν μαντήλι στους Ελληνες «δυνάστες» τους. Άρα τα πεζοδρόμια θα καλύπτονται εσαεί από τσάντες, εσώρουχα, παιχνίδια, διακοσμητικά αφρικανικής προέλευσης, μεγεθυντικούς φακούς και άπειρα άλλα αντικείμενα;
Οι Σχολές προβληματισμού επί του θέματος είναι αρκετές : η Αριστερά τάσσεται αναφανδόν υπέρ των μεταναστών θεω ρώντας τους ανύποπτα θύματα. Η κυβέρνηση πασχίζει να δείχνει ένα πρόσωπο συγκρατημένης συμπάθειας που ουσιαστικά αποκλείει τις μεγάλες αποφάσεις. Ο πολύ κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να νιώθει οτι απειλείται, όταν μάλιστα φάνηκαν τα πρώτα κρούσματα εγκληματικών επιθέσεων. Οσο για την «Χρυσή Αυγή» υψώνει το λάβαρο της αδιαλλαξίας καθότι κάποιος θά πρέπει να το υψώσει κι αυτό.
Αν δεχθούμε ότι οι μετανάστες είναι δύσκολο να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και ακόμα πιο δύσκολο να γίνουν Ευρωπαίοι εν μια νυκτί, τότε τα δεδομένα του προβλήματος περιπλέκονται. Κυρίως διότι η Τουρκία είναι ανοιχτή «είσοδος» οπότε ποτέ δεν ξέρουμε τον αριθμό αυτών που περνούν τα σύνορα. Η αλυσίδα αυτού του ιδιότυπου δουλεμπορίου ξεκινά από τις μακρινές τους πατρίδες (Πακιστάν, Αφγανιστάν, Αφρική κλπ) και καταλήγει στον Σταθμό Λαρίσης και στην Ομόνοια (την οποία προφέρουν σαν να είναι φιλική περιοχή). Όσο για τα κέντρα κράτησης όπου ο χρόνος είναι μακρύς και ο χώρος αφιλόξενος, ευνόητο είναι να σημειώνονται αγριότητες εξευτελισμοί, ωμότητες, ξυλοδαρμοί, ταπεινώσεις από τους φρουρούς που τους απαγορεύουν ακόμη και να προσευχηθούν. Όσο για την έλλειψη νεκροταφείου δεν χρειάζονται σχόλια…
Χάσμα γενεών και τάξεων στο Διαδίκτυο
Ελλειψη εμπιστοσύνης στις ηλεκτρονικές συναλλαγές και φόβο για την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων καταγράφει ο ΙΟΒΕ
Του Ματθαίου Τσιμιτάκη
Πιο αργούς ρυθμούς διείσδυσης του Διαδικτύου σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις σε σχέση με τις χώρες της Ε.Ε., με αρνητικές επιπτώσεις στην προσπάθεια οικονομικής ανάκαμψης, καταγράφει έρευνα του ΙΟΒΕ που παρουσιάστηκε χθες. Η μελέτη, που διενεργήθηκε με την υποστήριξη της Google αλλά και παρουσία στελεχών της διοίκησης, εταιρειών και φορέων, δείχνει ότι τα δομικά ελληνικά προβλήματα που θέτουν εμπόδια στην ανάπτυξη, ήδη από τη δεκαετία του ’90, είναι ακόμα παρόντα ενώ η κρίση μάλλον τα εντείνει.
Το Διαδίκτυο, ήδη από την έναρξή του ως μαζική υπηρεσία κατανάλωσης αλλά και κοινό αγαθό, ανάλογο του ηλεκτρικού ρεύματος ή της τηλεφωνίας, όπως έχει οριστεί από την Ε.Ε., στηρίχθηκε σε τρεις πυλώνες: την εξέλιξη των δικτύων δεδομένων υψηλών ταχυτήτων και συσκευών (υπολογιστές, κινητά, tablet pcs), την ανάπτυξη των ηλεκτρονικών οικονομικών συναλλαγών και του παρεχόμενου περιεχομένου.
Τα στοιχεία που παρουσίασε ο ερευνητής του ΙΟΒΕ, Αγγελος Τσακανίκας, δείχνουν ότι στα δυο τελευταία τουλάχιστον παρουσιάζονται στη χώρα μας σοβαρές καθυστερήσεις. Συγκεκριμένα τα προβλήματα είναι:
-Ελλειψη εμπιστοσύνης του κοινού στις ηλεκτρονικές οικονομικές συναλλαγές.
-Χαμηλή προσφορά υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, η οποία είναι ούτως ή άλλως κακής η μέτριας ποιότητας και πάντως άγνωστη στο ευρύ κοινό.
-Φόβος για την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων των πολιτών και τη χρήση τους.
-Κουλτούρα άρνησης.
«Είναι χαρακτηριστικό πως οι επιχειρήσεις που πραγματοποιούν συναλλαγές προτιμούν την αντικαταβολή, από τις πιστωτικές κάρτες, ενώ στο κομμάτι της ψηφιακής διακυβέρνησης επικρατεί κατακερματισμός των υπηρεσιών και κακός σχεδιασμός» είπε ο ερευνητής.
Ο γ.γ. Εσόδων και Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών, Χάρης Θεοχάρης, επισήμανε ότι τόσο η επέκταση του μέτρου της ηλεκτρονικής υποβολής φορολογικών δηλώσεων όσο και η κατάθεση δικαιολογητικών μέσω Διαδικτύου για το επίδομα θέρμανσης έδειξαν ότι η πολιτεία είναι άτολμη, αφού η ανταπόκριση των πολιτών ξεπέρασε τις προσδοκίες. Προανήγγειλε ακόμη επιτάχυνση προγραμμάτων, όπως το ηλεκτρονικό τιμολόγιο και οι ηλεκτρονικές συναλλαγές εταιρειών με το Δημόσιο, και επέκταση των ελέγχων με ψηφιακά μέσα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
Εκτός της εφαρμογής για smartphones, που ενημερώνει τους καταναλωτές για τη φτηνότερη τιμή βενζίνης ανά την επικράτεια, έχουν αναπτυχθεί ακόμα εφαρμογές για τις τιμές των καταναλωτικών προϊόντων στα σούπερ μάρκετ αλλά και διδάκτρων είπε ο γ.γ. Καταναλωτή, Γιώργος Στεργίου. «Παρακάμπτουμε την αβελτηρία του κράτους και καλούμε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αξιοποιήσουν τα δεδομένα του Δημοσίου για την ανάπτυξη εφαρμογών» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ολοι οι ομιλητές επισήμαναν τα οφέλη από την διεύρυνση της ανοικτής διακυβέρνησης και των ανοικτών δεδομένων της διοίκησης που μπορεί να ωθήσει τη διαφάνεια και τη λογοδοσία, καθώς και την απλοποίηση των γραφειοκρατικών διαδικασιών του Δημοσίου. Εντούτοις η απουσία κάθε αναφοράς στο ψηφιακό χάσμα που αντικατοπτρίζεται στην κουλτούρα άρνησης των Ελλήνων να χρησιμοποιήσουν το Διαδίκτυο, επειδή πιστεύουν ότι «δεν προσθέτει κάτι» ή «απαιτεί ειδικές γνώσεις» ή «δεν αισθάνονται άνετα με τα αγγλικά που κυριαρχούν», δείχνουν ότι η αντιμετώπιση εξακολουθεί να είναι αποσπασματική και δεν δημιουργούν πολλές ελπίδες για το μέλλον.
Σημειώνεται πως οι απόψεις που εκφράστηκαν από τους περισσότερους ομιλητές για οργάνωση των δημόσιων δεδομένων από την αγορά δημιουργούν ανησυχίες για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, αλλά και τον καθολικό χαρακτήρα των δημόσιων ψηφιακών υπηρεσιών.
Η διαφαινόμενη πρόσδεση της κυβέρνησης στο άρμα πολυεθνικών εταιρειών του λογισμικού και των υπολογιστών και η απουσία κεντρικής κυβερνητικής ρύθμισης που θα διαμόρφωνε πλαίσιο σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων και θα διασφάλιζε τα πρότυπα και τις προδιαγραφές ψηφιακών υπηρεσιών της διοίκησης ακολουθεί την πεπατημένη που παραδοσιακά ρίχνει το Δημόσιο βορά σε οργανωμένα συμφέροντα.
Η Ελλάδα της υπερβολής
ICON/ΜΠΑΛΤΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
Η ιστορία της απογραφής του ΙΚΑ δείχνει πως διαψεύστηκαν οι ελπίδες που καλλιέργησαν κάποιοι ότι θα λυνόταν το ασφαλιστικό μόνο με την κατάργηση των παράνομων συντάξεων και όχι με μέτρα ανάσχεσης της μείωσης της απασχόλησης και την πάταξη της εισφοροδιαφυγής.
ICON/ΜΠΑΛΤΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
Η ιστορία της απογραφής του ΙΚΑ δείχνει πως διαψεύστηκαν οι ελπίδες που καλλιέργησαν κάποιοι ότι θα λυνόταν το ασφαλιστικό μόνο με την κατάργηση των παράνομων συντάξεων και όχι με μέτρα ανάσχεσης της μείωσης της απασχόλησης και την πάταξη της εισφοροδιαφυγής.
Η υπερβολή είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας μας και διακρίνει όλους μας. Από τους πολιτικούς μας, όμως, η υπερβολή χρησιμοποιείται για να καλύψουν αδυναμίες της πολιτικής τους και του συστήματος ή για να δώσουν ψεύτικες ελπίδες.
Η υπερβολή είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας μας και διακρίνει όλους μας. Από τους πολιτικούς μας, όμως, η υπερβολή χρησιμοποιείται για να καλύψουν αδυναμίες της πολιτικής τους και του συστήματος ή για να δώσουν ψεύτικες ελπίδες.
Ενα παράδειγμα αποτελεί το φαινόμενο των «μαϊμού» συνταξιούχων. Τα τελευταία χρόνια, που ο κόμπος έφτασε στο χτένι στην προσπάθεια εξεύρεσης πόρων, κάποιοι στα ασφαλιστικά ταμεία σκέφτηκαν «μήπως πληρώνουμε συντάξεις σε πεθαμένους;» και αποφάσισαν να κάνουν απογραφή των συνταξιούχων.
Γίνεται η πρώτη απογραφή και προκύπτει πως πάνω από 100.000 συνταξιούχοι του ΙΚΑ ήταν... φαντάσματα. Αμέσως άρχισαν τα λογύδρια για το πόσα εκατ. ευρώ θα εξοικονομηθούν από τη σπατάλη και από τη λήψη παράνομων συντάξεων από επιτήδειων.
Η ιστορία της απογραφής του ΙΚΑ περιγράφεται αναλυτικά στο Οικονομικό Δελτίο της Τράπεζας της Ελλάδος και δείχνει πως διαψεύστηκαν οι ελπίδες που καλλιέργησαν κάποιοι ότι θα λυνόταν το ασφαλιστικό, μόνο με την κατάργηση των παράνομων συντάξεων και όχι με μέτρα ανάσχεσης της μείωσης της απασχόλησης και την πάταξη της εισφοροδιαφυγής.
Στις 6 Οκτωβρίου 2011, που ανακοίνωσε το ΙΚΑ τα αποτελέσματα της πρώτης απογραφής, διαπιστώθηκε πως «δεν απεγράφησαν 99.131 δικαιούχοι κύριας ή και επικουρικής καθώς και 10.290 δικαιούχοι επικουρικής σύνταξης». Συνολικά ανέφερε πως ο αριθμός των μη απογεγραμμένων είναι 109.421. Στις 25 Νοεμβρίου 2011, το ΙΚΑ σε δελτίο Τύπου με τίτλο «Απογραφή Συνταξιούχων» αναφέρει ότι «μέχρι σήμερα, παραμένουν αναπόγραφοι 20.907 συνταξιούχοι».
Τον Ιανουάριο του 2012 ανακοινώνει πως καταβάλλονται συντάξεις σε περισσότερες των 10.000 περιπτώσεων συνταξιούχων που δεν βρίσκονται στη ζωή. Τον Αύγουστο το 2012, το ΙΚΑ αναφέρει ότι στην απογραφή του 2011 δεν προσήλθαν να απογραφούν 7.500 δικαιούχοι, ενώ προσθέτει πως ταυτοποιήθηκαν έως περίπου 2.500 περιπτώσεις θανόντων συνταξιούχων.
Τέλος, σε έγγραφο που κατατέθηκε στη Βουλή το Σεπτέμβριο του 2012 αναφέρεται ότι στο ΙΚΑ «οι αναπόγραφες συντάξεις είναι 6.600 και περίπου 2.500 αφορούν σε συνταξιούχους που είχαν αποβιώσει και από αυτές έχουν διακοπεί 2.250 συντάξεις λόγω θανάτου των δικαιούχων».
Επίσης, το αρμόδιο υπουργείο διευκρίνισε πως δεν συντρέχουν απαραιτήτως προϋποθέσεις υποβολής μηνυτήριας αναφοράς σε όλες τις περιπτώσεις αναπόγραφων συνταξιούχων λόγω θανάτου, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση που τα ποσά συντάξεων πιστώθηκαν αχρεωστήτως μετά το θάνατο του δικαιούχου και παρέμειναν στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Κοντολογίς, άνθρακες ο θησαυρός.
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ - pkak@naftemporiki.gr
Οι νόμοι του κράτους και το κράτος του νόμου!
Ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για «νομιμότητα»;
Ποιοι είναι αυτοί οι «Ταρτούφοι» που όχι μόνο τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά για δεκαετίες, αναγνωρίζουν τάχα μου το «δίκιο» των κοινωνικών ομάδων που διαμαρτύρονται, που απεργούν, που εξεγείρονται, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή ζητούν την πάταξη των «παρανόμων» (χτες των εργαζόμενων στο Μετρό, σήμερα των αγροτών, προχτές των χαλυβουργών), γιατί, όπως λένε, «διασαλεύουν το νόμο»;
Ποιοι, τελικά, είναι αυτοί που κρύβονται πίσω από τη μάσκα του «οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται» και «οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να τηρούνται»;
*
Ας δούμε:
Υπάρχει νόμος – το ίδιο τους το Σύνταγμα – που λέει ότι οι διεθνείς συμβάσεις της χώρας πρέπει να επικυρώνονται στη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία. Αλλά είναι αυτοί, τα υποδείγματα της νομιμότητας, που επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή πέρασαν το πρώτο Μνημόνιο καταστρατηγώντας τη συνταγματική διάταξη που υπαγορεύει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων για διεθνείς συμβάσεις της χώρας, επιλέγοντας τον βολικό γι’ αυτούς δρόμο της απλής πλειοψηφίας των 151 ψήφων.
Υπάρχει νόμος – το ίδιο τους το Σύνταγμα – που λέει πως εκλέγονται κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί σε αυτή τη χώρα. Αλλά κάποια στιγμή και επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή, μας έβαλαν διορισμένο πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη.
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τη χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, όχι μόνο ληστεύονται τα Ταμεία, αλλά αυτοί που τα ληστεύουν έρχονται από πάνω και κόβουν και τις συντάξεις μιλώντας για τα «φτωχά» Ταμεία που οι ίδιοι φτωχοποίησαν.
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις καταβολή των χρεών τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά αυτοί που δεν τον εφαρμόζουν έρχονται κι από πάνω, με άλλο νόμο, να επιβάλουν αυξήσεις στους φόρους κατά των δημοτών με πρόσχημα ότι τα ταμεία των δήμων πέφτουν έξω. Αλλά πέφτουν έξω γιατί, πολύ απλά, είναι αυτά τα υποδείγματα «νομιμότητας» που δεν καταβάλλουν τις υποχρεώσεις του κράτους προς τους ΟΤΑ.
Υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων των μεγαλόσχημων βιομηχάνων, εφοπλιστών, εργοδοτών. Οχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι… νομιμόφρονες της «λίστας Λαγκάρντ» κάνουν και χαριστικές ρυθμίσεις στους μεγαλομπαταξήδες, την ώρα που με άλλο νόμο απειλούν με κατάσχεση το χρεοκοπημένο λαό για χρέη άνω των 300 ευρώ…
Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις (ντάνες) κατά των καταχρηστικών όρων των τραπεζών εις βάρος των πολιτών. Οχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι κήνσορες της νομιμότητας, αυτοί που αφήνουν το λαό στο έλεος των τραπεζιτών, έχουν ενισχύσει τους τραπεζίτες με πάνω από 200 δισ. ευρώ τα τρία τελευταία χρόνια.
Υπήρξε δικαστική απόφαση που έλεγε «στοπ» στην είσπραξη χαρατσιών από τη ΔΕΗ. Οχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά βγήκε και ο Στουρνάρας για να δηλώσει ότι τη γράφει στα παλιά του τα παπούτσια.
Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος του κράτους»- που λέει ότι η εργασία είναι δικαίωμα για όλους. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά οι ταγοί της νομιμότητας το δικαίωμα στη δουλειά το έχουν αντικαταστήσει με το «δικαίωμα» στην ανεργία.
Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα- που, στα χαρτιά, υπεραμύνεται της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, της εθνικής κυριαρχίας. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός νόμου που η ίδια εκείνη τάξη που διά των κομμάτων της τον ψήφισε, τον χρειάζεται μόνο ως «κουρελόχαρτο».
*
Οι ίδιοι, βέβαια, που είδαμε ποια είναι η σχέση τους με τη νομιμότητα, με τη δική τους την αστική νομιμότητα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνονται μανιασμένοι εκπρόσωποι του νόμου και της επί …τάξης, όταν πρόκειται να επιβάλουν το νόμο της βαρβαρότητας σε όποιον αντιστέκεται.
Παίρνουν, λοιπόν, τη ρομφαία του νόμου και με ύφος στρατοδίκη λένε σε όποιον διαμαρτύρεται:
Αδικο το μνημόνιο – αλλά νόμος!
Αδικο μέτρο το κόψιμο μισθών – αλλά νόμος!
Αδικο μέτρο το κόψιμο συντάξεων – αλλά νόμος!
Αδικο το χαράτσι και οι αυξήσεις στη ΔΕΗ – αλλά νόμος!
Αδικες οι απολύσεις εργαζομένων – αλλά νόμος!
Αδικες και λεόντειες οι συμβάσεις για τα διόδια – αλλά νόμος!
Αδικο το φορολογικό – αλλά νόμος!
Αδικο το «ενιαίο μισθολόγιο – φτωχολόγιο» – αλλά νόμος!
Αδικο το αμοκ φόρων επί των φτωχόσπιτων – αλλά νόμος!
Αδικος ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης – αλλά νόμος!
Αδικος ο κόσμος – αλλά νόμιμος!
Συμπέρασμα πρώτο:
Οι νόμοι τους όχι μόνο είναι ταξικοί, αλλά ταξική είναι και η εφαρμογή (ή η μη εφαρμογή) τους.
Συμπέρασμα δεύτερο:
Δεν υπάρχει εκμεταλλευτική – ταξική κοινωνία, στην οποία οι «από πάνω» να μην αναφωνούν κραδαίνοντας το μαστίγιο στους «από κάτω»: «Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος αλλά νόμος»)!
«Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!», μας λένε αυτοί που όποτε θυμούνται τους νόμους, το κάνουν για να μας πουν, τελικά, το εξής πολύ απλό:
Μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν» καθ’ ότι για τα πάντα μπορούμε να εφαρμόσουμε εναντίον σας εκείνον το νόμο που μας βολεύει!
Αυτή είναι η «λογική» τους περί «νομιμότητας». Η οποία δεν καθορίζεται, φυσικά, από τους νόμους του κράτους, αλλά από κάτι πολύ ανώτερο: Από το κράτος του νόμου! Που σημαίνει ότι το κράτος τους είναι που ψηφίζει, που εφαρμόζει και που ερμηνεύει τους νόμους όπως εκείνο αποφασίζει. Και αποφασίζει όπως συμφέρει εκείνους που ελέγχουν το κράτος.
*
Είναι πρόδηλο, επομένως, ότι τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκουν την ταξική τους αγριότητα, υποκρισία και χρεοκοπία.
Οταν μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, ως μεθοδολογία για την επιβολή -με ισχύ «νόμου»- των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.
Αλλά, απέναντι σε αυτήν τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει
τίποτα πιο νόμιμο,
τίποτα πιο δημοκρατικό,
τίποτα πιο «καθαγιασμένο»
από τη μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους και των νόμων τους.
Συμφωνεί μέχρι και ο Μοντεσκιέ -ο δικός «τους» αστός Μοντεσκιέ- που το έγραψε περίφημα:
«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης», έλεγε…
Ο αργόσυρτος θάνατος της καινοτομίας
Το εξώφυλλο πρόσφατου τεύχους του Economist (12-18 Ιανουαρίου 2013) με τον σκεπτόμενο του Ροντέν να στοχάζεται καθήμενος σε μια σύγχρονη χέστρα, θα μπορούσε να εκληφθεί σαν μια μεταμοντέρνα μετεγγραφή στον 21ο αιώνα του ανάποδου ουρητήρα του Ντυσάμ, εικόνα, που θα παρέπεμπε στην εμφάνιση κάποιου νέου προκλητικού παριζιάνικου ή νεοϋορκέζικου καλλιτεχνικού ρεύματος.
Λάθος, όμως, ανάγνωση. Όπως μαρτυράει η φούσκα πάνω από το κεφάλι του γλυπτού, αυτό που αναρωτιέται ο σκεπτόμενος είναι αν θα υπάρξει ποτέ κάτι τόσο χρήσιμο όσο μια κοινή κοινότατη χέστρα. Μια ενδιαφέρουσα, λοιπόν, εισαγωγή στο θέμα που πραγματεύεται στις μέσα σελίδες και το οποίο δεν είναι άλλο από την φτώχεια της καινοτομίας τις τελευταίες δεκαετίες στο δυτικό κόσμο.
Παρά τη βαβούρα από την πρόσφατη αναζωογόνηση της Silicon Valley, αρκετοί, ακόμα κι ανάμεσα στους ανυπόμονους νέους ενοίκους της, εκφράζουν την άποψη ότι ο ρυθμός των καινοτόμων ανακαλύψεων στην Αμερική εδώ και δεκαετίες ακολουθεί την κατιούσα. Την ίδια άποψη έχει κι ο Peter Thiel, ιδρυτής του PayPal, καθώς κι ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός οικονομολόγων και μηχανικών. Κάποιοι δε, εκφράζουν την άποψη ότι μια από τις αιτίες της πρόσφατης κρίσης μπορεί να εδράζεται και στην μακρόχρονη τεχνολογική στάση.
Με μια πρώτη ματιά τέτοιες σκέψεις φαντάζουν αιρετικές, μιας και οι περισσότεροι βομβαρδιζόμαστε καθημερινά για τα μύρια θαύματα που επιφύλαξε στον πρόσφατο πολιτισμό μας η εξέλιξη και η τεχνολογική πρόοδος. Τίποτε πιο μακριά απ’ αυτό. Τίποτε πιο μακριά απ’ την πραγματικότητα των αριθμών και της αδιαμεσολάβητης εμπειρίας. Παρ’ όλες τις επίπεδες οθόνες, τα λεπτά σαν τσιγαρόχαρτα τηλέφωνα και το σαματά της ευρυζωνικότητας, πάρτε το χαμπάρι: ο κόσμος στέρεψε από ιδέες!
Με μια πρώτη ματιά τέτοιες σκέψεις φαντάζουν αιρετικές, μιας και οι περισσότεροι βομβαρδιζόμαστε καθημερινά για τα μύρια θαύματα που επιφύλαξε στον πρόσφατο πολιτισμό μας η εξέλιξη και η τεχνολογική πρόοδος. Τίποτε πιο μακριά απ’ αυτό. Τίποτε πιο μακριά απ’ την πραγματικότητα των αριθμών και της αδιαμεσολάβητης εμπειρίας. Παρ’ όλες τις επίπεδες οθόνες, τα λεπτά σαν τσιγαρόχαρτα τηλέφωνα και το σαματά της ευρυζωνικότητας, πάρτε το χαμπάρι: ο κόσμος στέρεψε από ιδέες!
Αν εξετάσει κανείς τη χρονική εξέλιξη των κερδών στον κλάδο της μεταποίησης στην Αμερική, διαπιστώνει ότι από το 1970 και μετά η καμπύλη παραμένει σχεδόν οριζόντια. Σύμφωνα με τον Economist για το φαινόμενο αυτό υπάρχουν τρεις ερμηνείες, οι οποίες στο σύνολό τους δεν είναι άσχετες με το φρενάρισμα της τεχνολογικής εξέλιξης.
Η πρώτη ερμηνεία έχει να κάνει με την αλληλεπίδραση ανάμεσα στον «εκτατικό» και «εντατικό» τρόπο ανάπτυξης. Ο δυτικός κόσμος, ό,τι είχε να πάρει από τον πρώτο, με την προσθήκη περισσότερης εργασίας, κεφαλαίου και πρώτων υλών, το πήρε. Το επιπλέον, το οποίο παρέχει μόνο η «εντατική» ανάπτυξη, και η οποία πυροδοτείται από το τεχνολογικό πλεονέκτημα, όπως δείχνουν τα στοιχεία, είτε είναι πενιχρό, είτε δεν μπορεί πλέον να αποσπασθεί.
Όλον τον 19ο αιώνα η παραγωγικότητα στη Βρετανία αυξανόταν συστηματικά, κατά 1% το χρόνο. Αντίστοιχα στην Αμερική, μέχρι το μέσον του 20ου, η αύξηση βρισκόταν στο 2.5% ετησίως. Από το 1970 όμως και μετά αρχίζει να φλερτάρει με ρυθμούς κάτω του 2%, ενώ στη δεκαετία του 2000, η πτώση είναι δραματική, κάτω του 1%.
Ο Robert Gordon, οικονομολόγος στο πανεπιστήμιο Northwestern των ΗΠΑ θεωρεί ότι οι δυο προηγούμενοι αιώνες έδωσαν ένα μεγάλο κύμα ανακαλύψεων, το οποίο πλέον έχει σβήσει, κι ότι τώρα επιστρέφουμε σ’ ένα καθεστώς όπου η ανάπτυξη θα πορεύεται, όπως και παλιά, με τρόπο «εκτατικό». Αν το καλοσκεφτείς, συνεχίζει ο Gordon, οι θεμελιακές καινοτομίες, όπως η ικανότητα να χρησιμοποιείς ενέργεια σε μεγάλη κλίμακα, να μετακινείσαι από το σημείο Α στο Β, να ζεις σε άνετα σπίτια, και να συνομιλείς με όσους χρειάζεσαι, ήταν ελάχιστες. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά έχουν πραγματοποιηθεί. Το να πάει η ανθρωπότητα σε μια άλλη γενιά, εξ ίσου βασικών ανακαλύψεων, χρειάζεται ακόμα πολύς δρόμος, ο οποίος ούτε ορατός είναι, ούτε εύκολος. Το να μετατρέψεις τα terabytes της γνώσης του γονιδιόματος σε κάποιο ιατρικό όφελος είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ανακαλύψεις τα αντιβιοτικά.
Μια δεύτερη εξήγηση της τεχνολογικής στάσης, είναι ότι παρά τον αυξανόμενο αριθμό των πατεντών, των ερευνητών και των χρημάτων που ξοδεύονται στην έρευνα και την ανάπτυξη, στην πραγματικότητα, τα αποτελέσματα είναι κι εδώ πενιχρά. Για παράδειγμα ένα ερευνητής της δεκαετίας του 1950 στην Αμερική συνέβαλλε 7 φορές περισσότερο στην οικονομία απ’ ότι ένας ομόλογός του, τη δεκαετία του 2000. Αν αφήσουμε απ’ έξω το γεγονός ότι οι περισσότερες πατέντες στερούνται πραγματικής αξίας, μιας και το μόνο που εξυπηρετούν είναι ο εμπλουτισμός των βιογραφικών για μια θέση στην ακαδημαϊκή ιεραρχία, και ότι επιπλέον, οι ερευνητικές εργασίες είναι το ίδιο αυτοαναφορικές όπως και οι πατέντες, τότε μένει ένας άλλος παράγοντας (κατά Economist): το βάρος της γνώσης. Καθώς με τα χρόνια έχουμε φυσιολογικά μεγαλύτερη συσσώρευση γνώσης, ένας νέος επιστήμονας χρειάζεται όλο και περισσότερο χρόνο για να γίνει κύριος του γνωστικού του πεδίου, και να γεννήσει νέες ιδέες. Αν και υπάρχει κάποια βάση, η άποψή μου είναι ότι η εξήγηση αυτή δεν έχει βάρος. Για την αδυναμία ειδικά της έρευνας να παράξει αποτελέσματα ανάλογα με τους πόρους που διατίθενται για το σκοπό αυτό, θ’ ασχοληθούμε σε επόμενο κείμενο.
Η τρίτη εξήγηση βασίζεται σ’ αυτό που ο καθένας προσλαμβάνει εμπειρικά. Ενώ το πέρασμα από τον πάγο και τη σκάφη στις αρχές του αιώνα, στο ψυγείο και το πλυντήριο γύρω στο ‘70 ήταν ένα μεγάλο βήμα, από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει κάτι θεμελιακά διαφορετικό. Ό,τι υπήρχε σε ένα σπιτικό τότε, υπάρχει και σήμερα, 40 χρόνια μετά. Το ίδιο συμβαίνει και με το προσδόκιμο ζωής. Στις αρχές του 20ου αιώνα στην Αμερική ήταν 49 χρόνια, για να αυξηθεί το 1980 στα 74. Από τότε μέχρι σήμερα η αύξηση είναι μόνο κατά 4.7 χρόνια, παρά τα δισεκατομμύρια που δαπανήθηκαν εν τω μεταξύ για τη θεραπεία κοινών ασθενειών, όπως ο καρκίνος και τα καρδιακά νοσήματα.
Αλλά σκεπτικισμός επικρατεί και ως προς την πολυθρυλούμενη επίδραση της πληροφορικής, των υπολογιστών και του ιντερνετ στην αύξηση της παραγωγικότητας. Αν οι υπολογιστές μετρούσαν, τότε το αποτέλεσμά τους θα καθρεφτιζόταν και στους διάφορους δείκτες. Αλλά, δεν καθρεφτίζεται. Παρ’ όλο το Googling και Skypeing, η παραγωγικότητα δεν λέει να σηκώσει κεφάλι.
«Τι κατορθώσαμε;», αναλογίζεται ο Peter Thiel. «Θελήσαμε ιπτάμενα αυτοκίνητα, κι αντί γιαυτό πήραμε 140 χαρακτήρες!».
Αναμφίβολα, ο καπιταλισμός έχει από καιρό περιέλθει σε δεινή θέση, απόδειξη της οποίας είναι και η πρόσφατη οικονομική κρίση. Έχοντας εξαντλήσει τα τεχνολογικά πλεονεκτήματα των προηγούμενων αιώνων, από το ’70 και μετά για να μπορέσει να πάρει παράταση στράφηκε στον κούφιο τομέα των χρηματοπιστωτικών. Ο χρόνος ζωής όμως της πλαστής αυτής αναγέννησης αποδείχτηκε μικρός. Και δικαιολογημένα. Είναι φανερή, ακόμα και στον πλέον αδαή, η αγωνία του να εύρει μια νέα διέξοδο, ένα νέο πεδίο για να βάλει και πάλι μπροστά τις μηχανές της ανάπτυξης, της εκμετάλλευσης και του κέρδους. Γιαυτό και ο παρατηρούμενος παροξυσμός, η επιτακτική επίκληση της καινοτομίας απ’ όλες τις μεριές.
«Μουλάρι, όμως ο Αστραχάν». Όσο και να την επικαλούνται, όσο και να την ψάχνουν, όσο και να προσπαθούν να την εκμαιεύσουν, αυτή δεν φαίνεται να τους κάνει το χατίρι. Ψήγματά της μόνο εμφανίζονται εδώ και κει, άπνοα όμως, κι εφήμερα, με ημερομηνία λήξης στο πρώτο φως της επόμενης ημέρας. Κι όσο αυτή δεν έρχεται, κι όσο ο καπιταλισμός δεν βρίσκει διέξοδο, τόσο θα λυσσομανά και θα τρώει τις σάρκες του και τις δικές μας, βεβαίως, βεβαίως.
«Μουλάρι, όμως ο Αστραχάν». Όσο και να την επικαλούνται, όσο και να την ψάχνουν, όσο και να προσπαθούν να την εκμαιεύσουν, αυτή δεν φαίνεται να τους κάνει το χατίρι. Ψήγματά της μόνο εμφανίζονται εδώ και κει, άπνοα όμως, κι εφήμερα, με ημερομηνία λήξης στο πρώτο φως της επόμενης ημέρας. Κι όσο αυτή δεν έρχεται, κι όσο ο καπιταλισμός δεν βρίσκει διέξοδο, τόσο θα λυσσομανά και θα τρώει τις σάρκες του και τις δικές μας, βεβαίως, βεβαίως.
Μίλτον Φρίντμαν Vs. Καρλ Μαρξ: η απόλυτη (φανταστική) Συνάντηση Κορυφής στο Νταβός
Τι θα έλεγαν οι δύο οικονομιλόγοι για την κρίση, αναλύει ο Guardian
Τί θα έλεγαν ο Αμερικανός θεμελιωτής του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού με τον Γερμσνό ιδρυτή του κομμουνισμού αν συναντιόντουσαν σήμερα στο ίδιο πάνελ ;
Πώς θα έβλεπαν την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση οι πιο διάσημοι οικονομολόγοι του 19ου και του 20ου αιώνα; Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ο Λάρι Έλιοτ, οικονομικός συντάκτης της βρετανικής εφημερίδας Guardian, επιχείρησε να δημιουργήσει ένα φανταστικό πάνελ ανάμεσα σε κορυφαίους του παρελθόντος, με θέμα την κρίση χρέους στην ευρωζώνη και την ΕΕ και συντονίστρια την...διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ.
Τοποθέτησε στο ίδιο τραπέζι του Νταβός τον Γερμανό θεμελιωτή του κομμουνισμού και συγγραφέα του «Κεφαλαίου» Καρλ Μαρξ (1818 - 1883), τον Βρετανό υπέρμαχο της ανάπτυξης με ελεγχόμενο κρατικό παρεμβατισμό Τζον Μέιναρντ Κέινς (1883 - 1946), τον Αμερικανό θιασώτη του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, ιδρυτή της λεγόμενης «Σχολής του Σικάγο» Μίλτον Φρίντμαν (1912 - 2006) και τον Γερμανό οπαδό της ανθρώπινης κλίμακας στην οικονομία και συγγραφέα του «Το μικρό είναι όμορφο», Ερνστ Φρίντριχ Σουμάχερ (1911-1977).
Μίλτον Φρίντμαν εναντίον Καρλ Μαρξ ; Ακριβώς. Ιδού τα αποτελέσματα της χορταστικής «κουβέντας» ανάμεσά τους:
Λαγκάρντ (απευθύνεται στον πρεσβύτερο των ομιλητών, τον Μαρξ): Καρλ, πως βλέπεις την κατάσταση στη Ευρώπη σήμερα;
Μαρξ: Η καπιταλιστική τάξη που συγκεντρώθηκε στο Νταβός πέρασε τις τελευταίες μέρες γκρινιάζοντας για την ανεργία και την έλλειψη ζήτησης για τα προϊόντα της. Αυτό που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν είναι ότι όλα αυτά είναι αναπόφευκτα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Υπάρχει μια τάση για υπερ-επενδύσεις και υπερ-παραγωγή και μια ταυτόχρονη πτώση του κέρδους, την οποία, ως είθισται, οι εργοδότες προσπαθούν να εξισορροπήσουν κόβοντας τους μισθούς και δημιουργώντας μια εφεδρική στρατιά εργαζομένων. Γιαυτό υπάρχουν πάνω από 200 εκατ. άνθρωποι άνεργοι ανα τον κόσμο και μια διαρκής τάση για κοινωνική ανισότητα. Είναι πιθανό το 2013 να είναι καλύτερο από το 2012, αλλά και πάλι θα μιλάμε για μια απλή ανάπαυλα.
Λαγκάρντ: Εκανες μια εξαιρετικά απαισιόδοξη ανάλυση, Καρλ. Οι μισθοί ανεβαίνουν με γρήγορους ρυθμούς σε κάποια μέρη του κόσμου, όπως η Κίνα, αν και συμφωνώ πως η ανισότητα αποτελεί απειλή. Οι δικές μας εκτιμήσεις, του ΔΝΤ, λένε πως όντως η ανισότητα συνδέεται με την οικονομική αστάθεια.
Μαρξ: όντως οι αναδυόμενες αγορές αναπτύσσονται με ταχείς ρυθμούς, αλλά κι αυτοί εν καιρώ θα αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα.
Λαγκάρντ (απευθύνεται στον Κέινς): Μέιναρντ, πιστεύεις ότι η κατάσταση είναι τόσο άσχημη όσο την περιγράφει ο Καρλ;
Κέινς: Όχι, εγώ δεν το πιστεύω. Το πρόβλημα είναι σοβαρό, αλλά λύνεται. Όταν εμείς αντιμετωπίσαμε παρόμοια κρίση, απαντήσαμε με επιθετική χαλαρότητα της νομισματικής μας πολιτικής, μειώνοντας τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα επιτόκια. Στις ΗΠΑ, ο φίλος μου ο πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ, υποστήριξε μια νομοθεσία που θα επέτρεπε την οργάνωση των εργατών σε συνδικάτα και την κερδοφορία για τις επιχειρήσεις. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η διεθνής κοινότητα ίδρυσε το ΔΝΤ προκειμένου να εξισορροπήσει την ανισορροπία των πληρωμών, να αποτρέψει τους νομισματικούς πολέμους που θα ξεκινούσαν λόγω της στρατηγικής «beggar-thy-neighbor» (η «εξαγωγή της κρίσης στον γείτονα») και να ελέγχει τη μετακίνηση του κεφαλαίου. Όμως ξεχάσαμε όλα αυτά τα μαθήματα. Σήμερα η ισορροπία μεταξύ δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής είναι λανθασμένη, οι νομισματικοί πόλεμοι συνεχίζονται και ο οικονομικός τομέας παραμένει χωρίς μεταρρυθμίσεις. Τα οικονομικά δείχνουν κολλημένα στο παρελθόν, λες και οι φυσικοί νόμοι δεν άλλαξαν στο κόσμο απ' την εποχή του Κέπλερ.
Λαγκάρντ (απευθύνεται στον Φρίντμαν): Εσύ, Μίλτον, διαφωνείς με αυτό που λεει ο Μέιναρντ;
Φρίντμαν: σε αντίθεση με τον Μέιναρντ, εγώ δεν θα υποστήριζα μέτρα που θα αύξαναν την διαπραγματευτική ισχύ των συνδικάτων, αλλά σίγουρα θα υποστήριζα αυτό που προσπαθεί να κάνει τωρα ο Μπεν Μπερνάνκι [πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ] με την αμερικανική νομισματική πολιτική και θα προωθούσα, αν μπορούσα, ακόμη πιο δραστικά μέτρα. Όπως για παράδειγμα μια νομισματική πολιτική που θα είχε στόχο την ονομαστική παραγωγή, δηλαδή την αύξηση του οικονομικού μεγέθους που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον πληθωρισμό. Αν η αύξηση αυτή είναι τοσο υψηλή, οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να σκληρύνουν την πολιτική τους. Αν όμως είναι χαμηλή, θα πρέπει να την χαλαρώσουν. Σε ακραίες περιστάσεις, θα επέτρεπα τακτικές που θολώνουν την διάκριση ανάμεσα στη νομισματική και τη δημοσιονομική πολιτική. Εγώ αυτό εννοώ λέγοντας πως θα έπρεπε να «πέσουν λεφτά στην οικονομία από ελικόπτερο».
Λαγκάρντ (δίνει τον λόγο στον Σουμάχερ): Εσύ, Φριτζ, πώς κρίνεις την κατάσταση της οικονομίας σήμερα;
Σουμάχερ: Βλέπω πως υπάρχει μια εμμονή στην ανάπτυξη με κάθε κόστος, παραβλέποντας τις όποιες περιβαλλοντικές ζημίες. Η κλιματική αλλαγή δεν αναφέρθηκε καθόλου εδώ στο Νταβός, ειδικά μετά από μια χρονιά όπως το 2012, όπου σημειώθηκαν πολλά ακραία καιρικά φαινόμενα. Κανείς δεν δείχνει να ασχολείται με την υπερθέρμανση του πλανήτη και η τρέχουσα ύφεση αδιαφορεί ολοένα και περισσότερα για «πράσινες» πολιτικές. Όλα γίνονται στη λογική των «μπίζνες» και του κέρδους: χτίστε δρόμους, μεγαλώστε τα αεροδρόμια, προσπαθήστε να τονώσετε την κατανάλωση αγαθών. Οι σημερινοί επιστήμονες λένε πως οι παγκόσμιες θερμοκρασίες σύντομα θα επιστέψουν σε επιπεδα πολύ ανώτερα αυτών που επικρατούσαν επί Βιομηχανικής Εποχής.
Λαγκάρντ: Μέιναρντ, τι λες για όλα αυτά;
Κέινς: Συμφωνώ απολύτως. Αν ήμουν ο Ρούσβελτ, θα καλούσα για ένα νέο Πράσινο New Deal (η «Νέα Συμφωνία» το 1932). Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς ανάπτυξη, αλλά όπως λεει ο Φριτζ, χρειαζόμαστε επειγόντως μια πιο καθαρή και πιο έξυπνη ανάπτυξη. Γιατί αν συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο, η επόμενη γενιά θα είναι «ψημένη, τσουρουφλισμένη και καμένη».
Σουμάχερ: Ετσι είναι. Δεν θα μπορούσα να το διατυπώσω καλύτερα.