Τα κείμενα της Μαριάννας Τζιαντζή αποτελούν εδώ και δεκαετίες κοσμήματα στον ελληνικό τύπο. Απορώντας πώς δεν έχουν εκδοθεί -έστω κάποια απ’ αυτά- συγκεντρωμένα σε βιβλίο, αναρτούμε εδώ ένα πρόσφατο τέτοιο «διαμαντάκι»
Εδώ και δεκαετίες οι «εκθεσάδες» μαθαίνουν τους μαθητές πώς να γράφουν καλές εκθέσεις στις Πανελλήνιες. Αναρωτιέται όμως κανείς ποιο λυσάρι συμβουλεύονται αρκετοί «επώνυμοι» δημοσιογράφοι που σχολιάζουν με έναν τρομερά ομοιόμορφο τρόπο την επικαιρότητα και νουθετούν, πάλι με έναν πληκτικό και μονότονο τρόπο, τους Έλληνες, αφού τα άρθρα ή τα τηλεοπτικά τους σχόλια ακολουθούν το ίδιο αναγνωρίσιμο μοντέλο των τεσσάρων βημάτων.
Πρώτον, παραθέτουν ένα ακραίο αρνητικό παράδειγμα, π.χ., «στη Ζάκυνθο παίρνουν επίδομα αναπηρίας 700 τυφλοί» ή «είδα έναν αξύριστο Αγανακτισμένο να καίει μια εφημερίδα για να ψήσει μια ρέγκα στο Σύνταγμα, σε απόσταση αναπνοής από τη Μεγάλη Βρετανία. Οι πελάτες του ξενοδοχείου κόντεψαν να λιποθυμήσουν από τη μυρωδιά, ενώ μια σουηδέζα έγκυος γέννησε πρόωρα».
Δεύτερον, ο δημοσιογράφος μαστιγώνει τον αιώνιο Έλληνα ή μάλλον τις νοοτροπίες που καλλιεργήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες: Tο προσωπικό βόλεμα, τον ευδαιμονισμό, τον εξυπναδακισμό, το «δε βαριέσαι», το άρμεγμα του κράτους και της γενναιόδωρης Ευρώπης, την περιφρόνηση στους θεσμούς. Δεν μας φταίει η τρόικα, αλλά το ξερό μας το κεφάλι.
Τρίτο βήμα, οι προειδοποιήσεις: Oι καιροί άλλαξαν, αλίμονο σε όποιον δεν το έχει πάρει χαμπάρι, οι Ευρωπαίοι, το ΔΝΤ, οι επιτηρητές μας κ.λπ. δεν αστειεύονται, τα ψέματα τελειώσανε.
Το τέταρτο μέρος του άρθρου ή της τηλεοπτικής αγόρευσης περιλαμβάνει επικρίσεις, οδηγίες και παραινέσεις προς το λαό, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Συνήθως η κυβέρνηση επικρίνεται για ατολμία, αφού δεν προχωρά με τη δέουσα ταχύτητα και αναλγησία στις αλλαγές «που έχει ανάγκη ο τόπος». Η αντιπολίτευση φταίει γιατί έχει το μυαλό της στις εκλογές, ενώ ο λαός ή μάλλον οι διάφοροι «κλάδοι» ή «συντεχνίες» φταίνε γιατί νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους. Να ωριμάσουμε, να σοβαρευτούμε επιτέλους! Χρειάζεται ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, συναίνεση, κοινή λογική, δηλαδή ό,τι διαθέτουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι αλλά όχι ο απλός λαός.
Η συνταγή αυτή είναι πασπαρτού και, με ελαφρές παραλλαγές, μπορεί να εφαρμοστεί για αγρότες, φαρμακοποιούς, καθηγητές, συνταξιούχους, ναυτεργάτες και γιατρούς, για φυσικές καταστροφές, για κάθε είδους μέτρα και λαϊκές κινητοποιήσεις. Προβλέψιμος και ανέμπνευστος είναι αυτός ο δημοσιογραφικός λόγος που όχι μόνο δεν πείθει, αλλά και πολύ γρήγορα θα παλιώσει.
Οσο πιο σοβαροφανής θέλει να ποζάρει η αντιεπιστημονικότητα τόσο περισσότερο βυθίζεται στην μπαρουφολογία.
Οι φορείς του συγκεκριμένου νομίσματος με τις δυο όψεις, με αφορμή τη συγχώνευση της Eurobank με την Alpha, δίνουν από χτες τα «ρέστα» τους.
*
«Πανηγυρίζουν» - και καλούν και το λαό να «πανηγυρίσει»! - για ένα τυπικό φαινόμενο στον καπιταλισμό: Το φαινόμενο της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, ειδικά σε συνθήκες κρίσης.
Αλλά γιατί το γεγονός ότι κάποιοι κεφαλαιοκράτες γιγαντώνονται έναντι κάποιων άλλων κεφαλαιοκρατών ανταγωνιστών τους, είναι μια εξέλιξη και ένα θέαμα για το οποίο ο λαός πρέπει να «ευφραίνεται»;
***
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα που δεν είναι ελληνικό, αφού και το θέμα δεν είναι ελληνικό, αλλά παγκόσμιο:
1) Τη δεκαετία του '90, οι δέκα μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί στις ΗΠΑ συγκέντρωναν το 10% των συνολικών αποθεμάτων του κλάδου. Το 2008 έφτασαν στο 60%.
2)Σε παγκόσμιο επίπεδο και πριν από την κρίση, το 2006, οι δέκα μεγαλύτερες τράπεζες συγκέντρωναν το 59% των παγκόσμιων τραπεζικών αποθεμάτων. Το 2009 έφτασαν στο 70%.
3)Αμέσως μετά τις εξελίξεις που ακολούθησαν τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, από τις πέντε μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες της Γουόλ Στριτ έμειναν μόνο δύο «αρπακτικά», τα οποία «τρώγοντας» τις υπόλοιπες γιγαντώθηκαν περαιτέρω: Οι Goldman Sachs και Morgan Stanley.
*
Ας απαντήσουν οι «πανηγυριτζήδες»:
Αυτές οι εξελίξεις στον τραπεζικό τομέα των ΗΠΑ σε τι βοήθησαν τον αμερικανικό λαό, που
το 2010, είδε τον αριθμό των φακέλων, που συμπληρώθηκε από τις τράπεζες για να προχωρήσει η διαδικασία κατάσχεσης κατοικιών, να ανέρχεται στα 2,9 εκατομμύρια,
μέσα στο 2009 οι εργαζόμενοι μέτρησαν την απώλεια 7,5 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας,
μέσα στο 2011 πάνω από 50 εκατομμύρια πολίτες επιβιώνουν με κουπόνια σίτισης.
Με δυο λόγια:
Η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση που ακολουθείται σε παγκόσμιο επίπεδο με ραγδαίους ρυθμούς, αποσόβησε ή αντίθετα επέτεινε την κρίση; Η γιγάντωση των τραπεζών απέτρεψε αυτή η κρίση να επιπέσει επί της κεφαλής των λαών; Ακριβώς το αντίθετο!
***
Ας δούμε τι συμβαίνει αντίστοιχα στην Ελλάδα:
Τα καθαρά κέρδη των Eurobank και Αlpha από το 2008 μέχρι τo 2010 (βλέπε το σχετικό πίνακα) δηλαδή μέσα στη δίνη της κρίσης,
αθροιζόμενα φτάνουν τα 2,2 δισ. ευρώ!
*
Ας απαντήσουν οι «πανηγυριτζήδες»:
Αυτή η απίθανη κερδοφορία απέτρεψε το κόψιμο μισθών και συντάξεων του λαού;
Απέτρεψε την ενίσχυση των τραπεζών με ζεστό κρατικό χρήμα, που ξεπερνά στην τριετία τα 110 δισ. ευρώ(!), τη στιγμή που ο λαός λεηλατείται;
Απέτρεψε τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα στην αγορά;
***
Είναι απολύτως προφανές ότι:
*
Πρώτον, οι δυο τράπεζες ενώθηκαν γιατί μέσα από την ένωσή τους και τις άλλες συγχωνεύσεις που προμηνύονται το χρηματιστικό κεφάλαιο επιδιώκει τη θωράκιση και τον πολλαπλασιασμό των δικών του κερδών.
*
Δεύτερον, τα κέρδη αυτά μόνο αφελείς ή «ενσωματωμένοι» ισχυρίζονται ότι «θα μοιραστούν στο λαό» (!) ή ότι θα «ευνοήσουν» τους εργαζόμενους στις τράπεζες που θα βρεθούν απέναντι σε απολύσεις, μειώσεις μισθών και νέα επίθεση στα εργασιακά τους δικαιώματα.
*
Τρίτον, τα κέρδη θα προκύψουν από το γεγονός ότι τα καταχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά και οι βιοπαλαιστές θα έχουν απέναντί τους ένα ακόμα πιο ισχυρό τοκογλύφο, που θα τους πίνει ακόμα πιο αδυσώπητα το αίμα.
*
Εν ολίγοις, ο λαός από αυτήν την ένωση θα έχει ακριβώς το ίδιο «όφελος» που είχε και πριν τους «γάμους» ή τα «αλληλοφαγώματα» μεταξύ των τραπεζιτών. Δηλαδή, τίποτα!
Καταγγελία βόμβα για την Άννα Διαμαντοπούλου κάνει η ΠΑΣΠ Πολυτεχνικής του ΑΠΘ. Καταγγέλλει ότι η υπουργός διόρισε με κρυφές διαδικασίες πρώην γραμματέα της ΠΑΣΠ ΤΕΙ ως σύμβουλο παρά τω υπουργώ, ενώ διόρισε από το παράθυρο ακόμη 150 μέλη της παράταξης…
Στην σοβαρή αυτή καταγγελία που έκανε η ΠΑΣΠ Πολυτεχνικής ΑΠΘ, βγάζοντας τα μαχαίρια και χτυπώντας την Άννα Διαμαντοπούλου, υπογραμμίζεται σε σχετική ανακοίνωση πως «ενώ η υπουργός με κάθε ευκαιρία που της δίνεται κατακεραυνώνει τόσο τις φοιτητικές παρατάξεις και το φοιτητικό κίνημα, διοικεί το υπουργείο της με μεθόδους που εγείρουν πολλές απορίες».
«Φυσικά γνωρίζουμε πως δεν έχουμε την ωριμότητα να κρίνουμε τον τρόπο διοίκησης οποιουδήποτε υπουργείου, αλλά αγωνιζόμενοι καθημερινά σε ένα συνεχώς υποβαθμισμένο περιβάλλον, καταφέραμε να κατανοήσουμε τι σημαίνουν οι λέξεις αδιαφάνεια, αναξιοκρατία, κρατικοδίαιτοι, διορισμένοι».
Ο γραμματέας που έγινε σύμβουλος υπουργού!
Η ΠΑΣΠ Πολυτεχνικής ΑΠΘ καταγγέλλει στην ανακοίνωσή της πως «παρά την αντίθεση της υπουργού για τη συμμετοχή των παρατάξεων στην συνδιοίκηση των πανεπιστημίων, αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός πως στελεχώνει το υπουργεί της με εξέχοντα μέλη της φοιτητικής παράταξης». Στην καταγγελία τονίζεται με νόημα πως «πρώην γραμματέας ΠΑΣΠ ΤΕΙ είναι αυτή τη στιγμή σύμβουλος παρά τω υπουργώ».
150 μπήκαν από το… παράθυρο
«Παράλληλα, το Ινστιτούτο Νεολαίας διοικείται από άτομα που στελέχωσαν την ΠΑΣΠ. Αξίζει να σημειωθεί πως δικαίωμα διορισμού των μελών του ΔΣ του συγκεκριμένου Ινστιτούτου έχει μόνο ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας», αναφέρεται στην καταγγελία.
Όπως τονίζει η ΠΑΣΠ Πολυτεχνικής ΑΠΘ, «τα δυσεξήγητα φαινόμενα συνεχίζουν να συσσωρεύονται στο συγκεκριμένο ίδρυμα».
Πρόσφατα», εξηγείται στην ανακοίνωση, «ανακοινώθηκε η πρόσληψη 150 νέων εργαζομένων για την αναβάθμιση και τη στήριξη της νεανικής επιχειρηματικότητας με διαγωνισμό εκτός ΑΣΕΠ και διαδικασία που μόνο διαφανή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού οι υποψήφιοι διαγωνίστηκαν χωρίς κανέναν έλεγχο, ο καθένας από τον χώρο που επιθυμούσε και προφανώς με τη βοήθεια όπου επιθυμούσε.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως μέσω αυτού του διαγωνισμού προσλήφθηκαν άτομα που υπήρξαν μέλη της ΠΑΣΠ και μάλιστα φιλικά προσκείμενα προς την υπουργό», επισημαίνεται στην ανακοίνωση.
Άραγε τι έχει να πει για αυτές τις σοβαρές καταγγελίες η κ. Άννα Διαμαντοπούλου και πολύ περισσότερο ο πρωθυπουργός, κ. Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος μάλιστα έχει διατελέσει και υπουργός Παιδείας…;
Αν όμως είσαι από αυτούς που το γύρισαν στην οικολογία γιατί είδαν ένα ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΙ ή άκουσαν μια ομιλία του Αλ Γκορ, καλό θα ήταν συνεχίσεις να διαβάζεις παρακάτω.
Είναι το μεγαλύτερο trend της τελευταίας δεκαετίας και βάλε.Trend είπα ε; Κάνε select τη λέξη, πάτα delete και στη θέση του γράψε τη λέξη μπίζνα. Όλα γύρω μας είναι οικολογικά. Το φαγητό μας βιολογικό, τα αυτοκίνητά μας ecosmart, τα ψυγεία μας Ενεργειακής Κατηγορίας Α'. Οι άνθρωποι δεν χωρίζονται πια ανάμεσα σε ένοχους και αθώους, σε αμαρτωλούς και αγίους, σε μαύρους και λευκούς. Χωρίζονται σε οικολόγους και μη.
Κι αν θες να είσαι οικολόγος για την πάρτη σου, οκ πάω πάσο. Γιατί είναι πράγματι ωραίο να προσέχεις το περιβάλλον γύρω σου, μιας και είναι το σπίτι σου. Αν όμως είσαι από αυτούς που το γύρισαν στην οικολογία γιατί είδαν ένα ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΙ ή άκουσαν μια ομιλία του Αλ Γκορ, καλό θα ήταν συνεχίσεις να διαβάζεις παρακάτω.
Climate Gate
Το 2009 αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο ClimateGate, το μεγαλύτερο σκάνδαλο συγκάλυψης που αφορά την οικολογία. Βρέθηκαν email μεταξύ επιστημόνων του ΠανεπιστημίουEastAnglia και της Αμερικανική κυβέρνησης, με τους επιστήμονες να προειδοποιούν τους πολιτικούς ότι υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για την υπερθέρμανση του πλανήτη και τους πολιτικούς να τους αναγκάζουν ουσιαστικά να σιωπήσουν για να μην διακινδυνεύσουν τα κονδύλια που τόσα χρόνια εγκρίνει το Κογκρέσο για ενέργειες κατά της κλιματικής αλλαγής.
Από το 1996 κιόλας υπάρχουν επιστήμονες που προειδοποιούν για το σκάνδαλο της οικολογίας και έπρεπε να περάσουν 14 χρόνια για να βγουν αυτά τα email στη φόρα. Όλα τα emailεδώ: και όποιος έχει όρεξη να διαβάσει περισσότερα για το ClimateGate, ας μπει εδώ.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
Νέες ανακαλύψεις δεν άργησαν να έρθουν μετά το ClimateGate, με τους Αμερικανού να ξεμπροστιάζουν πολύ σύντομα και την πολιτική των «carbonoffsets». Τι ήταν αυτά; Στις ΗΠΑ υπήρχαν εταιρείες οι οποίες εισέπρατταν χρήματα Αμερικανών πολιτών υποσχόμενοι ότι σε κάποια άλλη μεριά του πλανήτη, θα έκαναν κάτι για να σταματήσουν την υπερθέρμανσή του. Ο μέσος Αμερικανός ευθύνεται για την εκπομπή 20 τόνων διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα ετησίως.
Κάποιες εταιρείες λοιπόν έδιναν άφεση στους Αμερικανούς λέγοντας ότι θα εκμηδένιζαν αυτή τη μόλυνση, γλιτώνοντας 20 τόνους σε κάποια άλλη περιοχή του πλανήτη. Στην πραγματικότητα οι περισσότερες εταιρίες χρησιμοποιούσαν τα λεφτά για να χρηματοδοτούν δικά τους έργα ανά τον κόσμο και να θησαυρίζουν. Το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε γρήγορα με την Αμερικανική κοινότητα να γίνεται πιο δύσπιστη απέναντι στους οικολόγους και τους επιστήμονες να αρχίζουν να ανοίγουν τα χαρτιά τους. Περισσότερα καιεδώ!
Ποιος φταίει για την υπερθέρμανση;
Το Δεκέμβρη του 2009, 141 διακεκριμένοι επιστήμονες, μέλη των ερευνητικών ομάδων που συμβουλεύουν την Αμερικανική Κυβέρνηση και τον ΟΗΕ, έστειλαν ανοιχτή επιστολή στον τότε Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, αμφισβητώντας την υπόθεση στην οποία έχει στηριχτεί το οικοδόμημα της οικολογίας, ότι η κλιματική αλλαγή προκαλείται από τον άνθρωπο. Η επιστολή εδώ.
Η κοινή παραδοχή είναι ότι μάλλον η φύση τραβάει το δρόμο της, άσχετα με το τι σκαρφίζεται ο ανθρώπινος νους. Ο πλανήτης περνούσε φάση υπερθέρμανσης το 1920 και το 1950, ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που περνάει τώρα. Πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι η θερμοκρασία του πλανήτη έχει ήδη αρχίσει να μειώνεται σταδιακά. Αν λοιπόν δεν συμφωνούν οι επιστήμονες μεταξύ τους για το αν υπάρχει υπερθέρμανση ή όχι, ποιος θα λύσει σε εμάς την απορία;
Το θέατρο του παραλόγου
Όταν ο πρώην Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Αλ Γκορ, ξεκινούσε την εκστρατεία του για τη σωτηρία του πλανήτη, με το ντοκιμαντέρ «AnInconvenientTruth», δεν φανταζόταν ποια θα ήταν η αντίδραση του απλού κόσμου. Και λέω του απλού κόσμου γιατί και Όσκαρ πήρε και διθυραμβικές κριτικές απέσπασε για το θεάρεστο έργο του.
Ο κόσμος όμως έβλεπε ότι για να προωθήσει το ντοκιμαντέρ και την καμπάνια του, ο Αλ Γκορ έκανε χιλιάδες ταξίδια με το ιδιωτικό του jet, τύπωσε εκατομμύρια αφίσες και κίνησε μια ολόκληρη βιομηχανία, η οποία πρέπει να επιβάρυνε τον πλανήτη με αμέτρητους τόνους διοξειδίου του άνθρακα. Η ταμπέλα του υποκριτή δεν άργησε να εμφανιστεί. Και δεν είναι μόνο ο Αλ Γκορ υποκριτής. Είναι ο Σιράκ, ο Γκορμπατσόφ, ακόμα και ο ίδιος ο ΟΗΕ. Το ξέρεις ότι το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού του ΟΗΕ πηγαίνει στο να αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή στις αναπτυσσόμενες χώρες;
Ο ΟΗΕ ξοδεύει πάνω από 50 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε τέτοιες ενέργειες. Για να τηρηθούν τα όρια μόλυνσης που προέβλεπε η συνθήκη του Κιότο, δημιουργούνται φορείς ανάπτυξης πράσινης ενέργειας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ναι, σε αυτές τις χώρες που οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε, οι δυτικοί πάνε και εγκαθιστούν οικολογικές μονάδες.
Τι ωραίο πλιάτσικο
Η οικολογία πουλάει. Και το κακό είναι ότι δεν πουλάει μόνο σε μεγάλη κλίμακα. Επηρεάζει και το δικό μας πορτοφόλι. Στο όνομα της κλιματικής αλλαγής, η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε τα πράσινα τέλη κυκλοφορίας, που δεν μου επιτρέπουν εμένα τώρα να οδηγώ την αντίκα Σκαραβαίο του 70 που είναι παρκαρισμένος κάτω από το σπίτι μου.
Στο όνομα της υπερθέρμανσης του πλανήτη αγοράζουμε οικολογικές συσκευές και βιολογικά προϊόντα. Στο όνομα του πρωτοκόλλου του Κιότο πηγαίνουμε στις συναυλίες που διοργανώνονται (χωρίς να ζημιώνουν τη φύση ε;) για να μαζέψουν λεφτά κάποιοι τσαρλατάνοι. Η οικολογία έχει καταντήσει το άλλοθι και η προκάλυψη κάθε επένδυσης. Μόνο που όσο σιχαμένη κι αν είναι η παρακάτω γενίκευση, δυστυχώς ισχύει. Κάποιοι θησαυρίζουν από την οικολογία και σίγουρα δεν είσαι εσύ που δηλώνεις οικολόγος.
Η δύναμη της φύσης Το τσουνάμι της Ιαπωνίας απέδειξε περίτρανα ένα πράγμα. Ότι ο άνθρωπος δεν έχει τόση επιβολή και επιρροή όσο νομίζουμε ή καλύτερα... όσο θέλουν να μας κάνουν να νομίζουμε. Ο άνθρωπος είναι αδύναμος και ανίσχυρος μπροστά στη μηχανή της φύσης. Όταν και αν η φύση επιλέξει να σε σβήσει από το χάρτη, έχει τον τρόπο να το κάνει, όπως με τους παγετώνες, τους σεισμούς, τις πλημμύρες και τα τσουνάμι.
Είμαστε τουλάχιστον υπερόπτες αν νομίζουμε ότι αυτός ο πλανήτης εξαρτάται από εμάς. Το να τον καταστρέψουμε με πυρηνικές βόμβες είναι μια άλλη ιστορία. Το να καταφέρουμε όμως να τον καταστρέψουμε επειδή οδηγάμε αυτοκίνητο της προηγούμενης δεκαετίας, είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Όπως είχε πει και ο μεγάλος Αμερικανός κωμικόςGeorgeCarlin “Ο πλανήτης είναι μια χαρά. Οι άνθρωποι είναι κατεστραμμένοι”. Δες το παρακάτω απόσπασμα από έναstand-upcomedy του Carlin, να γελάσεις λίγο γιατί πολύ σε στεναχώρησα (ή και σε εκνεύρισα). Ακόμα και ο πιο σκληροπυρηνικός οικολόγος να είσαι, θα βρεις κάτι να συμφωνήσεις.
* Σχ. ΚΟ: Το συγκεκριμένο βίντεο του (αθυρόστομου) Carlin(πέθανε το 2008) με ελληνικούς υπότιτλους, μπορείτε να το δείτε εδώ.
Τι κρύβει το παρασκήνιο της κόντρας του Ρέππα με τον Ραγκούση
Του Σπύρου Νάννου
Την επόμενη ημέρα της παραίτησης του Χάρη Παμπούκη, είχαμε επισημάνει πως ο φόβος στο Μαξίμου είναι να μην υπάρξει ανάλογη συνέχεια, δηλαδή ακόμη ένα άλλο μέλος του υπουργικού συμβουλίου που θα ανοίξει την πόρτα και θα αναχωρήσει για άλλες Πολιτείες. Και χθες, από το απόγευμα, αυτός ο φόβος ήταν έντονος μετά τη νέα κόντρα του Δημήτρη Ρέππα και τουΓιάννη Ραγκούση για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, παρά το γεγονός πως κύκλοι από τους δύο υπουργούς έλεγαν πως δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Ωστόσο, όλα παραμένουν ρευστά και αυτό το έδειξε ο Ηλίας Μόσιαλος που με εντολή του Γιώργου Παπανδρέου βγήκε και σε ρόλο πυροσβέστη έσβησε τη φωτιά, δείχνοντας και τον πανικό στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ειδικότερα, η νέα κόντρα του Δημήτρη Ρέππα με τον Γιάννη Ραγκούση, έχει δημιουργήσει τριγμούς στο κυβερνών κόμμα και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά εάν κάτι ανάλογο με το χθεσινό επεισόδιο επαναληφθεί και τις επόμενες εβδομάδες, ειδικά π.χ. όταν οι οδηγοί ταξί θα κορυφώσουν τις αντιδράσεις του όταν θα έρθει στη Βουλή προς ψήφιση το σχέδιο νόμου για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
Η κόντρα είναι από τα παλιά και δη μετά τον ανασχηματισμό, όταν ο Ρέππας αναβαθμίστηκε και είναι ο «ισχυρός» πλέον του υπουργικού συμβουλίου και ο Ράγκούσης υποβαθμίστηκε, φεύγοντας παράλληλα και από την προεδρική αυλή. Κυβερνητικά στελέχη έλεγαν στη voria.gr, πως αυτή η κόντρα θα έχει παρενέργειες και συνέχεια, επισημαίνοντας πως κάποιος από τους δύο ίσως ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε ο Χάρης Παμπούκης. Γιατί με τα σημερινά δεδομένα, ο ένας δεν μπορεί απλά να συμβαδίσει πολιτικά με τον άλλον.
Ωστόσο, επισήμαναν πως επικοινωνιακός χειρισμός του θέματος ήταν ερασιεχνικος και αυτό «πληρώνει» σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου. Η κόντρα όμως, έχει «περάσει» και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ με βουλευτή από την Περιφέρεια να επισημαίνει πως «αν δεν μπορούν να τα βρουν οι ίδιοι, πως περιμένουν από εμάς να ψηφίσουμε το νομοσχέδιο»....
Σήμερα, στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, Δημήτρης Ρέππας και Γιάννης Ραγκούσης θα κληθούν να κάτσουν δίπλα – δίπλα. Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τι θα πουν, εάν πουν.
Η υπερψήφιση του νόμου για τη διοικητική μεταρρύθμιση των ΑΕΙ, από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλα ελάσσονα κόμματα πυροδότησε εκ νέου τις συζητήσεις για ευρύτερη συναίνεση, ακόμη και για συγκυβέρνηση. Το θερμό κλίμα και οι εναγκαλισμοί στη Βουλή μεταξύ μελών της κυβέρνησης και βουλευτών της Ν.Δ. ερμηνεύθηκαν σαν προοίμιο συνεργασίας, ανεξάρτητα από το αν γίνουν εκλογές. Μάλιστα κάποιοι αναζητούν ανανέωση αυτής της συναίνεσης στο επόμενο κοινοβουλευτικό ραντεβού, στην ψήφιση του φορολογικού νόμου. Είναι όμως έτσι; Αναμφίβολα, η δραματική κατάσταση της χώρας απαιτεί ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες από τους πολιτικούς σχηματισμούς και από τους πολίτες, για να διασωθεί ό,τι μπορεί και ό,τι πρέπει να διασωθεί - κι αυτό δεν είναι μόνο η οικονομία. Πρωτίστως για να διασωθεί η οικονομία, η οποία τώρα βυθίζεται σε τρομακτική ύφεση, αλλά και για να διασωθούν και η κοινωνική συνοχή και όλες οι κατακτήσεις της μεταπολεμικής δημοκρατικής πολιτείας, από το κράτος πρόνοιας έως τις κατοχυρωμένες ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Μπορούν οι σημερινοί πολιτικοί να σώσουν τη χώρα, οι ίδιοι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα σε ναυάγιο, κατά την παρελθούσα δεκαετία τουλάχιστον; Μπορούν αυτοί οι αδέξιοι, ανεπαρκείς ή και ανίκανοι πολιτικοί, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και αυτοϋπέρβασης, κάποτε και έντιμοι, κάποτε και άτυχοι, πάντως ηττημένοι και παντελώς αποτυχημένοι, μπορούν αυτοί οι ιστορικά μοιραίοι να αλλάξουν μονομιάς και να τρέψουν τη ροή της ιστορίας; Να ξεπλυθούν από αδυναμίες και κρίματα, και διά της μαγικής θαυματουργικής συναινέσεως να μεταβληθούν σε διασώστες και μεταρρυθμιστές; Με ποιο όραμα; Ποια στρατηγική; Ποιο πρόγραμμα; Ποιο παράδειγμα βίου και πράξης; Με ποια απ’ όλα αυτά τα στοιχεία θα απευθυνθούν στον κυρίαρχο λαό, εντός της δημοκρατικής πολιτείας και της συνταγματικής τάξης, και θα του ζητήσουν να υπομείνει θυσίες και πόνους, θα τον εμπνεύσουν και θα τον συνεγείρουν για μια πανεθνική προσπάθεια αναγέννησης; Δεν βλέπουμε δυστυχώς αρκετά πρόσωπα με τέτοια χαρακτηριστικά, τέτοιο ψυχικό σθένος, τέτοια αποδοχή. Φθαρμένα πρόσωπα βλέπουμε στις τηλεοράσεις, ξύλινο λόγο, ιδιοτέλεια, ράκη αλαζονείας· βλέπουμε υπουργούς που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα και εκτόξευσαν τον δανεισμό, υπουργούς που παρέλαβαν μεγάλα προβλήματα και τα άφησαν τεράστια, πολιτικούς που πλούτισαν ακόπως, βουλευτές που ποτέ δεν είχαν το θάρρος της γνώμης τους. Αυτοί θα σώσουν την Ελλάδα; Ο τρώσας και ιάσεται; Αυτούς έχουμε - η απάντηση. Αυτοί μας αξίζουν. Οχι, αυτούς είχαμε ώς τώρα και πέσαμε στον γκρεμό. Χρειαζόμαστε άλλους. Νέες δυνάμεις, άφθαρτα πρόσωπα, άξιους, έντιμους, ηθικούς, με κοινωνικό αποτύπωμα. Και γι’ αυτό απαιτούνται και άλλοι πολίτες. Να γίνουμε άλλοι πολίτες - τέτοιοι που πιστεύουμε ότι αξίζουμε, αν το πιστεύουμε. Για να σωθούμε. Η διάσωση της οικονομίας υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αξεχώριστη από τη διάσωση της πατρίδας και της δημοκρατίας, και από τη διαμόρφωση ενός νέου συλλογικού ήθους. Και οι εκλογικές αναμετρήσεις, όσες χρειαστούν, είναι ένα από τα εργαλεία για την ανάδειξη νέων ηγετών και την ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων. Αυτή θα έπρεπε να είναι η αρχή της συναίνεσης.
Οι χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο από τις δικές μας αποταμιεύσεις, οι οποίες αναζητούν διαρκώς κερδοφόρες τοποθετήσεις έχοντας αυτονομηθεί (κυρίως λόγω της απίστευτης αδυναμίας της Πολιτικής να τις ελέγξει, σε συνδυασμό με το «ετεροβαρές ρίσκο»), απαιτούν καθαρές λύσεις – ενώ δεν πρόκειται να «ηρεμήσουν», εάν δεν το επιτύχουν. Επομένως, όλες οι προσπάθειες των πάσης φύσεως πολιτικών, καθώς επίσης των οργανώσεων τους (κυβερνήσεις, κομισιόν κλπ.), δεν πρόκειται να οδηγήσουν πουθενά – όσο και αν κάθε φορά προσπαθούν να «θολώσουν τα νερά» και να τις κοροϊδέψουν.
Ειδικά όσον αφορά την Ευρωζώνη, οι χρηματαγορές απαιτούν ριζικές αποφάσεις, οι οποίες δεν περιορίζονται στο κοινό νόμισμα – παρά το ότι οι ηγέτες της ένωσης δεν θέλουν να το παραδεχθούν. Αυτό που ζητούν στην πραγματικότητα είναι είτε τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, είτε τη διάλυση της Ευρωζώνης και την επιστροφή όλων των χωρών στα δικά τους εθνικά νομίσματα (ένα μάλλον καταστροφικό σενάριο, ειδικά για την πλεονασματική Γερμανία, η οποία θα χάσει τα τεράστια οφέλη του Ευρώ για τις εξαγωγές της).
Όλες οι ενδιάμεσες καταστάσεις θεωρούνται από τις αγορές απαράδεκτες, αφού είναι απολύτως πεπεισμένες ότι, είναι αδύνατον να διατηρηθεί μία «νομισματική περιοχή», η οποία δεν ολοκληρώνεται με την πολιτική και δημοσιονομική της ένωση – πόσο μάλλον όταν η Ευρωζώνη δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας άριστος νομισματικός χώρος (άρθρο μας).
Οι «ατέρμονες» συζητήσεις λοιπόν, αναφορικά με την αύξηση των χρηματικών διαθεσίμων του Ταμείου Σταθερότητας (EFSF), με την έκδοση Ευρωομολόγων κλπ. δεν πρόκειται να οδηγήσουν πουθενά, ακόμη και αν ευοδωθούν – ενώ θα αποθρασύνουν ακόμη περισσότερο τις αγορές, όπως ήδη τεκμηριώνεται από την απίστευτη απαίτηση τους να χρησιμοποιούνται τα αποθέματα του EFSF (τα οποία προέρχονται απ’ ευθείας από τους Ευρωπαίους φορολογουμένους πολίτες), για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών (οι οποίες φαίνεται ότι είναι σε πολύ άσχημη οικονομική θέση, σύμφωνα με τις πρόσφατες αναφορές της νέας διευθύντριας του ΔΝΤ).
Περαιτέρω, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα ο περιπλανώμενος Ευρωθίασος, η ΕΚΤ αναγκάζεται να αναπληρώνει τις αδυναμίες του, επεμβαίνοντας στις αγορές ομολόγων και αγοράζοντας τα δάνεια των αδύναμων χωρών της Ευρωζώνης – εις βάρος φυσικά της αξιοπιστίας της, αφού κινδυνεύει να θεωρηθεί ως η «BadBank» του ευρωσυστήματος. Οι δυνατότητες της όμως θα εξαντληθούν, όταν αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού της Ισπανίας και της Ιταλίας άνω του 7% – πόσο μάλλον όταν ακολουθήσουν το Βέλγιο και η Γαλλία (η οποία ευρίσκεται σε αρκετά δυσχερή θέση, αφού επιμένει να μην φορολογεί το μεγάλο κεφάλαιο και τους πολυεθνικούς ηγεμόνες).
Προφανώς το γεγονός αυτό είναι γνωστό στις αγορές, οι οποίες κυριολεκτικά παίζουν μαζί της (με την ΕΚΤ), όπως «η γάτα με το ποντίκι» – ενώ η συμπεριφορά της Ιταλίας απέναντι στην ΕΚΤ, όπου φαίνεται να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες της, αφού κατήργησε ήδη τον συμφωνηθέντα «φόρο των πλουσίων», παρά το ότι η ΕΚΤ βοήθησε στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, δεν προϊδεάζει για το καλύτερο (ειδικά επειδή πιθανολογούμε ότι η Ιταλία θα τιμωρηθεί από τις αγορές, οι οποίες αργά ή γρήγορα θα αυξήσουν τα spreads των ομολόγων της).
Όσον αφορά τώρα την Ελλάδα, οι αγορές απαιτούν επίσης καθαρές λύσεις – οι οποίες δυστυχώς δεν τους προσφέρονται ούτε από την Ελληνική κυβέρνηση, ούτε από την Ευρώπη (όταν λέμε Ευρώπη, εννοούμε πλέον τη Γερμανία). Οι συνενώσεις «καταρρακωμένων» τραπεζών, οι καθυστερήσεις στο πρόγραμμα εξυγίανσης ή οι προσπάθειες συμμετοχής των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε μηδαμινές διαγραφές χρέους, οι οποίες απλά μεταθέτουν το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας επαυξημένο στο μέλλον,δεν πείθουν κανέναν.
Αυτό που στην πραγματικότητα επιθυμούν (πιέζουν) οι αγορές είναι, είτεη υιοθέτηση μίας ευρωπαϊκής λύσης, η οποία θα εξασφαλίζει πλήρως τόσο τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους, όσο και την ανάπτυξη της Ελλάδας (για παράδειγμα, διαγραφή χρέους τουλάχιστον 50% και ευρωπαϊκές επενδύσεις επαναβιομηχανοποίησης της), είτε τη χρεοκοπία της – την οποία εμείς ελπίζουμε ότι θα αποφύγουμε τελικά, χωρίς όμως να μπορούμε να το τεκμηριώσουμε, έστω σε κάποιο βαθμό, αντιμέτωποι με την ανεργία, με την ύφεση, με τις χρεοκοπίες των μικρομεσαίων, με τη λεηλασία των επιχειρήσεων μας κλπ.
Οτιδήποτε άλλο ενδιάμεσο θεωρείται από τις αγορές «μη βιώσιμο», εντελώς παράλογο και ανορθόδοξο (κατά την πάγια δική μας θέση, η αποπληρωμή του χρέους σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με το βασικό της ΕΚΤ, σε συνδυασμό με ένα σχέδιο άμεσης επαναβιομηχανοποίησης της Ελλάδας, παράλληλα με την εφαρμογή ενός σταθερού νομικού, επιχειρηματικού και φορολογικού πλαισίου, θα ήταν μία αρκετά βιώσιμη λύση).
Ολοκληρώνοντας η ανατολικογερμανίδα καγκελάριος, η οποία θεωρεί ότι η λύση της Ευρώπης είναι η λιτότητα (σύμφωνα με το παράδειγμα της συνετής νοικοκυράς, η οποία μειώνει τα έξοδα της όταν δεν της φθάνουν τα χρήματα – κατά την άποψη μας όχι λόγω του ότι πιστεύει πως είναι ανάλογα εφαρμόσιμο σε κράτη, αλλά επειδή γνωρίζει την αποστροφή του λαού της απέναντι στις «ακραίες, εξτρεμιστικές λύσεις» – όπως είναι για τους Γερμανούς η πολιτική ένωση της Ευρωζώνης ή η διάλυση της), πολύ δύσκολα θα υποχωρήσει – οπότε η απειλή μίας ανεξέλεγκτης κατάρρευσης της ζώνης του Ευρώ γίνεται όλο και πιο πιθανή. Στα πλαίσια αυτά, εμφανίζονται καθημερινά νέες θεωρίες συνωμοσίας στα γερμανικά ΜΜΕ, μία εκ των οποίων είναι η κατωτέρω:
ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ
Σύμφωνα με τη «συνωμοσιολογική» αυτή θεωρία, την οποία φυσικά αδυνατούμε να αξιολογήσουμε, η Ε.Ε. οφείλει την ίδρυση της στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (CIA). Ο Joshua Paul (Georgetown University), δημοσίευσε το έτος 2000 αμερικανικά μυστικά έγγραφα τα οποία τεκμηριώνουν ότι, η CIA ίδρυσε τη δεκαετία 1950/1960 την κίνηση των οπαδών της ενωμένης Ευρώπης – την οποία χρηματοδότησε και ενίσχυσε με πολλούς, διάφορους τρόπους (κάτι μάλλον φυσιολογικό, λόγω του «ψυχρού πολέμου» και της «κομμουνιστικής απειλής»).
Ο στρατηγός William Donovan και ο διευθυντής της CIA Allen Dulles ήταν μέλη της Αμερικανικής Επιτροπής για μία ενωμένη Ευρώπη (AmericanCommitteeforaUnitedEurope) – η οποία ιδρύθηκε το 1948, με στόχο τη μελλοντική ένωση των ευρωπαϊκών κρατών σε μία και μοναδική, «ευεπηρέαστη» από τις Η.Π.Α. διακρατική ομάδα. Ο ευρωπαίος Robert Schuman, ο «πατέρας» της ΕΕ, ήταν μία από τις σημαντικότερες «μαριονέτες», η οποία εξυπηρετούσε τότε απόλυτα τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. Σύμφωνα δε με τη βρετανική TheTelegraph (άρθρο της από το έτος 2000), ο Schuman αντιμετωπιζόταν από τη CIA σαν ένας καλοπληρωμένος υπάλληλος.
Εν τω μεταξύ, λέγεται πως έχουν «απελευθερωθεί» από τη CIA αρκετά μυστικά έγγραφα από εκείνη την εποχή, τα οποία έχουν αξιολογηθεί από ιστορικούς. Σύμφωνα με κάποια από αυτά, η κίνηση για την ένωση της Ευρώπης χρηματοδοτήθηκε από τα ιδρύματα Ford και Rockefeller, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο πρόεδρος του ιδρύματος Ford και πρώην αξιωματικός των SS Paul Hoffman, έγινε επίσημος αντιπρόεδρος της Αμερικανικής Επιτροπής για μία ενωμένη Ευρώπη.
Ο ίδιος, σε συμφωνία με το ίδρυμα Rockefeller και το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικώνδημιούργησε, ήδη από τη δεκαετία του 1960, τις προϋποθέσεις μίας μελλοντικής Ευρωζώνης – σύμφωνα με ένα μυστικό υπόμνημα του ευρωπαϊκού τμήματος του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών, από τις 11.06.1965, το οποίο στάλθηκε στον τότε αντιπρόεδρο της ΕΟΚ Robert Marjolin. Στο έγγραφο αυτό υπήρχε η εντολή να τηρηθεί η μυστικότητα των σχεδίων απέναντι στην κοινή γνώμη, έως ότου δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, οι οποίες θα εμφάνιζαν σαν μονόδρομο τις συγκεκριμένες διαδικασίες.
Με βάση τα έγγραφα αυτά, η Ευρώπη θα έπρεπε να «οικοδομηθεί», κάτω από την «υπόγεια» ηγεσία των Η.Π.Α. με τέτοιον τρόπο, έτσι ώστε να αποτελεί αγορά διάθεσης αμερικανικών προϊόντων και επέκτασης των πολυεθνικών σε καλές εποχές – ενώ να μπορεί να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή, εάν οι συνθήκες το απαιτούσαν (εάν η Ελλάδα αποτελεί, κάτι που φυσικά δεν πιστεύουμε, το Δούρειο Ίππο ενός τέτοιου ενδεχομένου εγχειρήματος, θα φανεί στο μέλλον).
Κλείνοντας, αρκετά ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι, ο χρυσός των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών «φυλασσόταν» έκτοτε υποχρεωτικά στις Η.Π.Α. – με τη δικαιολογία ότι θα διευκόλυνε έτσι τις συναλλαγές στη Wall Street. Επίσης το ότι σήμερα, ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης των Η.Π.Α.A.Greenspan αναμένει την διάλυση της Ευρωζώνης - όπως και η παράδοξη μείωση των επιτοκίων των ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου, παρά την υποτίμηση της S&P ή την τεράστια κρίση χρέους (και όχι μόνο) της υπερδύναμης.
Αν και υποθέτουμε ότι η παραπάνω «θεωρία συνωμοσίας» είναι γνωστή στους περισσότερους Έλληνες, θεωρήσαμε σκόπιμο να την αναφέρουμε, επειδή γίνεται σήμερα «χρήση» της από κάποια γερμανικά ΜΜΕ – τα οποία ενδεχομένως εξυπηρετούν κάποιους σκοπούς, τους οποίους εμείς αδυνατούμε να εντοπίσουμε. Γνωρίζοντας όμως ότι, το κύριο χαρακτηριστικό των Γερμανών Πολιτών είναι η ανασφάλεια (όπως αποδεικνύεται από την «μανιώδη» στροφή τους προς το χρυσό), έχουμε την άποψη ότι με τον τρόπο αυτό επιχειρείται, μεταξύ άλλων, η εχθρική αντιμετώπιση του Ευρώ από την κοινή γνώμη, η οποία θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει στην ολοκληρωτική διάλυση της Ευρωζώνης.
της Μαριάννας Τζιαντζή
