Όμηροι των Αγανακτισμένων οι βουλευτές στο Σύνταγμα - Βίντεο την ώρα που φυγαδεύονταν οι πολιτικοί

ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΦΥΓΑΔΕΥΤΗΚΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ






 


http://www.newsit.gr/

Video απ' τον εγκλωβισμό και τις αποδοκιμασίες των βουλευτών

 





http://www.newsit.gr/

Μήπως ήρθε η ώρα για τα ελικόπτερα;; - Ανεπιβεβαίωτη πληροφορία κάνει λόγο για ξύλο απ' τα ΜΑΤ

Ανεπιβεβαίωτη μέχρι στιγμής πληροφορία κάνει λόγο για ξύλο απ' τα ΜΑΤ στους "αγανακτισμένους" που εμπόδιασαν την έξοδο των βουλευτών απ' τη Βουλή.

Πάνω από 50.000 "Αγανακτισμένοι" στο Σύνταγμα - Σε ομηρία η Βουλή - Φυγαδεύουν τους βουλευτές από τον Εθνικό Κήπο

Όλοι οι δρόμοι στο κέντρο παραμένουν κλειστοί
- Ξέφυγαν οι διαδηλωτές και εγκλωβίστηκαν στη Βουλή οι βουλευτές - Δεν μπορούν να φύγουν με τα αυτοκίνητά τους
- Όποιος πολιτικός έκανε απόπειρα να φύγει γιουχαρίστηκε και επέστρεψε στο κτίριο

Πρωτοφανές είναι αυτό που συμβαίνει στην Πλατεία Συντάγματος, καθώς μία καθημερινή ημέρα, περισσότεροι από 50.000 διαδηλωτές είναι στο Σύνταγμα και διαδηλώνουν κατά των πολιτικών, του μνημονίου και της άχαρης ζωής που καλούνται να ζήσουν από εδώ και πέρα. 

Είναι τέτοιο το πλήθος του κόσμου, που όλοι οι δρόμοι στο κέντρο είναι κλειστοί από την Ομόνοια και πάνω και επικρατεί κυκλοφοριακό χάος στους γύρω δρόμους. Μάλιστα, από το μεγάλο πλήθος, οι διαδηλωτές ξέφυγαν από την προσοχή των αστυνομικών και έκλεισε και η Βασιλίσσης Σοφίας με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι πολιτικοί να βγουν από τη Βουλή.

Μάλιστα, κάποιοι που προσπάθησαν να φύγουν από το κτίριο της Βουλής δεν μπόρεσαν και μάλιστα γιουχαρίστηκαν από τους χιλιάδες Αγανακτισμένους. Οι διαδηλωτές έξω από τις εισόδους της Βουλής έχουν αυξηθεί πολύ και έτσι οι υπηρεσίες ασφαλείας αποφάσισαν να φυγαδεύσουν τους βουλευτές και τα μέλη της κυβέρνησης μέσα από τον Εθνικό Κήπο. Αυτή τη στιγμή μάλιστα γίνεται η επιχείρηση απεγκλωβισμού των βουλευτών από τον Εθνικό Κήπο.

http://www.newsit.gr/

Η υλική παρουσία του πλήθους μπορεί να αλλάξει τον κόσμο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΖΙΝΑ

Τη συνέντευξη πήρε
η Ιωάννα Δρόσου

Ποιες είναι οι πρώτες σας σκέψεις από τις συγκεντρώσεις στις πλατείες;Το πρώτο που μου έχει κάνει εντύπωση είναι μια προφανής αδυναμία των οργανωμένων δυνάμεων της αριστεράς να μπορέσουν να καταλάβουν και να αναλύσουν αυτά τα γεγονότα. Το δεύτερο, που επίσης οφείλεται στην έλλειψη ανάλυσης και κατανόησης του τι συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι η έκκληση του Μετώπου “να κάνουμε το Σύνταγμα πλατεία Ταχρίρ”. Η λογική του ηγεμονικού μπλοκ είναι εξαιρετικά δόκιμη. Όπως φαίνεται στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Ισπανία και τώρα στην Ελλάδα είναι πρώτον μία λογική ηγεμονικού μπλοκ χωρίς ηγέτη και δεύτερον μία βαθύτατη εκ των πραγμάτων κριτική της λογικής αντιπροσώπευσης. Της λογικής, δηλαδή, που μας έλεγε, και στο επίπεδο των δημοκρατικών θεσμών αλλά και στο επίπεδο της αριστεράς, ότι υπάρχει αντιπροσώπευση και αντικατάσταση του λαού από το κόμμα, του κόμματος από την ηγετική ομάδα και της ηγετικής ομάδας από τον ηγέτη. Δηλαδή μία σειρά αντικαταστάσεων και μεταθέσεων που καταλήγουν τελικά στην αρχή του ενός. Αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή είναι μία έμπρακτη κριτική αυτής της λογικής της αντικατάστασης. Και αυτό, νομίζω, είναι το πιο χαρακτηριστικό αυτού του πράγματος.

Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των “πλατειών”;Το κύριο χαρακτηριστικό που εμφανίζεται σε αυτές της εκδηλώσεις είναι το πλήθος, ούτε ο λαός ούτε το έθνος. Η έννοια του λαού φτιάχνεται είτε μέσα από το δίκαιο με την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας που εμφανίζεται στα πρώιμα νεωτερικά συντάγματα είτε μέσα από την ιδεολογία με την έννοια της λαϊκής εξουσίας. Η έννοια του έθνους φτιάχνεται μέσα από μία πολιτισμική παράδοση και ιστορία. Το πλήθος είναι μία υλική οντότητα που είτε απαιτεί κάτι είτε αρχίζει να λειτουργεί και να μετατρέπεται σε θεωρητικό υποκείμενο. Είναι ένα σύνολο, δηλαδή, ανθρώπων που βρίσκονται κάποια στιγμή χωρίς καμία αντιπροσώπευση ή κάποια μονήρη κομματική αποκλειστική ιδεολογία να τους εκφράζει. Η διαφορά του πλήθους από το λαό και το έθνος είναι ότι δεν μπορεί εύκολα να ενοποιηθεί. Ενοποιείται μόνο στη δράση του. Όταν, δηλαδή, μία σειρά ανθρώπων μοναδικών στη διαφορετικότητά τους βρίσκονται μαζί αποκτούν μία δυναμική μιας πολιτικής επιθυμίας που δημιουργείται εκείνη τη στιγμή που βρίσκονται. Ό,τι είχε συμβεί πριν και ό,τι συμβεί μετά κατά κάποιο τρόπο μπαίνει σε παρένθεση. Είναι ένα υποκείμενο που φτιάχνεται και διαλύεται μέσα σε μια προσωρινότητα της συνεύρεσης των διαφορετικών ανθρώπων, που η ατομική επιθυμία γίνεται επιθυμία του πλήθους και αυτή μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Μπορεί καταρχάς να κάνει επανάσταση. Όπως ξέρουμε, όλες οι μεγάλες επαναστάσεις είχαν το πλήθος. Βέβαια, ταυτόχρονα μερικές από αυτές είχαν τα κόμματα, τις πρωτοπορίες. Αλλά είναι η υλική παρουσία του πλήθους -που δεν έχει κοινές καταβολές και πιθανόν ούτε κοινούς στόχους- που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αυτό είναι ένα “μαγικό” από τη στιγμή που διαφορετικοί άνθρωποι βρίσκονται μαζί και αρχίζουν να έχουν κάτι κοινό.

Ποιες είναι οι βασικές στρατηγικές της περιόδου; Μέχρι στιγμής οι βασικές πολιτικές αναλύσεις και στρατηγικές στην Ελλάδα γύρω από την αντιμετώπιση του μνημονίου, της κρίσης και της καταστροφής του κοινωνικού ιστού -που πρόκειται να επιταχύνει σημαντικά και να αλλάξει πια και εμφανώς την ισορροπία ανάμεσα στις ελίτ και το λαϊκό πόλο- ήταν δύο. Η πρώτη ήταν αυτή που προσπάθησε και ο Παπανδρέου στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Μία συμμαχία συναίνεσης που θα έρχεται από τα πάνω στη λογική της αντιπροσώπευσης και ελπίζει ότι ο κόσμος που ακολουθεί (είτε είναι μέλος είτε συμπαθών) θα συνταχθεί. Η δεύτερη μεγάλη, υποτίθεται και εναλλακτική, λογική είναι η λογική του “Μετώπου”, του ηγεμονικού μπλοκ. Αυτή η λογική αναγνωρίζει ότι για να μπορέσεις να έχεις μία κάποια επιτυχία σε μία τεράστια πολιτική σύγκρουση που θα καθορίσει το μέλλον μίας χώρας για δεκαετίες, πρέπει να αναγνωρίσεις ότι δεν μπορείς να αποφύγεις τις συγκρούσεις. Επομένως, για να δημιουργήσεις το λαϊκό πόλο, επιλέγεις μία κεντρική αντίφαση, μία κεντρική ρωγμή στον κοινωνικό χώρο, η οποία θεωρείς ότι έχει τις μεγαλύτερες επιπτώσεις για όλη την κοινωνία και προσπαθείς να την προωθήσεις σαν τον κεντρικό πόλο αντίφασης και σύγκρουσης και επομένως να δημιουργήσεις μία συμμαχία γύρω από αυτή, έτσι ώστε ο κόσμος να τον αποδεχτεί σαν προσωρινά πιο σημαντική από τα απολύτως περιφερειακά συμφέροντα και έτσι να οργανωθεί προς τη λογική μιας κεντρικής σύγκρουσης. Η λογική του “Μετώπου” το έβαζε αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπόρεσε να βρει αυτή την κεντρική αντίφαση γύρω από την οποία θα οργανωνόταν μία μη παραταξιακή συμμαχία κεντρικής σύγκρουσης.

Ποια είναι τα στοιχεία αυτής της κεντρικής αντίφασης;Τρία μόνο θα μπορούσαν να είχαν παίξει αυτό το ρόλο. Το ένα είναι η οικονομική εξαθλίωση και η διάλυση του κοινωνικού ιστού. Η επίθεση, δηλαδή, στο μνημόνιο επειδή ακριβώς προβλέπει συγκεκριμένα μέτρα με συγκεκριμένα αποτελέσματα. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι κολλάει πάντα στα οικονομικά συμφέροντα των επιμέρους τάξεων, συμφερόντων, επαγγελμάτων... Έπρεπε, λοιπόν, να συνδυαστεί. Το λάθος ήταν ότι δεν συνδυάστηκε με την έννοια της κυριαρχίας. Όπως λέει ο Καρλ Σμιθ “κυρίαρχος είναι αυτός που μπορεί να αναστείλει την εφαρμογή του νόμου και να εισάγει την κατάσταση ανάγκης”. Έχουμε αυτή ακριβώς την κατάσταση στην Ελλάδα. Την αναστολή της κανονιστικότητας και νομιμότητας του ελληνικού κοινωνικού κράτους και την εισαγωγή κατάστασης έκτακτης ανάγκης από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Εμφανίστηκε, λοιπόν, η Ελλάδα σε μία πολύ ενδιαφέρουσα και παράδοξη κατάσταση. Ότι είμαστε μία νεοαποικιακή ή μεταποικιοκρατική κατάσταση χωρίς να έχουμε περάσει αποικιοκρατία. Τώρα, μία τρίτη λογική αρχίζει να εμφανίζεται στις πλατείες της Ελλάδας που απομακρύνεται από τις δύο προηγούμενες (κομματικές συμμαχίες και ηγεμονικό μπλοκ) και πηγαίνει στις πλατείες χωρίς αντιπροσώπευση.

Πώς αντιμετωπίζει η αριστερά αυτό το φαινόμενο;Μερικές θεωρητικές αναλύσεις της αριστεράς έχουν μείνει ελαφρώς πίσω. Στο χώρο της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής υπήρχε ένας νέος τρόπος οργάνωσης, αυτό που θα ονομάζαμε βιοπολιτική. Μία εξαιρετικά σημαντική, δηλαδή, παρέμβαση της εξουσίας που προσπαθεί πια να ελέγχει συμπεριφορές. Δεν ενδιαφέρεται τόσο για τον έλεγχο ιδεών και ιδεολογιών. Στο μέτρο που εγώ εντάσσομαι από πλευράς συμπεριφορών (στον τρόπο με τον οποίο εργάζομαι, καταναλώνω, νιώθω υπόχρεος για την οικογένειά μου κ.λπ.). Οι ιδεολογικές και προσωπικές επιλογές εμφανίζονται πολύ πιο ολοκληρωμένες από την περίοδο του κλασικού καπιταλισμού, ο οποίος στηριζόταν στην Ελλάδα στην εξαγωγή υπεραξίας. Αυτό, από τη μία πλευρά οδηγεί στην υποβάθμιση της διαμεσολάβησης, την οποία οι πολιτικοί και τα κόμματα εξασκούσαν ανάμεσα στην κοινωνία, την οικονομία και την κρατική εξουσία και οδηγεί στην κρίση της αντιπροσώπευσης που λέγαμε προηγούμενα. Αυτή η δύναμη, όμως, του συστήματος είναι και η αχίλλειος φτέρνα του. Διότι αυτός που αρχίζει να ασχολείται με το σώμα του, τις υποχρεώσεις του, δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά, έχει απόλυτη και άνιση σχέση με την οικονομία, πολύ πιο εύκολα και χωρίς διαμεσολαβήσεις μπορεί να έρθει σε αντίσταση. Να φύγει, δηλαδή, έστω και προσωρινά από το σύστημα αυτό. Διότι ενώ ο κλασικός καπιταλισμός δημιουργεί εμπορεύματα προς κυκλοφορία και κατανάλωση, σήμερα το βιοπολιτικό σύστημα, παράλληλα με τη δημιουργία εμπορευμάτων και την οικονομική αναπαραγωγή, παράγει υποκείμενα τα οποία αποδέχονται αυτόν τον ολοκληρωμένο τρόπο οικονομικής, κοινωνικής και ιδεολογικής λειτουργίας, τα οποία υπακούν απόλυτα τις επιλογές του συστήματος.

Η ελπίδα;Ο βασικός στόχος του συστήματος είναι η δημιουργία υποκειμένων υπάκουων και έτσι όταν αυτά τα υποκείμενα βγαίνουν στο Σύνταγμα, αυτό που κάνουν καταρχάς είναι ότι αφαιρούν τη νομιμοποίηση και περιορίζουν τη διακυβέρνηση των σωμάτων. Αυτό δημιουργεί αυτή τη στιγμή και τη μεγαλύτερη ελπίδα. Από τη μία πλευρά η δυνατότητα του πλήθους να γίνει πολιτικό υποκείμενο επιθυμίας που θα φέρει το πολιτικό σύστημα σε μία αδυναμία και από την άλλη το κάθε μέρος του πλήθους που προσωρινά αποσύρεται από το σύστημα νομιμοποίησης που δουλεύει σήμερα ο βιοπολιτικός νεοφιλελευθερισμός.

Και οι αιτιάσεις;Το να λες “όχι”, “φτάνει πια”, “δεν δέχομαι τίποτε άλλο”, “δεν αποδέχομαι την υποχρέωση να σε υπακούω”... όχι μόνο είναι πολιτικό αλλά είναι η βάση της κλασικής αριστερής πολιτικής. Η άρνηση είναι πάντα το πρώτο βήμα στη λογική της ανώτερης σύνθεσης. Σήμερα μπορεί να είναι όχι μόνο απαραίτητη αλλά πιθανά και το τελικό βήμα. Η ολοκλήρωση που λέγαμε πριν στηρίζεται στην αποχώρηση. Η άρνηση, λοιπόν, έχει από μόνη της πολύ μεγαλύτερη πολιτική, ριζοσπαστική και επαναστατική σημασία σήμερα από ό,τι είχε παλιά.

http://www.epohi.gr

Live από Σύνταγμα - Ξεπερνάει κάθε προσδοκία η προσέλευση του κόσμου ! Όσοι μπορούν να κατέβουν τώρα στο Σύνταγμα !

Πλήθος κόσμου αυτή τη στιγμή στο Σύνταγμα ξεπερνάει τις προσδοκίες και των πιο αισιόδοξων.
Σ' αυτό να προσθέσουμε ότι οι συγκεντρωμένοι στην εκδήλωση του πρύτανη στα Προπύλαια σπέυδουν να ενωθούν κι αυτοί με τους "Αγανακτισμένους" μετά απο' την προτροπή "Πάμε στ' αδέρφια μας στο Σύνταγμα" του καθηγητή Κώστα Χρυσόγονου.
Η εντύπωσή μας είναι πως η χώρα ζει ιστορικές στιγμές. Μόνο που αυτή τη φορά (φαίνεται) πως οι πολίτες γράφουν, μετά από πολλά χρόνια, ιστορία !!
Όσοι μπορούν να κατέβουν τώρα στο Σύνταγμα !



Live Streaming - Sintagma Square, Aganaktismenoi by Dailymotion_gr_live

Το πλήθος είναι πολιτικό

Tου Νικου Γ. Ξυδακη


Οι συνεχιζόμενες συγκεντρώσεις του πλήθους των Αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος, ιδίως μετά και την παλλαϊκή συγκέντρωση της Κυριακής, μάς αναγκάζουν να τις σκεφτούμε ως καινοφανές συμβάν με απρόσμενες επιπτώσεις στη ρευστή πολιτική σκηνή. Το πρώτο: Τι είναι αυτό το πλήθος; Ποιοι το συνιστούν, τι ζητάει, ποια η δυναμική του; Από τις αυτοψίες και τις συζητήσεις των πρώτων καυτών ημερών, διακινδυνεύουμε ορισμένες αδρές παρατηρήσεις. Το πλήθος είναι ανομοιογενές, ετερόκλητο, ποικίλο, ακριβώς όπως και η ελληνική «μικρομεσαία» κοινωνία. Ηλικιακά, ταξικά, μορφωτικά, πολιτιστικά, εκπροσωπούνται όλες σχεδόν οι πληθυσμιακές ομάδες. Ωστόσο, βάσει της εκδηλούμενης δραστηριότητας και της συμπεριφοράς, αλλά και της τοποθέτησης στον χώρο, μπορούμε να διακρίνουμε το Ανω και το Κάτω Σύνταγμα. Μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, άνω· και στο κλειστότερο πεδίο της πλατείας, κάτω. Τα δυο πεδία συνδέονται χωρικά με κλίμακα, σταδιακά.
Στο Ανω Συνταγμα εκδηλώνεται το πλήθος διονυσιακά, με εκτόνωση του φόβου υπό τη μορφή θυμού και χλεύης κατέναντι στο συμβολικό πύκνωμα του Κοινοβουλίου· οργισμένος εξορκισμός προς ό,τι μας φοβίζει. Κάποτε με συμπεριφορές όχλου (κατά Gustave Le Bon), αλλά συχνότερα υπό τη μορφή του καρναβαλιού (κατά Μπαχτίν), που γελοιοποιεί την ιεραρχία και τις εγκαθιδρυμένες αξίες, και προβάλλει στη θέση τους θαμμένες όψεις ζωής, αδιαμεσολάβητα. Το γέλιο, η διακωμώδηση και η εκτροπή των παραδεδεγμένων εννοιών, η επανοικειοποίηση και η ανανοηματοδότηση, όλα τούτα συμβαίνουν στον ανακτημένο δημόσιο χώρο, που γίνεται χώρος παλλαϊκού πανηγυριού – όχι κατ’ ανάγκην συνειδητά, αλλά συμβαίνουν. Επιπλέον, συμβαίνει μια αποτροπαϊκή τελετουργία, ανακουφιστική και αναγκαία, εκτονωτική του φόβου. Η τέτοια ανατρεπτική–εξορκιστική ενέργεια του καρναβαλιού πιθανότατα θα μείνει αλυσιτελής αν δεν μετασχηματιστεί.
Στο Κάτω Σύνταγμα επιχειρείται να δοθεί μορφή και λόγος στην αντίδραση - διαμαρτυρία - ξεσηκωμό. Τρόπον τινά εδώ δρα το απολλώνιο στοιχείο, το έλλογο, το αριστοτελικό, αλλά και το ρομαντικό. Εδώ βαφτίστηκε η «Αμεση Δημοκρατία» και ψηφίστηκε το πρώτο μανιφέστο, με καταλύτη την χίπστερ νεολαία και τους μορφωμένους πρεκάριους. Η μακρόσυρτη, επώδυνη αμεσοδημοκρατική Συνέλευση και η αυτοοργάνωση είναι το σχολείο για να ανακτηθεί όχι μόνο ο δημόσιος χώρος, αλλά και η δημοκρατία ως πράξη και λόγος. Για τους νέους ιδίως, πρόκειται για συνταρακτική μυητήρια τελετή.
Αναμφίβολα ηγεμονεύουσες δυνάμεις, όχι πάντα εμπρόθετα, μέσα στο Ανω και το Κάτω, στα ποικίλα ρεύματα εντός του πλήθους. Ποιος θα δώσει σχήμα και πρόσημο σε αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας; Το Ανω Σύνταγμα του πλήθους–όχλου βάζει την ενέργεια, τον θόρυβο, την αγανάκτηση, την ακατέργαστη πρώτη ύλη, τη μαζικότητα· είναι ασπίδα και δεξαμενή. Το Κάτω Σύνταγμα του πλήθους–λαού βάζει τη σκέψη, τον λόγο, την επεξεργασία, το σχήμα, τη μορφή· είναι το δόρυ και το πυρ.
Ολα είναι δυνατά. Το άμορφο χάος τείνει να μετασχηματιστεί σε έμμορφο έργο. Αλλά δεν θα συμβεί από μόνο του: Το μετασχηματίζουν οι άνθρωποι–πολίτες, και ταυτοχρόνως μετασχηματίζονται. Ποιος επικρατεί σε αυτή την άτυπη, πλην υπαρκτή, κούρσα ηγεμονίας; Ο άμορφος όχλος; Ο έμμορφος λαός; Το μετανεωτερικό πλήθος. Ανω βρίσκεται ο όχλος, κάτω ο λαός, το παρόν μας όμως ρυμουλκείται από το πλήθος, από το ενοποιητικό υπερσύνολο, το ρεμίξ του παλιού μες στο νέο.



http://www.kathimerini.gr

Δίκαιοι και άδικοι σ' ένα τσουβάλι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Να λοιπόν που, όταν πέρασε σε δεύτερη μοίρα το παιχνιδάκι των πολιτικών εκβιασμών, πολλά ξεκαθαρίζουν και πριν απ' όλα οι πραγματικές απαιτήσεις των δανειστών. Τώρα ανοίγει το παιχνίδι και φαίνονται οι όροι του. Με επίκεντρο τον καυγά στο εσωτερικό της τρόικας διαγράφεται στον σκοτεινό ορίζοντα της Ελλάδας μια πραγματικότητα που αποτελεί κόλαφο για όσους μίλησαν από την αρχή για «σωτηρία της χώρας». Αλλά και για όσους αντιπολιτεύονται για τα μάτια του κόσμου...

Εκεί που οι δανειστές απαιτούσαν τη συναίνεση της αντιπολίτευσης ως όρο μη διαπραγματεύσιμο για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης του δανείου της τρόικας, τώρα ψάχνουν εναγωνίως τον τρόπο να υπερβούν τις μεταξύ τους διαφορετικές απόψεις και συμφέροντα για να συνεχιστεί ο δανεισμός. Οεκβιασμός του ΔΝΤ ότι δεν δίνει την επόμενη δόση αν δεν εγγυηθεί η Ε.Ε. τον δανεισμό του 2012 πυροδότησε εξελίξεις στην ευρωζώνη.

Ήδη κυκλοφορούν και ποσά για τον νέο δανεισμό της Ελλάδας – γύρω στα 65 δισ. λέει το Reuters ότι συζητούν στην Ε.Ε. για την περίοδο 2012-13. Εν τω μεταξύ πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις για τον «κίνδυνο» να ξεφύγει η καταρρέουσα ελληνική οικονομία από τον έλεγχο των δανειστών της και να περιπέσει σε μιαανεξέλεγκτη πτώχευση. Αυτό δηλαδή για το οποίο προειδοποιούμε τους τελευταίους μήνες ως ένα απολύτως ρεαλιστικό ενδεχόμενο. Ανεξαρτήτως μάλιστα του νέου δανεισμού...

Όμως η στιγμή για μια ανεξέλεγκτη (ή και ελεγχόμενη) πτώχευση δεν είναι κατάλληλη. Θα είχε τεράστιοκόστος για τους δανειστές και την τρόικά τους, όχι απλώς και μόνο στο οικονομικό επίπεδο, όσο κυρίως στοπολιτικό: όλοι οι υπάρχοντες μηχανισμοί «στήριξης» θα έμπαιναν σε κίνδυνο, ενώ για την Ευρώπη επιπλέον αυτή η εξέλιξη θα συνιστούσε μια τεράστια αποτυχία με αντίκτυπο στο ευρώ και το κύρος των θεσμών και μηχανισμών της.

Μαλάκωσαν, λοιπόν, και οι αναφορές για το αν η Ελλάδα πληροί τις προϋποθέσεις για έναν νέο δανεισμό ή για τη συνέχιση του υπάρχοντος. «Όλα εξαρτώνται από την αξιολόγηση της τρόικας» λένε επίσημοι και ανεπίσημοι υποδεικνύοντας εμμέσως τη σκληρή διαπραγμάτευση που εξελίσσεται στο παρασκήνιο.

Στην πραγματικότητα λοιπόν το ζητούμενο αυτής της περιόδου δεν είναι η βιωσιμότητα του χρέους. Αυτή εξ αρχής δεν υπήρχε. Η βασική επιδίωξη αφορά τον πλήρη έλεγχο της χώρας: οικονομικό και πολιτικό. Αλλά και τον έλεγχο του «οικοπέδου», με τη γεωστρατηγική διάσταση να συμπληρώνει τις δύο προηγούμενες.

Γι’ αυτό άλλωστε βγήκε το χθεσινό «σενάριο» των Financial Times, το οποίο (με τίτλους του είδους«Βγάζουν την Ελλάδα στο σφυρί» και «Η Ευρώπη στην παγίδα των Ελλήνων» η εφημερίδα μιλά για «δημοπρασία» της Ελλάδας) λέει ότι οι όροι για έναν νέο δανεισμό θα συμπεριλαμβάνουν δύο κρίσιμες παραμέτρους ήδη γνωστές στους αναγνώστες του «Π»:

1. Η μία αναδείχθηκε τις προηγούμενες μέρες και επικεντρώνεται στη μορφή της εταιρείας στην οποία οι δανειστές φιλοδοξούν να μεταφερθεί η διαδικασία εκποίησης του συνόλου της εθνικής περιουσίας. Έτσι θα διασφαλιστεί η ρευστοποίηση ανεξάρτητα από πολιτικές αλλαγές, αλλά και θα γίνει δυνατή η υπέρβαση κάθε νομικού περιορισμού.

Αυτοί θα εκποιούν – δηλαδή θα χαρίζουν στους εαυτούς τους – χωρίς μάλιστα να ελαφρύνουν το... χρέος, όπως μετ’ επιτάσεως ισχυρίζεται η ψευδέστατη προπαγάνδα τους. Και από την άλλη οι Έλληνες πολιτικοί που θα συναινέσουν σε αυτήν τη διαδικασία θα χρεωθούν το ποινικό μέρος αντιμετωπίζοντας ενδεχομένως ακόμη και την προοπτική της φυλακής.

2. Η δεύτερη ήταν γνωστή – και την είχαμε επισημάνει εγκαίρως – από πολύ καιρό. Αφορά τον έλεγχο τηςσυλλογής των φόρων, μια παράμετρο για την οποία το «Π» και η ιστοσελίδα μας έχουν γράψει εδώ και μήνες με αφορμή της εξαγγελθείσα μεταρρύθμιση και τις συγχωνεύσεις των εφοριών.

Κανείς δεν ξέρει αν θα βρεθεί μια «εύπεπτη» φόρμουλα ώστε τελικά η κυβέρνηση να περάσει ένα τέτοιο μέτρο χωρίς αντιδράσεις. Αυτό όμως που ο καθένας καταλαβαίνει είναι ότι η εφαρμογή του στερεί από τη χώρα μια από τις βασικές λειτουργίες που νομιμοποιούν και εκπληρώνουν τους σκοπούς ενός κράτους.

● Ήδη έχει επιβληθεί η χρήση του μεγαλύτερου μέρους της φορολογίας για τον σκοπό της «εξυπηρέτησης» του χρέους.

● Ήδη ο τρόπος φορολόγησης έχει προσαρμοστεί απολύτως στον ίδιο σκοπό.

● Το μόνο που μένει είναι να ελεγχθεί από τους τοκογλύφους και ο τρόπος συλλογής τους. Στο όνομα πάντα της διαφθοράς και της ανικανότητας του κράτους και των λειτουργών του.

Έτσι το κράτος – το οποίο από χρόνια αποτελεί απλώς τον τροχονόμο της τροφοδότησης ιδιωτικών συμφερόντων, της διανομής μιζών και του ξεπλύματος βρόμικου χρήματος – απεμπολεί κατ’ ουσίαν τον έλεγχο ολόκληρου του συστήματος φορολόγησης και τη δυνατότητα να μεταρρυθμιστεί προς όφελος των παραγωγικών τμημάτων της κοινωνίας και των συνεπών φορολογουμένων. Δίκαιοι και άδικοι σε ένα τσουβάλι.

Εν τέλει, με την υλοποίηση των δύο αυτών απαιτήσεων (περιουσία, φορολογία), εκπληρώνεται η σημαντικότερη απαίτηση των τοκογλύφων: η πλήρης αφαίμαξη της ελληνικής κοινωνίας σε ήδη διαθέσιμο ρευστό και η πλήρης ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων.

Με άλλα λόγια το διακύβευμα δεν βρίσκεται στον σκυλοκαβγά μεταξύ Παπανδρέου και Σαμαρά για τις φορολογικές κλίμακες, αλλά στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας και της άσκησής της. Στη δυνατότητα του κράτους να υπάρχει και της πολιτικής να διατηρήσει οποιοδήποτε περιεχόμενο. Σε αυτό θα κριθούν οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι στο ποσοστό φορολόγησης, όπου ήδη το παιχνίδι μοιάζειστημένο.

Αυτή είναι και η ουσία της συναίνεσης, στην οποία και οι δύο ορκίζονται...

http://www.topontiki.gr

Επιστροφή στην εποχή της... Ούλεν!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Υποχρεωμένος να συνεχίσει ολομόναχος την πολιτική υλοποίησης των στόχων του Μνημονίου είναι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, καθώς απομονώθηκε στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών της Παρασκευής, περιοριζόμενος στη συναίνεση του ΛΑΟΣ, η οποία είναι από πέρυσι δεδομένη, αλλά δεν επαρκεί πολιτικά. Ακόμη όμως και στο θέμα της εκποίησης δημόσιων υπηρεσιών και ακινήτων, στο οποίο συμφωνεί γενικά μαζί του ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του.

Το πολιτικό κόστος των ιδιωτικοποιήσεων θα είναι βαρύτατο για τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς του και το ΠΑΣΟΚ για πολλούς λόγους. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός βρίσκεται πολύ σοβαρά εκτεθειμένος στα μάτια των πολλών χιλιάδων εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας που προτίθεται να ιδιωτικοποιήσει, εξαιτίας δηλώσεων που είχε κάνει ο ίδιος προσωπικά ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πριν αναλάβει την εξουσία. Δηλώσεις που φροντίζουν να υπενθυμίζουν οι ΠΑΣΟΚτζήδες συνδικαλιστές που εργάζονται σε αυτές. "Εγκληματική παράδοση" χαρακτήριζε την πώληση ποσοστού του ΟΤΕ στην Ντόιτσε Τέλεκομ επί κυβέρνησης Καραμανλή και υποσχόταν "ανάκτηση του ελέγχου του ΟΤΕ από το Δημόσιο" μόλις το ΠΑΣΟΚ ερχόταν στην εξουσία. Σε αντίθεση με αυτά που υποσχόταν όμως, ο Γ. Παπανδρέου ετοιμάζεται σήμερα να ολοκληρώσει την πλήρη παράδοση του ΟΤΕ στους Γερμανούς, μη κρατώντας καν το δικαίωμα βέτο για θέματα εθνικής ασφάλειας της χώρας! Μόλις πάρουν τον έλεγχο οι Γερμανοί, θα κάνουν αμέσως 2.000 απολύσεις, ακολουθώντας πλάνο που υλοποίησαν όταν αγόρασαν και τον Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών της Σλοβακίας: από 12.345 εργαζομένους που είχε το 2000 μέσα σε μια δεκαετία εξόντωσαν τα... τρία τέταρτα (!) και πέρυσι είχαν κρατήσει 3.331 εργαζομένους.

"Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παραχωρηθούν τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης" δήλωνε ο Γ. Παπανδρέου το 2008, αλλά σήμερα τα πουλάει και τα δύο. "Εμείς συμπαριστάμεθα στις προσπάθειες των εργαζομένων και όλων των προοδευτικών πολιτών που θέλουν αυτό το μεγάλο για μας απόκτημα της ΔΕΗ να παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο" δήλωνε ο Γ. Παπανδρέου περιστοιχιζόμενος από συνδικαλιστές της ΔΕΗ όταν ήταν στην αντιπολίτευση, σήμερα όμως θέλει να ξεπουλήσει αυτό το "μεγάλο απόκτημα".

Το δεύτερο ζήτημα που υπάρχει είναι ότι, λόγω της κρίσης και των κερδοσκοπικών προσδοκιών, οι χρηματιστηριακές τιμές των ΔΕΚΟ βρίσκονται σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα. Οποιος υπουργός βάλει την υπογραφή του για πώληση σε εξευτελιστικές τιμές σαν τις σημερινές οποιασδήποτε δημόσιας επιχείρησης, δικαίως διατρέχει κίνδυνο να βρεθεί κατηγορούμενος στα δικαστήρια μόλις πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Για να καταστήσουμε σαφέστερο τι εννοούμε, αρκεί να φέρουμε ορισμένα συγκεκριμένα παραδείγματα: Την Παρασκευή π.χ. η χρηματιστηριακή αξία ολόκληρης της ΔΕΗ ήταν μόλις... 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ! Η ΕΥΔΑΠ, η οποία υδρεύει 4.300.000 κατοίκους και στον τομέα της αποχέτευσης εξυπηρετεί 3.500.000 κατοίκους, είχε χρηματιστηριακή αξία την Παρασκευή... μισό δισ. ευρώ! Θα πουλήσει δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου το πακέτο ελέγχου της εταιρείας (51% το πολύ) για... 300 εκατομμύρια ευρώ; Θα τρελαθούμε! Θα εκχωρήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου τον πλήρη έλεγχο του ΟΤΕ έναντι μόλις... 0,4 δισεκατομμυρίου ευρώ στους Γερμανούς (τόσο κόστιζε προχθές, το κρίσιμο 10% των μετοχών του ελληνικού κράτους, με το οποίο η Ντόιτσε Τέλεκομ αποκτά τον πλήρη έλεγχο); Θα πουλήσει τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, και τα δύο μαζί, για λιγότερο από... 0,25 δισ.;

Είναι δυνατόν να συζητάμε να πουλήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου την ύδρευση, την ηλεκτροδότηση, τις τηλεπικοινωνίες, τα λιμάνια της πατρίδας μας για... 2-3 δισεκατομμύρια ευρώ συνολικά; Είναι δυνατόν; Μα αν δεν είναι αυτά οικονομικά εγκλήματα κατά της χώρας στον ανώτατο δυνατό βαθμό, τότε τι είναι οικονομικό έγκλημα - μόνο οι μίζες και οι κομπίνες του άλφα ή τους βήτα υπουργού που τσέπωσε κάποια εκατομμύρια ή βρέθηκε ξαφνικά με πέντε και δέκα ή και παραπάνω ακίνητα; Και κάτι ακόμα. Αν η κυβέρνηση πουλώντας φως, νερό, τηλέφωνα, λιμάνια, τρένα δεν πιάνει ούτε 5 δισεκατομμύρια ευρώ, από πού σκοπεύει να πιάσει τα υποτιθέμενα 50 δισ. που έχει τάξει στην ΕΕ και το ΔΝΤ; Θα πουλήσει και τη γη μας;

ΔΙΑΛΥΣΗ
Το αληθινό έργο της Τρόιχαντ

ΑΠΥΘΜΕΝΟ πολιτικό θράσος συνιστά η προβολή ως προτύπου για τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις του δυτικογερμανικού οργανισμού Τρόιχαντ. Απευθύνεται σε αδαείς. Αποστολή της Τρόιχαντ που σε πρώτη φάση λειτούργησε από το 1990 μέχρι το 1994 ήταν όχι να εξυγιάνει, αλλά να διαλύσει εντελώς τη βιομηχανική και αγροτική βάση της Ανατολικής Γερμανίας και να την καθυποτάξει στις δυτικογερμανικές επιχειρήσεις. Ξεπούλησε τα πάντα έναντι πινακίου φακής. Από τα 4 εκατομμύρια Ανατολικογερμανούς εργαζόμενους το 1990, άφησε άνεργους τα... 2,5 εκατομμύρια το 1994! Ξεπούλησε 8.500 κρατικές επιχειρήσεις και 2.500.000 στρέμματα καλλιεργειών έναντι... 135 δισ. ευρώ!!! Ο πρώτος πρόεδρος της Τρόιχαντ δολοφονήθηκε, ενώ 180 άτομα δικάστηκαν για σκάνδαλα.

Του Γιώργου Δελαστίκ στο Έθνος